My Corpse Boyfriend

Chapter 10

Chapter 10

I don't know what I'm doing. Sinusunod ko naman ang mga sinasabi nila sa akin. I lead them back to the alley where I lost the oxygen tank. Pero bakit parang wala ako sa ulirat ko ngayon? I'm physically out looking for something we could possibly use pero hindi nakikisama ang utak ko. It feels like I'm drawn to somewhere else at natatakot ako dahil isang corpse lamang ang nangingibabaw sa isip ko.

Nasa grocery na rin kami ngayon, we get what we can use. Pinagsisiksik naman nila sa bag ang mga nakuha nila. Kakaunti lamang din ang nakuha ng iba. Bukod sa expired na ang ilan ay hindi naman talaga kakailanganin sa bunker. Ang ilan sa mga kailangan namin katulad ng mga gamot ay nasa bag na naiwan ko sa bahay ni Zane. At pupuntahan namin iyon do'n.

When we're all finally settled to leave, hinandan na namin ang isa't isa para pumunta sa huling route namin sa araw na ito.

But whenever we encounter some corpses, bigla bigla na lamang akong naninigas at hindi malaman kunga nong sunod ang gagawin. I tried shooting but clearly, I'm missing it out. Sinisigawan na nila ako na iputok ko ang baril ko pero hindi ko naman magawa. Dad or Dan will step up para lang maprotektahan ako. 

Lumapit sa akin si Dad at hinawakan ang magkabilang balikat ko.

"Are you okay, Kate?" nag-aalala niyang tanong sa akin. 

"Opo... pero nahihilo lang ako ng kaunti," sagot ko.

"Kaya mo pa bang puntahan natin ang bahay ni Zane?"

Agad akong tumango. "Opo..."

Gusto ko ring makita ang kondisyon ni Zane. Ayos lang kaya siya?

"Kate," pagtawag ni Dan sa akin. Hinawakan niya ang kamay ko at tila ayaw niya pa akong pakawalan. "'Wag kang lalayo sa akin. Akong bahala sa 'yo. You don't have to fight, I'll protect you from the corpses. Magtiwala ka lang sa akin..." aniya at hinayaan ko na lang gawin ang gusto niya.

Before I could kill a corpses cold-blooded but when I met Zane—seemingly still acting like a human, biglang lumambot ang puso ko. And I shouldn't let them go live because they are also cold-blooded killers. One who eats flesh. Pero mas masahol pa rin ang buhay na tao. They are sane and capable of doing horrible actions.

Dan is good. Dan is nice. But I would never fall for him. He's nothing like Zane Carlingford. Parang fifteen percent lamang siya nito. But if he can keep it up and protect me all the way, baka maging twenty percent pa siya.

I still remember the way to Zane's mummified house. They secured the area first before heading inside the premises. Nang masigurado nilang walang mga corpses ay tuluyan kaming nakapasok sa loob. Tinuro ko naman sa kanila kung saan nakalagay ang bag at mabilis nilang nahanap 'yon. But my mind's looking for someone else. At wala siya rito.

Hindi na rin naman kami nagtagal dahil nakuha na namin ang pakay namin pero pagkalabas namin ay inabutan kami ng mga corpses. Mabilis kong hinanap si Zane sa mga iyon pero wala siya roon. One by one, they killed them all. Pinugutan ng ulo o kaya naman headshot. Umaalingawngaw ang pagputok ng baril kaya hindi imposibleng maka-attract din iyon ng iba pang living deads.

Pero sa paghila sa akin ni Dan, napansin naman namin na hindi umaalis sa kanyang kinatatayuan si Dad. Tinatawag naman namin siya dahil kung hindi kami aalis ay paniguradong ma-co-corner kami ng mga ito. Nang siyasatin namin kung saan si Dad nakatingin ay natigilan din ako ng pumatak sa direksyon ang mga mata ko.

It is Troy. Ang nakababatang kong kapatid na lalaki. Hindi ko nasabi sa kanila ang totoo dahil hindi ako handa sa mga magiging reaksyon nila. At ngayon na nakita ni Dad na ang anak nila ay isa ng corpse, it made him very weak.

"Are we going to shoot him? Or let your father do it?" tanong ni Dan.

"Hindi ko alam..." tugon ko na lamang.

"Troy!" sigaw ni Dad at naagaw nito ang atensyon at nagsimulang maglakad papunta sa direksyon namin. And seeing him dead, with a scarred, burned face, Dad seems wants to be with him. Nang bitawan ni Dad ang kanyang dala at nagsimulang maglakad para salubungin si Troy, tatakbuhin ko sana siya para pigilan pero ako ang pinigilan ni Dan.

"Dad! Stop, it's not worth it," sigaw ko pero parang hindi siya nakikinig sa akin.

"It's your brother... It's Troy," he mumbled. 

"It was. It was Troy. That's not your son, anymore. He's dead. He's a corpse. He's a living dead!" I shouted but it doesn't seem to work at all.

Troy obviously don't make any responses, gusto lang nitong lapain ang taong buhay. And he's aiming Dad to be his feast this morning. 

Hinanda ko ang baril ko nang makita ko ang paglapit ni Dad at ni Troy. Itinaas ko ang kamay ko na hawak ang baril at inasinta sa direksyon ni Troy. Hindi ko sigurado kung tatama ba ito sa kanya. Ayokong gawin dahil kapatid ko 'yon pero ayoko ring mapahamak si Dad. But it's too late when they finally got close to each other at niyakap pa iyon ni Dad. I tried to shoot them but I missed it out. Next thing happened was Troy fell on the ground and we saw a knife covered in blood in Dad's hand.

He killed him. And for me... it's the only way to accept the truth and reality.

Pumiglas na ako sa pagkakahawak ni Dan sa akin at dali dali akong pumunta kay Dad at niyakap ito ng mahigpit. Alam kong pinipigilan niya lamang ang umiyak pero bakas sa kanya ang sobrang lungkot. Alam kong mabigat din para sa kanya na gawin 'yon. Pero ito na ang mundo namin ngayon. Tatanggapin o hahayaan, iyon lamang ang option namin. 

"I'm sorry Dad..." I muttered, trying not to break a tear but maybe when I got home back in the bunker, hindi ko mapipigilan ang luha ko.

"It's the right thing to do..." aniya. "He was a good child, kahit matigas ang ulo niya, he's still one of a kind. And I'm gonna miss him so much. It's just so sad that this needed to be happened. He could still be with us. He could still be alive."

"What should we tell to Mom?" tanong ko.

"She needs to see his corpse so she'll finally understood she need to let him go," aniya at sumang-ayon na lamang ako sa sinabi ni Dad.

Alongside of our things, we carried Troy's corpse back to the backyard and let it stay there. There maybe a lot of living deads coming on our way pero nalagpasan naman nila sila. Inanunsyo rin naman ni Dad na kailangang lumabas ni Mom sa bunker at ginawa naman niya iyon. When she finally saw my little brother's corpse, she immediately broke in tears. She has to cry it all out para matanggap niya ng buo ang pagkawala ng anak niya at kapatid ko.

I know this is hard at kung ako ang nagsabi sa kanila no'n, they might not believe and now that they're seeing his corprse before their own eyes, they just need to accept it and move forward. All we can do for now.

And I think there's one thing I needed to do. Something I need to take care of. So, just like them, I can move forward too. I need to make sure if Zane's gone or not. I know he's not in any normal state anymore pero sa pagkakataong ito, I would take the chance to look after him. To be there for him.

To be someone who he needs. Even though he's dead.