Κεφ 15

310 27 3
                                    

"Βαρέθηκα.."ειπε η Μαραια ξαπλώνοντας πισω..

"Κι εγω.."ειπε ο Γκρευσον στηρίζοντας τη πλατη του πισω στον καναπε

"Επισης βαριεμαι το σχολειο..δε θελω αλλο.."πρόσθεσε η κοπελα

"Εχεις αλλον ενα χρονο.."ειπε το αγορι και γέλασε

"Ναι.."ειπε εκεινη λυπημένα

"Αλλα δε πειραζει.."πρόσθεσε ανασηκώνοντας τους ώμους της

"Αυριο κανει πάρτυ ο Τζακσον..θες να παμε;"ρωτησε ο Γκρευσον σηκώνοντας το φρυδι του

"Ποιος ειναι ο Τζακσον;"ρωτησε εκεινη και τεντωθηκε

"Ο αρχηγός της ομάδας λακρος.."ειπε κι εκεινη τον κοιτουσε έκπληκτη

"Εισαι εδω λιγότερο απο δυο εβδομάδες και ξερεις τα παντα..ουαου"ειπε κάνοντας τον να γελασει

"Δεν ειναι ακριβώς ετσι.."απαντησε το αγορι και την κοιταξε

"Τι εννοεις;"ρωτησε η κοπελα κι εκεινος έξυσε νευρικα το πισω μέρος του λαιμού του

"Εννοω οτι υπαρχουν ατομα που δε ξερω τιποτα για εκείνα περα απο το ονομα τους..οπως εσενα για παράδειγμα.."ειπε κι εκεινη τον κοιταξε έκπληκτη

"Δεν υπάρχει κατι που πρεπει να ξερεις για μενα εκτος το οτι ειμαι τεμπελα,τρώω πολυ,βλεπω παιδικά και ταινιες και παιζω λίγο μπαλα και βολευ.."απαντησε εκεινη..

"Επισης ειμαι αντικοινωνική εντελως.."πρόσθεσε προσπαθώντας να σκεφτεί και κατι αλλο

"Δεν εισαι αντικοινωνική"ειπε το αγορι γελοντας..

"Και αυτα τα ξερω..και για τις ταινιες και ολα..πες μου κατι παραπανω για εσενα.."ειπε χαμογελοντας της ευγενικά

"Λοιποοον..εχω εναν μεγαλύτερο αδερφό,τον λενε Ντυλαν και αυτη τη στιγμη ειναι στον στρατό..δεν τον εχεις δει γιατι ειναι στη Βοσνία εδω και έξι μηνες για εκπαίδευση αλλα και αποστολή.."ειπε καπως στενάχωρα η κοπελα..

"Επισης τη μητερα μου τη λενε Τζόαν  αλλα της αρεσει να τη φωνάζουν Τζό..τον πατέρα μου τον λενε Τάιλερ και δουλεύει με τη μαμά σε διαφορες ξενοδοχειακές επιχειρήσεις γιαυτο και κανουν ταξίδια..εχω γενέθλια τον αλλο μηνα στις 17..θα γίνω  δεκαεπτά προφανώς..η Αννι ειναι η κολλητή μου..νευριάζω εύκολα και κλαιω απο τα νευρα μου γιατι ποτε δεν λεω τι με νευριάζει στον αλλον..τα μαζεύω ολα μεσα μου..αλλα ποτε δε μπορω να κρατήσω κακια σε καποιον..συνήθως νιωθω πως φταίω εγω για οτι γινεται..δε βρίζω γιατι ειμαι καλη κοπελα..δε μιλαω σε αγνώστους και τελος,δε μου αρεσει το σχολειο..μου αρεσει που βλεπω τις φίλες μου,τα διαλείμματα που κανουμε,η γυμναστική..αλλα οχι οι ωρες που καθόμαστε για μαθημα..αυτα,ελπιζω να σε κάλυψα"ειπε ντροπαλά κι εκεινος εγνεψε χαμογελοντας

Promises Où les histoires vivent. Découvrez maintenant