Μπροστά μου εμφανίστηκε ένας πολύ όμορφος άντρας.Στην αρχή δεν μιλούσε απλά με κοιτούσε έντονα στα μάτια.Ύστερα μου χαμογέλασε.
<<Είμαι ο Μιχάλης.Εσύ πρέπει να είσαι η όμορφη ανιψούλα μου!>>
<<Ε ναι.Με λένε Δανάη.>>
<<Το ξέρω!Λοιπόν Δανάη νομίζω ότι θα περάσουμε καλά μαζί.>>είπε χαμογελώντας μου.
<<Θα μείνεις πολλές μέρες Μιχάλη μου;>>ρώτησε η Ελένη απορημένη.
<<Έτσι σκέφτομαι.Μου λείψατε όλοι,εσύ ο αδερφός μου και τώρα θέλω να αναπληρώσω τον χαμένο χρόνο.>>είπε κοιτώντας εμένα.
<<Ωραία Μιχάλη μου,να μείνεις όσο θέλεις!>>
Ήταν φανερό πως είχε χαρεί πολύ με αυτή την απάντηση".Πρέπει να έχουν πολύ καλές σχέσεις."σκέφτηκα καθώς άκουγα τη συζήτηση που είχαν πιάσει.
<<Εγώ πάω στο δωμάτιο μου για να διαβάσω για αύριο.>>
<<Εντάξει καρδούλα μου!>>
<<Λοιπόν Μιχάλη πως σου φάνηκε η Δανάη;>>
<<Καλά ε,δεν παίζεται!Είναι πανέμορφη και πολύ γλυκιά από ότι φαίνεται.>>
<<Δεν φαίνεται,είναι!Ελπίζω να τα πάτε καλά εσείς οι δύο.Χρειάζεται λίγη παρεούλα και αυτή.>>
<<Για αυτό είμαι και εγώ εδώ!Ο αδερφούλης μου που είναι;>>
<<Δεν ξέρω ρε Μιχάλη.Από χθες που του είπα ότι θα έρθεις άλλαξε τελείως.>>
<<Τόσο πολύ χάρηκε που θα έρθω βλέπω.>>είπε σκεπτικός.
<<Μιχάλη μου πάω λίγο μέχρι το σουπερ μάρκετ να πάρω φρούτα και έρχομαι σε λίγο.Πρόσεχε την Δανάη,εντάξει;>>
<<Μείνε ήσυχη Ελενάκι!>>
*Μιχάλης*
Έψαχνα το δωμάτιο της Δανάης.Μετά από λίγα λεπτά το βρήκα.Τι τεράστιο σπίτι!Μπορείς άνετα να χαθείς εδώ μέσα.Πριν ανοίξω την πόρτα άκουσα ήχους από μέσα.Άκουσα καλά;Ανοίγω την πόρτα και απάντησα στην ερώτηση μου.Έκλαιγε.Με το που με βλέπει κρύβει κάτι κάτω από το μαξιλάρι της και σκουπίζει τα δάκρυα της για να μην φανεί ότι έκλαιγε.
<<Τι έχεις Δανάη μου;>>
<<Τίποτα.>>είπε μονολετικά κοιτώντας στο πάτωμα.
<<Κοίταξε με.>>
Σήκωσε το κεφάλι της διστακτικά και αντίκρισα δυο πανέμορφα πρησμένα γαλανά ματάκια.
