My two big brothers (A Dutch Martin Garrix and Julian Jordan Fanfiction)

Chapter 32

Selina P.O.V

Het is nu alweer een dag of drie na de opnamen van Martin in het ziekenhuis hier in Amsterdam. Ik ben op het moment bij Julian achterop de fiets naar het ziekenhuis toe. Mijn band was gister lek gegaan toen we met z'n tweeën naar Starbucks reden. We konden dus weer op de heen weg terug gaan lopen, want iemand had iets scherps op de grond laten liggen. Maar dat zie je wel vaker hier. Julian stelde dus maar voor om mij bij hem achter op te laten zitten, want we hadden geen zin om meteen mijn band te plakken en dat is nu nogsteeds niet gebeurt. Maar gister waren we echt toe aan onze koffie, want het heeft toch wel een hele inpackt op ons tweeën gemaakt.

''Zullen we eerst een beker koffie gaan halen bij Starbucks?'' vraagt Julian als we door de stad rijden.

''Ja, is goed. We zijn de afgelopen dagen toch al veel naar Starbucks geweest'' antwoord ik. Ik hoor Julian grinniken en zie hem knikken.

Na een paar minuten stoppen we voor Starbucks. We stappen af en lopen naar binnen. Meteen zie ik Tim weer staan. Dat is de jongen waar ik een hele tijd geleden alweer een relatie mee had. Op dat moment vond ik hem echt leuk, maar nu zie ik hem meer gewoon als een vriend en meer ook niet.

''Gebruikelijke bakkie?'' vraagt hij als we bij hem aan de kassa komen staan. Julian en ik knikken allebei. Dan knikt Tim even ook. Julian en ik lopen naar een tafeltje dichtbij de balie, voor het geval er iets gebeurt of iets dergelijks.

Na een paar minuten wachten komt Tim naar ons toe gelopen met onze koffie. We staan op, betalen hem en lopen het pand uit. Julian geeft zijn koffie aan me en haalt zijn fiets van het slot af. Ik geef zijn koffie weer aan hem. We lopen de straten door in de richting van het ziekenhuis en ondertussen drinken we onze koffie op.

Als de koffie op is, stappen we op de fiets en rijden we snel naar het ziekenhuis toe. Binnen een kwartier zijn we er. We stappen af, Julian zet zijn fiets op slot en we lopen naar binnen. We vragen waar Martin ligt en kunnen meteen doorlopen. Martin ligt ergens boven.

Zodra we zijn kamer gevonden hebben, lopen we naar binnen. Dit is de eerste keer dat Julian en ik eigenlijk op zieke bezoek gaan bij onze broer. We komen steeds dichterbij. Martin licht heel rustig te liggen op zijn bed en ligt aan een infuus om zo nu en dan pijnstillers binnen te krijgen. Het ziet er best wel raar uit om hem zo te zien liggen.

Als we gaan zitten, kijkt hij ons een beetje duffig aan.

''Hé Martin'' zeggen Julian en ik tegelijk. Hij kijkt ons aan en lacht zwakjes.

''Hé jongens. Leuk om jullie weer te zien. Maar ken ik jullie?'' zegt hij dan. Julian en ik kijken elkaar verbaasd aan. Wat er aan de hand is weten we niet, maar dit is niet de broer diet wij gewend zijn.

''Ja,'' zeg ik.

''Ben jij mijn vriendin? En ben jij een vriend van school? Of zijn jullie een stel en ben ik jullie vriend?'' vraagt hij.

''Nee. Julian is je oudere broer en ik ben je jongere zus'' zeg ik.

''Nou ja. Ik ben jullie half broer. We hebben dezelfde moeder. Alleen ik ben van een andere vader en jullie hebben dezelfde vader. Maar dezelfde moeder hebben we wel.'' zegt Julian. Martin knikt.

''Maar kom je nog wel eens bij je vader dan?'' vraagt Martin dan.

''Nee. De vader die jullie hebben noem ik ook pap. Ik heb mijn vader namelijk niet lang gekent'' zegt Julian. Martin knikt weer. Ik zie aan Martin z'n gezicht dat hij even de link moet leggen en alles even moet verwerken.

Julian P.O.V

Ik weet niet wat aan de hand is met Martin, maar het lijkt qua karakter niet op mijn broer. Misschien komt het gewoon door de medicijnen.