Save me through the dark {B-Brave Fanfiction}

Chapter 8 Memories that keep haunting me..

"Mama ga je dood?" Vroeg ik als een onschuldig meisje van 11. Ze zei van niet, en ik geloofde dat. Wat moest ik anders doen?

5 jaar later, en ze was er nog. Maar het ging achteruit, heel ver achteruit. Mijn dagen bestonden alleen uit ziekenhuis bezoeken. School kon ik niet meer mee doorgaan, we hadden het geld niet. De longkanker werd alleen maar kwader, en ik zag met mijn eigen ogen mijn moeder dag voor dag zwakker worden. Ik herrinner me nog die dag waar alles verkeerd ging. Het blijft voor altijd in mijn geheugen. Ik wist dat ze niet lang meer te leven had, toch wilde ik het niet geloven. Waarom ben ik zo dom geweest?

Ik loop door de lange witte gang, en ken de weg zelfs als ik blind was naar de afdeling. Afdeling Oncologie. Waar ik jaren lang heen ben gegaan. Alleen maar om slecht nieuws te horen, nooit is het goed. Als ik er ben aangekomen, wil ik op de deur kloppen, maar word tegengehouden door een sterke arm. De persoon trekt me weg en ik draai me geirriteerd om. Opeens staat er een dokter voor me. Zijn ogen laten medelijden zien. Meteen voel ik een steen in mijn maag vallen. Nee het zijn er honderden. Er is iets ergs aan de hand. Ik weet het. "Angelique, je moeder is overleden om 04.32 in de nacht." Die woorden steken een mes in mijn buik. Ze laat me gewoon achter. Ze heeft de strijd opgegeven, na 5 jaar vechten. Ik val neer tegen de deur aan maar de tranen komen niet. Ik heb geen verdriet. Ik ben sterk. Dat probeer ik mezelf wijs te maken. Maar ik ben niet zo sterk als ik denk. Er is een moment dat ik breek, en niemand die het boeit.

Met een beweet voorhoofd zit ik overeind op het bed. Voor het eerst heb ik hier een nachtmerrie van gekregen. Ik probeer mijn ademhaling onder controle te houden, maar tevergeefs. Dit is de dag. De dag dat ik breek, en niemand die me redt, het boeit ze geeneens. Niemand zal me missen. Met moeite krijg ik adem binnen, en maak mezelf zo klein mogelijk. Net als mijn zicht wordt bedekt met zwarte vlekken, voel ik sterke armen om mijn lichaam heen. Ik hoor hem wat roepen, heel vaag.

"Ze heeft een paniekaanval, Samuel!" Is dat Jai? Wat doet hij hier. Ik voel mezelf slap worden, en mijn ogen vallen langzaam dicht. "Wakker blijven, Angelique." Hoor ik zijn stem in mijn oor fluisteren. Hij zit te huilen, ik hoor het. Ik wil mijn ogen openen, maar het lukt niet. "Jongens, help!" Hoor ik Jai roepen, ja het is absoluut Jai. Zijn stem vergeet ik nooit. Ik open mijn ogen beetje bij beetje, en boven me hangt Jai. Zijn ogen worden groter als hij merkt dat ik wakker ben. Hij slaat zijn armen beschermend om me heen. Zijn hand gaat licht over mijn wang heen. Hij veegt mijn tranen weg, en ik merk dan pas dat ik de hele tijd al zit te huilen. "Waarom kwam je?" Die vraag blijft maar in mijn hoofd spoken. "Ik hoorde iemand gillen, en het maakte me wakker. Je bleef maar schreeuwen, en ik hoorde je heel hard huilen, dus ik kwam meteen naar je toe."

Ik haal diep adem, waarom moet hij nou zo lief zijn? "Waarom ik? Er zijn duizenden meisjes. Je kon me ook hier alleen laten zodat ik naar mijn moeder kon gaan." Ik schrik van mijn woorden, en zo te zien Jai ook. Maar hij verbergt zijn schrik zo snel mogelijk. "Ik heb je nodig, Angelique. Ik geef om je. Als je weg was, zou ik je veel te veel missen. Het doet me pijn dat je zo denkt over het leven."

Jai ging na een tijdje weer weg, zodat we beide nog een paar uur slaap konden krijgen. Maar daar kwam niks van in. Zijn woorden blijven de hele nacht in mijn hoofd zweven. Het klinkt zo bekend.

Met rode ogen storm ik het huis van Jason binnen. Ze is dood. Mijn bloedeigen moeder. Ze kan me niet zien trouwen, haar kleinkinderen zien, er voor me zijn. Over een paar maanden zou ik gaan trouwen, met Jason. Ik loop de trap op naar Jasons kamer en open de deur. Met open mond van de schrik kijk ik weg van het vieze beeld wat ik voor me zie.

Jason staat in zijn onderbroek met zijn rug tegen de muur, en hij heeft een blond meisje tegen hem aan. En het meisje heeft alleen nog maar een bh en string aan. Dat is nog niet het ergste. Ze draaien allebei mijn kant op en ik zie angst in Jason zijn ogen maar ik kijk meteen naar degene naast hem. Iemand waar ik het helemaal niet van verwacht had. Mijn beste vriendin nog wel! Nou ex-beste vriendin. Woedend ren ik de deur uit, naar beneden.

Ik parkeer mijn auto en storm mijn huis binnen. Mijn woede is verplaatst naar depressie. Zonder mijn moeder, ben ik niet sterk genoeg. Eerst moest ik sterk blijven, voor mijn moeder. Nu is er niks meer om voor te vechten. Hoe kon hij me dit nou aandoen, vooral op het moment dat ik hem het meest nodig heb. Herken je dat gevoel, dat je gewoon wilt opgeven? Omdat je geen nut meer in het leven ziet? Nou, zo voel ik me nu dus. Ik loop naar de keuken, maar al die nare gedachtes blijven maar in mijn hoofd spoken.

"Niemand zal je missen, zelfs Jason niet." "Paar seconden pijn, en dan is het voorbij. Dan kan je rustig naar de hemel." Door die gedachtes ziet het mes er wel heel aantrekkelijk uit. Een paar seconden voor het voorbij is. Met trillende handen breng ik het mes langzaam naar mijn hart toe. "STOP! DOE HET NIET ANGELIQUE!" Net als ik wil steken, word ik onderbroken door een stem. Die van Jason. Ik negeer hem en even later voel ik geen mes meer in mijn hand. Hij heeft hem nu vast.

"Ik heb je nodig, Angelique. Ik geef om je. Als je weg was, zou ik je zoveel missen." Wat een klootzak, komt hij nu zielig doen. Ik weet niet hoe het is gebeurd, maar mijn woede komt meteen weer terug. "Fuck u, ga maar lekker naar Zoë toe." Ik haal de ring van mijn vinger af en laat hem op de grond vallen. "Ik ben klaar hier."

***

Hey guys, eindelijk een nieuw hoofdstuk! Er staan veel flashbacks in, maar ik wilde eens wat nieuws proberen, en wat van haar verleden te laten weten. Ik ben best wel inspiratieloos, want ik wil niet dat het zo'n typisch liefdesverhaal wordt. Ik ben al bezig met verschillende wendingen voor het verhaal te verzinnen maar het lukt tot nu toe nog niet. Daarom heb ik jullie hulp nodig. Laat in de comments achter met welke plaats je wil dat het volgende hoofdstuk zich bevindt, of wat er zou moeten gebeuren. Ik kan niet beloven dat ik het ga gebruiken, maar ideeën zouden heel fijn zijn nu! Laat ook weten wat je van dit hoofdstuk vindt :)

Don't forget to comment & vote

Love Linsey.