KAYIP: aranıyor

•çığlık•

Lütfen medyada ki şarkıyla okuyunuz.

Şarkının ismi : melanie martinez pacify her

Keyifli okumalar.!!!

Hiç kimse gidicekleri yerde bir ceset olacağına olanak vermiyordu.

Beynimin içinden çıkmayan, kulaklarımda çınılarını eksik etmeyen çığlık sesleri... O acı dolu feryatlar... Hayatımda duyduğum en büyük hazın ben de bıraktığı kalıntılardır. Ama ben sadece kalıntılarla yetinemem. O yüzden buna devam etmem. Anlarsınız, insanın kendisini değiştirememesi sıçtığım dünyanın en doğal durumlarından biri. Buna herkes dahil. Size güzelinden bir kaç örnek sunayım.

İlk olarak size dünyadan bir pisliği daha gönderdiğim için bana daha çok haz verenlerden bahsedeyim. Bunlar güçlü gözükmeye çalışan öz güven noksanı zekasız insanlar, kendileri olmaktan uzaklar. Bana saymadıkları, sövmedikleri şey kalmıyor, mücadeleleri o ana kadar hep devam ediyor. Fiziksel ya da zihinsel fark etmez her türlü yolu deniyorlar. O bir şeyi geçmeden yapamayacağım yaptıklarını faiziyle elden iade yapıyorum, öyle bir köşede yaptıkların izleyeceğimi sanmayın. Ve geliyoruz o ana. Ölecekleri zamana. Öyle değişiyorlar ki yalvarmaya başlıyorlar. İlk başta oldukları kişiden eser kalmıyor. Bana istediğim kadar para verebileceklerini, onları bırakırsam polise gitmeyecekleri gibi benzer şeyler söylüyorlar, sanki onların bana etki edebileceklerini sanıyorlar. Salaklar! Zekasız olduklarından bahsetmiş miydim? Ah durun bir şeyi unutuyordum. Bana istediğim her şeyi yapacaklarını da söylüyorlar. Bundan sonra yüzümde oluşan korkutucu veya tiksintirici hangisini seçerseniz, gülümsemeyle eğlencemin asıl kısmına başlıyorum. Benim için ölmeni istiyorum. Benim için kendini bana öldürtmene izin vermeni istiyorum.

Geldik şimdi de çöplük neslinin tırsaklarına. Bunlar genelde her an yalvarır, korkarak kaçmaya çalışır. Korktuklarını belli etmekten kaçınmazlar. Oww sanırım gözyaşlarım yaşıyor! Ah, şaka yaptım. Duygusal anlar beni genelde güldürür. Neyse. Bu kişiler harbi kişiler anlayacağınız. Ama yine de hepsinden nefret ediyorum. Dünyada böyle korkaklara gerek yok. Anca ayak bağı olurlar.

Şimdi geldik bana en çok zevk veren aynı zamanda en çok tepemi attıranlara. Onlar asla pes etmezler. Kendilerinin ölmesine izin verirler fakat başkalarının asla! Yollarından hiç şaşmadan ilerlerler. Yalvarma yok ama mücadeleyi hiç bırakmazlar. Beni fazla zorluyorlar ve onlar yüzünden beyazlarım çıkıyor. Hepsi sinir bozucu ve en nefret ettiğim varliklar. Aaa, ben her şeyden nefret ediyorum!

Hu, size daha çok örnek göstermek isterdim ama işlerim işte fazla yoğunum. Kızımızı izlemem lazım.

Tam da beklediğim gibi ağaca çarptıklarından sonra benzinin bittiğini yeni fark etmişlerdi. İşin cabası olan çamurlu ve taşlı yolda bata çıka gitmişlerdi. Ta kii şu sarışın olan yere yapışana kadar. Ondan sonra ortaya çıkan ayı beni bile şaşırtsa da planımın iyi gitmesini sağlayan başka bir unsur olmuştu. Kızlar ellerinde tutukları beyzbol sopalarıyla hızla koşmaya başlamışlardı. Kızlar hızla uzaklaşırken ağaçların arasından çıkıp kulübeye doğru giden yolda hızla ilerleyişlerini izledim bir süre, ayı da biraz dolandıktan sonra ortadan kayboldu. Ben de kızların peşine doğru ilerledim. Bir kaç adım ileride çamura bulanmış kırmızı oduncu gömleği gördüm. Bu arabayı süren kızındı. Gömleği hafifçe burnuma uzattım. Kızımız fazla korkmuyordu ama pişmanlığın kokusunu net bir şeklide alabiliyordum. Tabii ellerimde sertleşerek kabuk bağlamış kanın kokusunu da. Ah! Bu kokuya bayılıyorum!

Kulübeye geldiğim de yine gizlendim. Çoktan kulübenin içine girdiklerini biliyordum ve üşümeye başlayacaklarını da. Hatta on saniyeye dışarıda olacaklardır.