Monster || J.F

one.

Ik sta zuchtend op. Ik werd niet wakker van de wekker, maar gewoon uit mezelf, wat bijna elke ochtend gebeurt.
Ik loop rustig naar de badkamer, waar ik mijn tanden poets en mijn haar kam. Ik laat het los hangen, net als altijd.

Ik kijk naar het meisje in de spiegel. Ze kijkt met haar lichtgroene ogen terug. Ze heeft dik, bruin haar tot haar schouders, het golft een beetje.
Ik ben zo'n persoon die in de zon kan liggen wat ze wil, maar niet bruin word. Dus ik ben ook midden in de zomer ben ik zo bleek als wat, hoezo struggles?

Ik zucht. Ik doe geen make-up op, daar ben ik te lui voor. Ik loop terug naar mijn kamer om m'n kleding aan te doen, een grijze trui met een blauwe jeans.
Simpel, om vooral niet op te vallen...

Met mijn donkerrode rugzak loop ik naar beneden. Ik heb nog een kwartier om te eten, daarna moet ik naar school.

Ik ga met mijn gesmeerde brood aan tafel zitten en eet het in stilte op. Mijn ouders slapen nog, ze moesten allebei nachtdienst draaien. Ze werken beide als chirurg in het plaatselijke ziekenhuis en hebben onregelmatige werktijden.
Ondanks dat ik aardige ouders heb, weten ze niet hoe het op school gaat. En als zouden ze het weten, dat zou toch niks uitmaken. Bijna de hele school is tegen me, dus namen zou ik nooit kunnen geven.
Bovendien vinden ze toch altijd een manier om me dwars te zitten.

Ik zet mijn bord in de gootsteen en doe mijn schoenen aan. Ik pak nog snel mijn leesboek van de keukentafel en doe deze in mijn tas, die een stuk lichter is dan normaal, aangezien ik maar twee uur school heb.
Ik kijk op de klok. Precies op tijd. Jas aan, dan richting school.

In gedachte verzonken fiets in naar school. Ik heb allang opgegeven om te doen alsof ik ziek ben, zodat ik niet naar school hoefde. Het werkte op korte termijn, maar áls ik weer op school kwam gingen de pesterijen gewoon door.
Ik heb nooit geweten waarom ik het favoriete slachtoffer was. Alsof er iets bijzonders aan mij is. Misschien was het feit dat ik er niks aan deed al genoeg, daar ben ik al mee opgehouden omdat het alles vaak nog erger maakte.

Ik merk dat ik op school ben aangekomen. Ik fiets in stilte het schoolplein op en zet mijn fiets weg. Ik heb al geluk als ik weer met diezelfde fiets naar huis kan, het zou niet de eerste keer dat ze hem verplaatsen of de banden lek prikken.

Nu komt het moeilijkste gedeelte: het schoolplein oversteken. Ik haal diep adem en loop dan met snelle pas naar de ingang, hoofd omlaag. Ik hoor dat ik word nageroepen maar negeer het.
Doordat ik met mijn hoofd naar beneden loop merk ik niet dat er twee jongens op me af komen lopen. "Daar is onze beste vriendin Julie weer. Had je niks beters te doen." Ik knjp mijn ogen kort dicht en doe ze weer open, de jongens negerend.

"Zeggen we tegenwoordig niks meer terug?"
Ik word ruw bij mijn arm gepakt en om gedraaid, waar mijn blik twee paar jongensogen ontmoeten. Ik kijk terug, zonder emotie.
Voordat het nog meer uit de hand loopt gaan de bel. Ik moet mijn best doen op een opgeluchte zucht niet te laten ontsnappen.
"We krijgen je nog wel." sist een, dan lopen ze langs me heen, richting de ingang terwijl ze 'per ongeluk' tegen me aan botsen.
Alsof het allemaal niet genoeg was.

Ik ga achterin de les Nederlands zitten. Alleen, zoals gewoonlijk. In het begin had ik nog wel vriendinnen, maar ook die begonnen zich al snel tegen me te keren. Wat kan ik zeggen? Het went.

De docent is aan het uitleggen, maar niemand luistert. De meeste zijn aan het praten en ik ben, zachtjes neurieënd, mijn opdrachten aan het maken.

Dit was was het eerste deel. Dit boek wordt iets anders dan wat ik normaal schrijf, but i hope you like it<3. Op dit moment ben ik zo goed als klaar met school, dus ik hoop dat het allemaal goed gaat komen😅.

Ik ben ook bezig met 'You're Serious?', maar daar heb ik een kleine writersblock.
Ik doe mn best...😅💗
X.