Chapter 1

4K 125 6
                                        

Chapter 1


A destructive nuclear explosion ended the civilization, in every single country of the world. Walang tinira, walang pinalagpas. Lahat ay apektado at kahit sino ay walang kawalan. The explosion comes from Central Asia which immediately spread through the neighboring country until borders are gone and international laws become nothing. The explosion also spread through the air and the earth's atmosphere became unsafe. No one knows what happened. Not even one who is still alive.

People around the world became infected from the nuclear atmosphere. Everything became horrible, people turned to something worse than everyone could imagine. One thing that they were sure of, all people that got infected from it instantly die within a second and surprising as it looks, but still terrifying to see, dead people came back to life--not alive, dead but not a human anymore.

A living corpse. An infected-deceased human.

The Philippines is one of the countries that have a high percentage of people who died from the deadly explosion. There are no total numbers of people who were still alive and living up to this day but no one's sure when they will stay alive. 

And that's what they said, I've been hearing stories from them that this is the true story that happened all over the world. Naniniwala naman ako kasi walang ibang mababalitaan. Wala ni isa sa amin ang nakakaalam kung may buhay pa ba sa ibang dako ng bansa o kaya sa ibang bansa. Kami-kami na lamang ang nakakasiguradong buhay, hindi pa naman sigurado kung hanggang kailan kami malalagay sa ganitong sitwasyon.

Bago pa man kumalat sa lugar namin ang nakakamatay na hangin, ang ilang kakilala namin ay niyaya namin sa loob ng bahay namin. Our house has an built-in bunker. Hindi namin iyon pinagawa, nandiyan na 'yan simula nang lumipat kami sa bahay na 'to. It feels like tamang-tama sa sitwasyon namin ngayon dahil nailigtas kami nito. Mabuti na lamang ay nasabihan namin kaagad ang ilan sa aming mga kakilala kaya nagkaroon kami ng kasama at kakampi.

"Kate," may tumawag ng pangalan ko pero abala ako sa pag-aayos ng gamit ko. "Katrina Madison." Pag-uulit nito kaya nilingon ko na. Si Mommy pala ang tumatawag sa akin kaya napangiwi na lamang ako ng harapin siya. "Ang busy mo masyado pero... sasama ka ba ulit sa  pag-iikot sa labas?"

Huminga ako ng malalim at tumango. "Yes... I'm always ready."

Sa bunker na ito, almost twenty na ang nanunuluyan. Sa bawat paglabas ng bunker at may nakikitang tao na pwede nilang sagipin ay dinadala nila sa bunker. Pero bago nila gawin 'yon, sinisigurado muna ng lahat na safe at hindi isang corpse ang inuwi nila. Kahit masikip at nasasari-sari na ang amoy ng bunker, wala kaming magagawa. Ito ang magiging tahanan namin hanggang sa bumalik sa normal ang lahat. 

Pero kailan nga ba? No one even knows.

Lumapit si Mom sa akin para bigyan ako ng mahigpit na yakap. She's trying to be emotional pero minsan, hindi na rin niya napipigilang ibuhos ang kanyang mga luha. "Be safe, Kate... and please, bring your brother home safe and sound..."

I nodded. Not assuring but enough to make her feel okay. "Yes Mom, I will... and we will find Troy."

She smiled at me. Alam kong pilit iyon dahil mahirap para sa kanya ang sitwasyong ito. She mouthed thank you to me and held my hand for a few seconds until she meets some of the people and checks them in.

Kinuha ko naman ang gas mask na nakapatong sa lamesa at lumapit ako kay Dad. Abala siya sa harap ng kanyang computer. Good thing, the energy has been conserved at hindi lubhang naapektuhan pero may pagkakataong nawawalan ng energy at bumibigay ang mga ito. Naiintindihan naman namin at wala pa rin kaming magagawa roon.

My Corpse BoyfriendTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon