Monster || J.F

three.

Verschrikt doe ik een paar stappen van de spiegel vandaan, waarbij m'n tas op de grond valt. Ik schud kort met mijn hoofd, en kijk weer naar mezelf, waar een paar lichtgroene mij aankijken.
"Gaat het Julie?" Ik zucht geïriteerd.
"Jer, ga alsvast naar het lokaal." Stilte, maar ik durf te wedden dat hij er nog steeds staat. Ergens is het ook wel een fijn gevoel, iemand die wèl om je geeft.
"Jer, sta je er nog?"
"Jup."
Ik zucht weer, maar dit keer met een glimlach, "Ik kom eraan."

Als ik de toiletten uit stap staat Jeremy er nog steedsm precies zoals ik had gedacht. Hij kijkt me met een onderzoekende blik aan, "Wat was er?"
"Uh-... Niks bijzonders, ik had een beetje last van m'n ogen." Volgens mij gelooft hij er niks van, maar hij vraagt niet verder.

In stilte lopen we naar het lokaal. Als we daar aankomen, wil de docent net de deur dicht doen. Hij kijkt ons met opgetrokken wenkbrauwen aan maar laat ons wel binnen. Iedereen kijkt ons verbaasd aan, waardoor ik mezelf rood voel worden. Ik kan nooit goed omgaan met veel aandacht.
Ik ga ergens vooraan zitten, aangezien er voor de rest geen plek meer is. Jeremy komt naast me zitten.
Ik glimlach.

Als Jeremy naar de docent loopt om iets te vragen, buigt er iemand die achter me zit naar voren. Ik negeer het, het zal wel zo'n basic bitch zijn. Wel schrik ik van de woorden die ze naar me sist; "Beter blijf je bij hem uit de buurt, of ik maak je leven tot een hel, nog erger dan dat het nu al is." Woedend draai ik me om, "Het feit dat jouw ego te groot is om mij te accepteren betekent niet dat hij mij gelijk niet mag." Ze kijkt me verschrikt aan, maar voordat ik haar kan slaan ben ik met mijn spullen het lokaal uitgevlucht.
"Wat is er mis met haar ogen?" hoor ik haar nog net zeggen.

Ik sta voor de spiegel, voor de tweede keer in een korte tijd. Het verschil is dat de donkerrode kleur dit keer niet samen met de woede wegtrekt. Ik besluit een wc-hokje in te gaan, in met geval dat er iemand binnenkomt. Ik doe de wc-deksel naar beneden en ga erop zitten, mijn armen om mijn opgetrokken knieën. Ik snap er niks meer van, wat is er mis met m'n ogen? En waarom werd ik wéér zo boos? Een paar tranen glijden geluidloos over mijn wangen.

Ik word opgeschrikt door de bezorgde stem van Jeremy: "Julie, gaat het?" Ik veeg snel mijn tranen weg.
"Wat doe jij in de meisjestoiletten." Ik hoor Jeremy grinniken.
"Is jou zoeken een goed excuus? Waar zit je?"
Ik zucht, "Wacht, ik kom er wel uit. Volgens mij is er iets mis met me." vervolg ik zachtjes.

Ik twijfel nog kort, maar ontgrendel dan het toilet. Aarzelend stap naar voren, in de spiegel voor me kan ik zien dat mijn ogen nog steeds donkerrood zijn.
Verdrietig kijk ik Jeremy aan, "Het gaat niet weg." Jeremy kijkt me neutraal terug, "Het gaat wel weg. Geloof me." Ongelovig schud ik m'n hoofd, "Waarom ben je nog niet gillend weggerend?"
"Omdat ik hier bekend mee ben. Ik vertel je het nog wel." vervolgt hij als hij mijn verbaasde blik ziet.

"Wat moet ik nu doen?" Mijn stem tril en ik voel de tranen alweer achter mijn ogen branden. "Rustig blijven."
Ik wil nog wat zeggen maar m'n stem hapert. Jeremy trekt me in een knuffel.
"Het komt allemaal goed. Geloof me."

Neem een deel. Hoe vinden jullie dit boek tot nu toe? Lemme know, vind ik wel leuk om te lezen😊.
X.