Meryem yavaşça arkasını döndü. Hatice yaklaşıp önünde durdu. İlk önce cana baktı sonra tekrar Meryeme baktı.
S:şen kimşin?
Meryem Selime baktı sonra tekrar Haticeye dikti gözlerini.
H:Me..Meryem.
Meryem dudaklarını yaladı. Elvet karşılarına çıkacaktı ama bunun böyle olmasını tahmin etmiyordu.
M:ev...evet benim Hatice.
Hatice Meryemin boynuna sarıldı. Derin derin nefes aldı Meryem oda ona sarıldı.
H:Meryem!
Ayrıldılar Hatice şaşkınlıktan elleri ile ağzını kapattı.
H:ben...ben inanamıyorum 7...7 sene oldu!
M:evet 7 sene...
.............
Hızır telefonunu unutuğundan eve geri döndü tam bahçe kapısından giriyordu ki yandan gelen bazı sesler onun oraya doğru gitmesini sağladı.
Biri çalılara saklanmış bahçenin fotoğraflarını çekiyordu. Hızır boynundan yakalayıp adamı kaldırdı.
Adam yumruk attı.
H:ne yapıyorsun lan sen evimin önünde!
Diyerek bir yumruk daha attı.
X:abi dur abi!
H:niye bahçemi fotoraflıyorsun lan?!
Diyerek bir yumruk daha geçirdi. Silahını çıkarıp adama doğrultu.
H:Konuş!
Bu sırada adamlar ve ev ahalisi başlarına toplanmıştı.
H.a:ne yapiyorsin Hizir!?
Zeyno:baba dur sakinleş!
H:adam bahçemizin fotoğrafını çekiyordu! Belkide sizin! Konuş kime çalışıyorsun.
X:abi beni öldürürler!
Ö:öyle de böyle de öleceksin geri zekâlı adam!
Diyerek Ömer bir yumruk daha indirdi adama.
H:konuş!
X:tamam tamam! Meryem Meryem reis!
Herkes şok olmuş bir şekilde birbirine baktı.
H:Meryem...Meryem Yılmaz mı?
X:evet evet o.
H:Ömer şunu benim arabaya tık Zeyno sende içerden benim telefonumu getir!
.............
Hatice çocuklar ve Meryem bahçeli bir kafeye gelmişlerdi. Çocuklar oynarken onlar da çaylarını yudumluyorlardı.
H:Meryem neredeydin?
M:Amerikadaydım.
H:bunca sen...
M:evet...
H:ne yaptın oralarda...
M:ça..çalıştım...
H:neyde çalıştın?
M:birikmiş paramla bir moda evi açtım sonra işte işler büyüdü bir kaç tane daha açtım...
Hatice kafa salladı. Kafasını çocuklara döndürdü.
H:o çocuk... o çocuk kim?
O sıra da Can koşarak Meryeme sarıldı.
