Save me through the dark {B-Brave Fanfiction}

Chapter 1 An airplane with different people

Ongemakkelijk loop ik door het vliegtuig bij de 1e klas en probeer net te doen alsof ik altijd 1e klas rijd. Met mijn versleten witte bloemetjes rugzak op 1 schouder en zwarte allstars die ik al jaren heb aan kom ik bij de comfortabele stoel aan. Waarschijnlijk keurt iedereen hier me af. Net als ik zit,komt er een stewardess aanlopen.

"Goedemorgen mevrouw,wilt u misschien iets eten of drinken?" Vraagt ze té blij. Ik raak een beetje geirriteerd aan haar,maar laat niks merken en zet een gemaakte glimlach op. "Een ice tea en een muffin graag." Antwoord ik beleefd. "Komt er zo aan mevrouw." Daar zit ik dan,onderweg naar Los Angeles vanuit New York, nadat mijn moeder overleed. Mijn tante was de enige bij wie ik terecht kon,en ze betaalde mijn reis.

Toen mijn moeder stierf,kwam ik erachter dat ze helemaal niks voor me geregeld had. Met mijn tante had ik al jaren geen contact,ik kan me niet meer herinneren hoe ze eruit ziet. Mijn moeder heeft haast niks over haar verteld, als ik er iets over vroeg veranderde ze meteen van onderwerp. Het enige wat me verteld is, is dat ze een ruzie hadden. Waarover? Geen flauw idee. Mijn tante is een beroemde actrice ofzo,zoiets denk ik. Ik kijk nieuwschierig om me heen,en mijn blik valt op een vrouw met te veel foundation op,nepwimpers,een minirokje en een blouse waar haar xxl borsten bijna uitvallen. Iedereen hier zit in zijn eigen wereldje. Die van mij is net ingestort. Wie ben ik, Angelique Olivia?

Ik weet geeneens wie ik ben,mijn moeder en ik hadden niet veel geld,dus ik heb een eigen stijl zat er niks van in. Alleen de goedkoopste kleren van een kringloop. Vrienden heb ik niet meer,nadat mijn verloofde vreemd ging met mijn beste vriendin,voor mijn eigen ogen nogwel. Het idee, dat ik nu gewoon getrouwd zou zijn, met hem. Ik sluit mijn ogen en zie het beeld weer voor me,Jason en Zoë aan elkaar vastgeplakt. Tranen schieten in mijn ogen,en ik knipper snel zodat ze verdwijnen. Ik ga weer verder met mijn spel, mensen vergelijken, en probeer mijn herinneringen aan dat verschrikkelijke moment te vergeten. Mijn ogen richten zich op een man tegenover me. Hij is aan de zwaardere kant en zijn kin is verdubbeld. Een te strakke pak is om hem heen gewikkeld en het lijkt alsof het knoopje van zijn colbert het niet langer meer houdt. In zijn hand heeft hij een dubbele hamburger met een grote hap eruit. Voor zich op de tafel liggen allemaal voedselresten en papieren. Zijn ogen zijn gesloten, en zijn mond wijd. Als je goed kijkt zie je kwijl eruit lopen. Ik kan het niet laten om een vies gezicht te trekken. Zijn benen heeft hij op de tafel gelegd, en zijn schoenen uit. Er komt een nare geur van zijn voeten door de hele ruimte maar niemand lijkt het te storen, behalve mij dan. Ik probeer het te negeren, maar tevergeefs.

Ik haal mijn schetsboek uit mijn rugzak die ik vorig jaar voor mijn verjaardag kreeg van mijn moeder. De voorkant is simpel wit met rode details, en met de quote ''Creativity is allowing yourself to make mistakes. Design is knowing which one to keep.'' Ik sla de volgetekende bladzijdes om totdat er een lege pagina tevoorschijn komt. Uit mijn tas pak ik zuchtend een potlood uit mijn etui en begin vanzelf te schetsen, met al mijn gevoel erin gestopt. Dit wordt nog een lange reis.

******

Fronzend kijk ik om me heen, en wacht op een teken waardoor ik weet waar ik heen moet. Ik heb geen idee hoe ze eruit ziet, ik kan me niet eens meer herinneren dat ik haar ooit gezien heb. Met angst loop ik met mijn koffer aan 1 hand en mijn rugzak losjes over mijn schouder naar buiten en bekijk de mensen 1 voor 1. Niemand die ik maar een klein beetje herken. Net als ik mijn tante wil bellen, ja ze heeft me haar nummer gegeven, tikt er iemand op mijn schouder. Ik houd mijn adem in en draai me voorzichtig om. Voor me staat een man in de 40, zwart haar met een kleine kuif. Hij heeft een net zwart pak aan dat waarschijnlijk duurder is dan al mijn kleren bij elkaar.

''Excuseer me, bent u Angelique Olivia Johnson?'' Zijn zware stem klinkt vriendelijk en ik kijk hem half glimlachend aan, en knik. ''Wie bent u?'' Vraag ik beleefd, met een tikkeltje onzekerheid in mijn stem. ''Ik ben Charles Walker, de chauffeur van mevrouw Jackson, uw tante. Ze heeft een belangrijke afspraak dus kon het jammer genoeg niet halen. Sorry dat ik wat later ben, er waren wat verkeersomstandigheden.'' Hij lacht naar me en gebaart me mee naar een limousine. Ze kon me geeneens zelf halen en moest het een chauffeur laten doen?

De hele rit lang blijf ik stil en waarschijnlijk ziet Charles het dat ik niet in de stemming ben om te praten. Hoe zou mijn tante eruit zien? Lijkt ze een beetje op mijn moeder? Uit het raam zie ik huizen verschijnen, hele grote huizen, die waarschijnlijk miljoenen hebben gekost, met beveiligingshekken eromheen. Één huis valt me direct op. Hij is even groot en prachtig als de andere huizen maar hij is blauw inplaats van wit. Voor het huis zijn 3 jongens, iets ouder dan ik, aan het voetballen in het felgroene gras. De auto komt tot stilstand bij een wit mooi huis, iets groter dan de andere huizen eromheen die dezelfde kleur hebben. Charles stapt uit en verschijnt voor de deur. Hij opent hem voor me en laat me eruit. Ik stap de limousine uit en bedank Charles met een lach. Hij heeft mijn koffer er al uitgehaald en trekt hem met zich mee. Ik stel nog voor om hem zelf vast te houden, maar hij negeert me. Het is natuurlijk zijn baan maar toch zit het me niet lekker. Charles voert een pincode in aan de zijkant van de deur van het huis en blijkbaar gaat het alarm erdoor uit. Hij haalt een bos met sleutels uit zijn zak en stopt één ervan in het gat, waardoor de deur open gaat.

Ik stap naar binnen met mijn rugzak op mijn rug en kijk om me heen. Om me heen lijkt alles zo duur, dat ik bang ben om nog verder te lopen met mijn versleten schoenen. Ik voel me ongemakkelijk in deze ruimte, hier hoor ik totaal niet thuis. Wat als ik iets kapot maak? Charles lijkt niks te merken en loopt voor me uit. Ik loop hem snel achterna, zodat ik niet verdwaal in deze doolhof wat zogenaamd een huis is. We komen bij de keuken aan, tenminste dat denk ik. Deze kamer is nog groter dan mijn huis is. Bij het eiland staat een vrouw met een roze ruitjesshort aan, met pikzwart haar tot haar schouders. Ze draait zich om naar ons toe en lacht breed met haar witte tanden bloot. Met veel enthousiasme zegt ze "Jij bent vast Angelique, ik heb veel van je gehoord!"

Ik kijk haar met verwarring aan. "Uh ja.. dat ben ik." Met een halve nep lach beantwoord ik haar. Wie is dát?

******

Hey guys, dit is mijn eerste hoofdstuk :) Ik plaats waarschijnlijk elke week 1 keer. Don't worry, b-brave komt in het volgende hoofdstuk of die daarna. De hoofdstukken worden ongeveer zo lang, misschien wat langer omdat ik niet zovaak post. Hopelijk vinden jullie dit verhaal ook leuk.

Don't forget to comment & vote

Love Linsey