Monster || J.F

fourteen.

Aarzelend loop ik achter Jeremy aan door de enorme hal. De muren zijn donkerblauw geverfd en bedekt met grote schilderijen en wandkleden met wezens die lijken op de tekeningen van Jeremy. Veel tijd om ernaar te kijken heb ik niet, want Jeremy loopt met flinke passen over de houten vloer voor me uit.
Hij blijft stil staan aan de voet van een smalle trap aan het eind van de gang. Als hij niet was blijven staan zou ik de trap niet hebben gezien, hij gaat bijna helemaal op in de omgeving. Het einde kan ik niet zien, de trap gaat over in duisternis.

Jeremy doet een stap opzij en kijkt me afwachtend aan. Ik kijk terug.
"Je wilt dat ik eerst ga hè?" verbreek ik de korte stilte.
Jeremy grijnst, "Jup."
"Als er een enge man aan het eind van de trap staat ben jij de schuldige." zeg ik terwijl ik naar de trap loop.
Ik hoor Jeremy zacht lachen, "Ga nou maar."

Als we allebei bovenaan de trap staan, waar overigens geen enge mannen stonden, doet Jeremy het licht aan. "Welkom in.." Hij is even stil. "deze andere hal." Ik moet glimlachen om zijn woordkeuze. "Kijk goed om je heen, want als het goed is kom je hier maar een keer."
"En hier gaan we met Milan praten?" vraag ik.
"Nee." Jeremy loopt naar een van de twee deuren in de hal. "Hier wel." Hij loopt de kamer achter de deur binnen. Ik loop achter hem aan.

Ik ben verbaasd als ik de kamer zie, het is iets compleet anders dat dat ik had verwacht. Deze kamer is groot, net zo groot als mijn woonkamer en keuken samen. Ik verbeter mezelf; mijn oùde woonkamer en keuken. Ik zucht even diep om de opkomende verdriet te laten verdwijnen. Jeremy kijkt om en staat stil; "Is er iets?"
Ik tover snel een glimlach op mijn gezicht, "Nee hoor." Jeremy kijkt me even onderzoekend aan, maar hij loopt toch door.
Ik ga verder met het in me opnemen van de kamer. Het behang is bourdeaux rood en de vloer is van hout, net als in de hal. De inrichting bestaat uit een grote, bruine hoekbank die aan de linkerkant staat, met daarvoor een enorme led-televisie.

Jeremy loopt naar de rechterkant, richting de lange houten langer die daar staat. Om de tafel staan confertabel uitziende stoelen. Op een van de stoelen zit een blonde jongen, of nou ja, meer een man, achter zijn telefoon. Hij heeft zijn voeten over elkaar op de tafel liggen.

Hij kijkt op op het moment dat we dichterbij komen. "Yo Milan." begroet Jeremy hem. "Yo pik." antwoordt de man (?) die blijkbaar Milan heet. Hij kijkt mij aan, "Ook hallo, Julie was het toch?"
"Ja klopt" antwoordt ik hem aarzelend. Milan maakt een gebaar richting de stoelen tegenover hem, "Ga maar zitten, dat praat wat makkelijker." Ik kijk Jeremy aan, die gaat zitten, dus ga ik ook maar zitten. Milan kijkt ons kort aan en begint met praten.

Hoi. Ja. Dit is lang geleden. Aangezien ik mijn leven weer een beetje op orde heb (lang verhaal haha) en waarschijnlijk wat meer tijd heb, ga ik weer beginnen met schrijven. Ik ben van plan eerst dit boek af te maken, en dan even verder te kijken. Najah zover deze update, enjoy.