THE WOLF STORY

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 14

Μετά όλοι πήραν τον δρόμο για το σπίτι τους.Μα ο Μπακ δεν είχε πουθενά να πάει.Οπότε άρχισε να περπατά προς το δάσος"Μπακ?που πας?"Δεν έχω πουθενά να μείνω....οπότε θα πάω να βρω μια σπηλιά για να περάσω τη νύχτα"θα έρθω μαζί σου"Όχι Κίρα..."Μπακ.Ούτε εγώ έχω κα που να μεινω"Σωστά...έλα πάμε"

Έτσι πήγαν στο δάσος.Ενώ περπατούσαν ο Μπακ είπε "Κίρα...εάν αύριο....δεν τα καταφέρω....θέλω να φύγεις μακριά από εδω"
"Μπακ μην το λες αυτό σε παρακαλώ"
"Κίρα πρέπει να το πω....δεν ξέρω τι θα γίνει αύριο και σε θέλω ασφαλει εντάξει?"
"Μα Μπακ...."
"Μου το υπόσχεσαι ότι θα φύγεις?!"
"Μόνο εάν μου υποσχεθεις κάτι και εσυ"
"Εξαρτάτε"
"Λοιπόν μπορείς να μου υποσχεθεις ότι θα επιβιώσεις από τη μάχη είτε νικήσεις είτε όχι?"
"Κίρα δεν μπορω να υποσχεθώ κατι τέτοιο..."
"Σε παρακαλώ...."
"Καλά εντάξει το υπόσχομαι"

Μετά από αυτό έμειναν σιωπηλοί για το υπόλοιπο της διαδρομής μεχρι που βρήκαν μια σπηλιά.Πριν μπούνε μέσα ο Μπακ ρώτησε"Κίρα...πώς ξεφυγες από τον Κένταλ? Δεν έπρεπε να είσαστε μαζί?"
Εκείνη τη στιγμή η Κίρα άρχισε να γελάει αλλά ο Μπακ δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί γέλαγε"Αχ Μπακ"τότε του εξήγησε ότι είχε γίνει και το σχέδιό του Κένταλ
"Αχα...Τοτε απο οτι φαίνετε πρέπει να τον ευχαριστήσω οταν τον ξαναδώ...Επίσης έχω ένα ακόμα όρο στη συμφωνία μας"
"Οχ"
"Εάν δεν τα καταφέρω θα φυγής όμως μαζί με τον Κένταλ εντάξει?"
"εντάξει αν και δεν θα χρειαστεί να φύγω"Ο Μπακ κούνησε το κεφαλή του και μπήκε στη σπηλιά.

Μέσα ο Μπακ ξάπλωσε πάνω σε έναν βραχω ενώ η Κίρα πάνω σε κάτι ξερά φύλλα.Μετά από λίγο Ή Κίρα μίλησε"Μπακ....θα..ήθελες να...κοιμηθείς....μαζί μου...απόψε?"είπε κοκκινιζοντας.Τότε ο Μπακ με ένα στράβω χαμόγελο πήγε και κουλουριαστηκε μαζί με την Κίρα
"Κίρα? "
"Ναι?"
"Εάν τα καταφέρω μετά από όλο αυτό..."
"Που θα τα καταφέρεις.."
"Ναι....θα ήθελε να με παντρευτης? "

Η Κίρα σηκώθηκε και τον κοίταξε σοκαρισμένη"ΑΧ ΜΠΑΚ ΝΑΙ!!!" Είπε συγκινημένη και επεσε στην αγκαλια του Μπακ
"Χαχαχα ο Κίρα.Είσαι η ΚΑΛΎΤΕΡΉ λύκαινα που θα μπορούσε να έχει ένας λύκος "

Η Κίρα σταμάτησε και τον κοίταξε μέσα στα βαθειά, πανέμορφα μάτια. Έγειρε και ακούμπησε την μουσούδα της πάνω στην δική του. Στην αρχή απλα και μετά ποιο κτητικά.  Τον ηθελε όλον δικό της και για εκείνη την στιγμή πίστεψε πραγματικά ότι κανένας δεν θα της τον έπαιρνε ποτέ. Μετά όμως θυμήθηκε τα πάντα και για ποιο λόγο οδηγήθηκαν σε αυτη την σπηλιά. Παρόλα αυτά έδιωξε αυτή την αρνητική σκέψη και μετά του είπε στον Μπακ ψιθυριστά"το ίδιο ισχύει και για εσένα..."
"τι οτι είμαι η καλύτερη λύκαινα?"ειπε ο Μπακ με παιχνιδιάρικο ύφος.Τότε και οι δύο έσκασαν στα γέλια.
"Σε αγαπώ Μπακ"
"και εγώ Κίρα" είπαν με κάθε συλλαβή να έχει τόση αγάπη και νόημα. Ήταν ο δικός τους ιδιαίτερος όρκος. Ένας όρκος που θα κρατούσε και θα έμενε αναλλοίωτος στο πέρασμα του χρόνου. Ότι και να συνέβαινε έπειτα.

Η Κίρα κόλλησε το σωμα της οσο ποιο κοντα μπορούσε σε αυτό του Μπακ. Ήθελε να νιώθει τον καθε χτύπο της καρδιάς του και κάθε αναπνοή του. Το ίδιο ήσχιε και για τον Μπακ.

Με την ζεστασιά οχι μόνο των σωμάτων τους αλλα και της αγάπης που μεγάλωνε όλο και περισσότερο με το πέρασμα της ωρας, η Κίρα και ο Μπακ αποκοιμηθηκαν αγκαλιά κάτω από το ολογιομο φεγγάρι....