Monster || J.F

six.

Pov Jeremy

Nadat ik gehoord had wat de twee jongens hadden gezegd wist ik gelijk dat we zo snel mogelijk naar Julie's huis moesten gaan. Al mijn zintuigen staan op scherp en ik moet mijn best doen om zo snel te lopen dat Julie mij ook nog kan bijhouden. "Jer, kunnen we even stoppen?" hoor ik haar hijgend vragen.
Ik werp een blik over m'n schouder, "Je kan zo uitrusten."

Als we bij haar huis zijn staat de deur op een kier. Ik vloek, als we nou maar niet te laat zijn...
Ik draai me om naar Julie, die voorover gebogen staat en helemaal buiten adem is. "Julie." Ze kijkt op. "Ik ga naar binnen, jij moet hier wachten, oké?" Ik draai me om en loop naar binnen. Achter me hoor ik Julie nog zachtjes achter me, "Jer.." zeggen.

Als ik binnenkom, komt de geur van bloed mijn kant al op. Ik ben blij dat ik vanochtend al heb gegeten, anders was het niet goedgekomen, dan had ik Julie al helemaal niet kunnen helpen. De geur komt uit de woonkamer.
Ik had me op het ergste voorbereid, maar toch schrik ik. Op de grond liggen in eem grote plas bloed een man en een vrouw. De kelen zijn doorgesneden. Ik slik en kniel naast de vrouw neer en houd mijn vinger bij haar pols.
Dood.
Bij de man doe ik hetzelfde, maar zijn hart klopt ook niet meer. Ik sta op en kijk zuchtend op ze neer. Ik neem aan dat het de ouders van Julie zijn. Pleegouders, verbeter ik mezelf.

Ik schrik op van de stem van Julie. "Jeremy, wat is dit?" fluistert ze zachtjes. Ik loop met snelle passen naar haar toe en duw haar zachtjes de woonkamer uit. "Je moet hier weg."

Dan verkleuren haar ogen van lichtgroen naar donkerrood. Voordat ik haar kan tegenhouden wordt ik tegen de muur aangeslingerd. Daar blijf ik een paar tellen liggen, aangezien de klap best wel hard aankwam. Voordat ik overeind kom vervloek ik mezelf om het feit dat ik  niet had nagedacht over de bijwerkingen, onderandere de woedeaanvallen.
Daarna sprint ik Julie achterna.

Als ik in de woonkamer kom zit Julie naast het dode lichaam van haar pleegvader, ze staart naar hem alsof ze in een trance is. Ik zie haar hand langzaam naar zijn keel gaan. "Julie!" zeg ik met ferme stem.

Julie kijkt met met een verschrikte, bijna angstige blik aan. Als ze ziet in welke positie ze zich bevindt krabbel ze verschrikt een stuk naar achter, totdat ze tegen de muur aan zit. Haar blik schiet van mij naar haar ouders en weer terug. Ik ga naast haar zitten, Julie kijkt me verschrikt aan. Haar ogen zijn heel donkerrood. "Ik doe je niks." zeg ik zachtjes. Ik sla mijn armen om haar heen en trek haar tegen me aan. Ik voel haar langzaam kalmeren. "Jer, wat is er mis met me?" vraagt ze met een hese stem.
"Er is niks mis met je, je moet hier alleen zo snel mogelijk weg." antwoord ik rustig.
"Maar mijn ouders dan. We moeten de politie bellen!"
"Julie," ik pak haar kin zachtjes vast en dwing haar mij aan te kijken, "je moet nu mee."

Pov Julie

"Julie," zegt hij rustig terwijl hij mijn kin pakt en mij zachtjes dwingt aan te kijken, "je moet nu mee." Zijn oogkleur verandert van blauw naar helderrood. "Vertrouw me. Als je bij mij bent kan je niks gebeuren." Ik knik.
"Ik ben bang Jer."
"Ik weet het, rustig maar." sust hij. Als ik probeer op te staan kunnen m'n knieën mijn gewicht niet houden en zak ik door mijn benen.
En ik geef me over aan het intense vermoeide gevoel.

Hier, neem een deel. Gister was ik ziek. Soort van. Najah, ik ging 11,46 kilometer skeeleren omdat mn moeder zei dat ik wat moest gaan doen en ik geen zin had om naar de winkel te gaan😅. Toen ik weer thuis was ging ik water drinken en kreeg ik het ziek koud. Misschien had het feit dat ik vijf en een half uur had geslapen er ook mee te maken😅.
Zover m'n levensverhaal🌝.
Hoop dat dit deel wèl leuk is😌.
X🌹.