My two big brothers (A Dutch Martin Garrix and Julian Jordan Fanfiction)

Chapter 42

Selina P.O.V

De afgelopen dagen ben ik samen met mijn beide broers druk bezig geweest met het leeghalen van mijn kantoor. We hebben al aardig wat uit mijn werkruimte in dozen gestopt en terug naar huis gebracht of naar een opslagplaats van de studio. We zijn bezig met de laatste paar dingen in dozen te doen en weg te brengen. Ik heb de rest van de studio een paar dagen geleden verteld dat ik voor een bepaalde periode ga stoppen en niet precies weet wanneer ik weer terug ga komen als hoofd van het bedrijf. Ook heb ik medegedeelt dat tot die tijd mijn beide broers de baas zijn en als zij er niet uit kunnen komen ze naar Jessica en Shanna moeten gaan om verder geholpen te kunnen worden. Elke keer als ik er aan terug denk, doet het pijn. Ik moet het alleen nog voor de pers vast leggen dat ik me een tijdje terugtrek uit het bedrijf en hopelijk weer zo snel mogelijk terug kom. Ik denk dat ik dat over een paar dagen ga doen in zo'n zaal waar voetballers en van die bandjes ook altijd doen.

"Het is jammer dat je over een paar dagen echt weg bent voor een bepaalde tijd" hoor ik een bekende stem achter me zeggen. Ik draai me om en zie een bekend gezicht. Ik kan alleen niet meer op zijn naam komen. Hij is net een paar maanden nieuw, maar ik Was veel op kantoor en opname studio's, maar niet veel in de opname studio waar hij werk. Ik heb hem maar af en toe gesproken op personeelsvergaderingen, in de gangen, de studio als ik al kwam kijken, of in de kantine als we pauze hielden. Maar meer ook niet echt.

"Wat was je naam ook alweer?" vraag ik met een kleine glimlach. Ik lacht ook en komt binnen.

"Jason, ik werk ik nu al twee maanden" zegt hij. Ik knik.

"Nou als ik dat voor de volgende keer nog weet, als ik nog terug kom, dan gaat het de goede richting uit. Maar wat waren jou taken ookal weer?" ga ik verder.

"Ik neem nummers op die de mensen hier inzingen, bewerk ze of geef ze alleen een kleine verandering, en voor de rest help ik met gewoon in die richting bij verschillende zangers, zangeressen of bandjes die hulp nodig hebben" verteld hij. Ik knik, terwijl ik verder ga met het inpakken van mijn spullen.

"Moet ik nog ergens mee helpen? Want dat doe ik graag" geeft hij aan. Ik schud mijn hoofd.

"Nee dat hoeft niet hoor Jason" zeg ik.

"Inderdaad. We reden het makkelijk met z'n drieën" zegt Martijn. Ik voel aan de warmte die ik ineens bij mijn schouder voel, dat Martijn achter me is komen staan. Echt, waarom zijn mijn broers ineens zo beschermend? Ik weer dat ik de afgelopen tijd veel door heb moeten maken, maar dat is toch geen reden om zo te doen lijkt me?

"Martijn, ga eens aan de gang" zeg ik rustig. Ik zie hem in mijn ooghoek knikken en terug lopen.

"Nou, voor als je me nog een keer nodig hebt, of gewoon met me wilt praten, is dit mijn kaartje" zegt Jason zacht met een kleine lach op zijn gezicht. Hij drukt snel een kaartje in mijn hand en loopt dan weer weg. Ik stop snel het kaartje in mijn broekzak en ga weer verder met inpakken. Mijn gedachten dwalen af naar het ongeluk dat Martijn een aantal maanden geleden kreeg. Toen kreeg ik het telefoon nummer van Byron, de ambulance broeder die ik toen had ontmoet. Ik heb hem alleen niks meer van me laten horen. Ik ben een beetje bang dat dit nu weer gaat gebeuren, maar dan met Jason.

Na een paar uur brengen we de laatse paar dozen naar de lift en ik stap erbij in.

"Gaan jullie niet mee met de lift naar beneden?" vraag ik zacht.

"Nee, we zijn nog wat vergeten te pakken. We komen zo wel snel met de trap naar beneden" zegt Julian zacht. Ik knik. Ik leun tegen de wand aan en druk op het knopje van de begaande grond. De deuren sluiten zich en ik voel de lift naar beneden gaan. Ik pak mijn telefoon en zie dat ik een paar gemiste oproepen heb van mijn moeder en van mijn vader. Ik besluit ze later terug te bellen.