Let's Not Fall In Love

-თავი 4-

იდიოტო!
ვნანობ! ძალიან ვნანობ!
ვნანობ რომ ასე ველაპარაკე!
ვნანობ რომ ვუყვირე!
ღმერთო რა სულელი ვარ!

-აღარ გამატარებ?

-კ..კი-ლაპარაკი ისევ მიჭირდა.

გავიწიე, გვერდით ჩამიარა და მხარი ისეთი ძალით გამკრა რომ წავიქეცი, ფეხი ცუდად მომყვა და საშინლად მეტკინა მაგრამ არ შევიმჩნიე...

-აი ახლა კი ბარი-ბარში ვართ- მითხრა კმაყოფილი სახით და იქაურობა დატოვა.

ასე ვიყავი დაახლოებით 15წთ. ვერ ვინძრეოდი მგონიფეხი ძალიან ცუდად მომყვა და სიარულსაც ვერ შევძლებდი. ჯანდაბა!
სახლამდე ძლივს მივაღწიე. ვცდილობდი ტკივილისგან გამოწვეულ ცრემლებს გარეთ არ გამოეღწიათ, მაგრამ ვეღარ ვუძლებდი, ეს მხოლოდ ფეხის ტკენით გამოწვეული ტკივილი არ იყო, ეს იყო ტკივილი რომელიც მათან შეხვედრის შემსეგ სულ თან დამსდევდა. ადამიანი რომელიც დიდი ხანია ჩემს გულშია, დიდი ხანია მისი სიხზარული მიხარია და სწვდა მწყინას, მისმა ასეთმა საქციელმა კი გამანადგურა, მინდოდა მივსულიყავი და მაგრად ჩავხუტებოდი, მეთქვა ბოდიში ყველაფრის გამო და მასაც ეპატიებინა, მაგრამ არა. ასე არასდროს მოხდებოდა.

მეორე დღეს ძლივს დავდიოდი მაგრამ ბიბლიოთეკაში მაინც წავედი.
მაგიდანსთან ისევ ჯინვუ იჯდა, მივუაცლოვდი:
-ჰეი, კიდევ ხომ არ დაგეხმარო?

ამომხედა:

-არა მადლობა-გამიღიმა და თავის საქმეს მიუბრუნდა.

-კარგი-მეც გავუღიმე და წასვლა დავაპირე როცა მომაძახა

-ფეხზე რა გჭირს?-თან გაკვირვებული უყურებდა ჩემს ფეხს.

აიიიშ, ახლა რა ვქნა? უნდა მოვატყუო თორემ უფრო ცუდი ამბები დატრიალდება...

-არა არაფერია უბრალოდ სიარულისას გადამიბრუნდა-ვუთხარი და ნაძალადევად გავუღიმე რაც არ გამოპარვია

-ყველაფერი ჩემი ძმის ბრალია?

ღმერთო რა პატარაა და ამდენი ჭკუა საიდან?! ღმერთო ახლა რა მექნა?? არ ვიცოდი რა მეპასუხა...