İçimdeki zeymir sevgisine engel olamadım. Tutkulu çiftim için tutkulu ve sadakat dolu bir hikaye yazmak istedim. Okuyup yorumlarsanız çok mutlu olurum. Şimdiden iyi okumalar.
İki gün geçmişti. Zeynep hastane odasındaki yatağında Emiri tanıdığı ilk günden itibaren yaşadığı tüm o zorlukları, çektiği acıları düşündü. Ama en çok kendisini tekneyle kaçırmadan önceki gece yaşadıklarına takıldı. O gece başkaydı Emir. Bambaşkaydı. Keşke hep öyle kalabilseydi. Belki o zaman Poyrazı kaybetmezdim diye geçirdi içinden. O sırada telefonu çaldı. Uzanıp telefonunu aldı. Bilinmeyen numarayla arayan kişinin Emir olduğuna adı gibi emindi. Açmasam mı diye düşündü. Ama sonra açtı telefonu. Emir "Yürüyebilicek durumda mısın?" Zeynep "Evet." diye cevapladı. Emir "Üzerine birşeyler giyin. Hastanenin arkasında bekliyorum seni." dedi. Zeynep telefonu kapattı.
Zifiri karanlıkta yürümeye başladı. Hava serindi. Hiçbir şey düşünmedi yürürken. Ama hiçbir zaman engelleyemediği kalp teklemesine de engel olamıyordu.
Emir her zamanki gibi simsiyahtı. Ama gözlerindeki pişmanlığı görmemek mümkün değildi. Aralarında biraz mesafe bıraktı. Zeynep suçlamaktan Emir de suçlanmaktan yorulmuştu. Emir bir an tereddüt etse de söze başladı. "Gidiyorum küçüğüm. Beni hayata bağlayan son kalemde beni terketti." O sırada Emirin sol gözünden bir damla yaş düştü. Zeynep uzanıp silmek istedi. "Geçicek." demek istedi. Ama artık onun da o büyük aşkına rağmen savaşıcak ne gücü ne de inancı kalmamıştı. Derin bir nefes alıp sözlerine devam etti Emir "Sende gelir misin benimle? Hani iyi edecektin beni küçüğüm. Ben artık iyi bir adam olmak istiyorum." Zeynep önce duraksadı. Ardından da acı dolu bir kahkaha attı. Emire yaklaşıp "Nasıl olucak o? Sen takıntı seversin Kozcuoğlu. Seni asla sevmeyen, senden nefret eden bir kadını kendine mahkum etmeyi seversin. En büyük düşmanın kızına kendi kızınmış gibi davranmayı seversin. Hastasın sen. Söylesene sence de haketmedin mi artık yalnız kalıp acı çekmeyi? "
Emir sustu. Çünkü biliyordu Zeynepin söylediği her söz doğru ve can yakıcıydı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Aradaki mesafeyi kapatıp yüzünü avuçlarının içine hapsetti. Zeynep belki de ilk defa Emiri böylesine şefkatli davrandığına şahit oluyordu. Alnına masum bir öpücük bıraktı. "Gitmeliyim Zeynep. Aşkını kaybetme. Ben içimdeki küçüğümü kaybetmeyeceğim. Sende içindeki beni kaybetme. Başka bir adam olmak için gidiyorum."
O sırada Emir doğum gününde Zeynepin ona hediye ettiği anahtarı çıkardı cebinden. Avucuna bıraktı yavaşça. Kulağına eğildi ikisinin de nefesleri kesildi." Benim evim sensin küçüğüm. Döneceğim." Senin için. Sonra uzaklaştı Emir. Evini arkasında bıraktı. Yeni bir başlangıç yapabilmek için...
Evet arkadaşlar böyle bir giriş yaptım. Umarım sevmişsindir.
