Πολλοί λένε πως ο μόνος τρόπος για να μην πονάς είναι να ξεχάσεις.Να διαγράψεις όποια αρνητική σκέψη σε βασανίζει.Όμως γίνεται κάτι τέτοιο;Γίνεται να διαγράψεις τις αναμνήσεις του παρελθόντος έτσι απλά μόνο και μόνο για να μην πονάς;Η απάντηση είναι όχι.Μπορεί να προσποιείσαι ότι έχεις ξεχάσει,στην πραγματικότητα όμως θυμάσαι τα πάντα.Και αυτό γιατι;Γιατί μέσα από αυτές τις αναμνήσεις γεννήθηκες εσύ,έγινες μια προσωπικότητα,καλή ή κακή δεν έχει σημασία.
Η ζωή είναι πολύ δύσκολη και αυτό το ανακάλυψα πολλά χρόνια πριν.Τότε που ήμουν ακόμα μικρό κοριτσάκι,μόλις 4 χρονών.Σε εκείνη την ηλικία έμαθα από τη γιαγιά μου ότι οι γονείς μου πέθαναν στην προσπάθεια τους να επιστρέψουν πίσω από το ταξίδι που είχαν πάει.Στό άκουσμα αυτών των λέξεων ένοιωσα τον κόσμο γύρω μου να χάνεται.Δάκρυα και φόβος ήταν τα στοιχεία που εισχώρησαν και έγιναν ένα με μένα,ένα με την προσωπικότητα μου.Μπορεί να ήμουν πολύ μικρή για να καταλαβαίνω όμως αυτό το περιστατικό έκανε την καρδιά μου χίλια κομμάτια.Το ίδιο χάλια ήταν και η γιαγιά μου όμως μαζί προσπαθήσαμε να συνεχίσουμε την καθημερινότητα μας και να μην αφήσουμε τον πόνο να μας καταστρέψει.Κάθε φορά που έβλεπα φωτογραφίες των γονιών μου ερχόταν στο μυαλο μου χιλιάδες αναμνήσεις και δάκρυα εμφανίζονταν στα μάτια μου χωρίς να το καταλαβαίνω.Και ύστερα ερχόταν η γιαγιά μου για να με παρηγορήσει λέγοντας μου"μικρή μου Δανάη ξέχασε το.Πάει πέρασε.Οι γονείς σου δεν θα ήθελαν να σε βλέπουν έτσι."Από αυτή τη φράση κατάλαβα πως είναι αδύνατον να ξεχάσω το παρελθόν.Και αυτό ήταν μόνο η αρχή.
Από αυτό το ξεκίνημα που έκανε την ζωή μου δύσκολη και δυστυχισμένη πήρα δυνάμεις και κατάφερα να αφήσω πίσω αυτές τις στενάχωρες σκέψεις.Αγαπούσα πολύ την γιαγιά μου και δεν ήθελα να την βλέπω στεναχωρημένη και ειδικά εξαιτίας μου.Έτσι με τον καιρό άλλαξε η διαθεσή μου.Ξαναέγινα χαρούμενη και και μαζί με την γιαγια μου κάναμε πολλές δραστηριότητες που μας διασκέδαζαν.Δίπλα της έμαθα τις δουλειές του σπιτιού.Καθώς δεν ήμουν σε ηλικία ακόμα για να πάω σχολείο μάθαινα πολλά πράγματα στο σπίτι.Σε ηλικία 5 χρονών ήξερα να στρώνω τα σεντόνια,τις κουβέρτες,ακόμη και τα ρούχα.Επίσης είχα μάθει να σιδερώνω και να πλένω τα ρούχα στο χέρι.Ποτέ δεν γκρίνιαξα για κάτι.Πάντα ήμουν πρόθυμη να βοηθήσω την πολυαγαπημένη μου γιαγιά,η μόνη που μου είχε απομείνει.
Δυο χρόνια πέρασαν και έφτασε ο καιρός για να ξεκινήσω το σχολείο.Η γιαγιά μου είχε μεγαλώσει πολύ και δεν είχε όσες δυνάμεις είχε παλιά.Παρόλα αυτά δυο μήνες πριν ξεκινήσω το δημοτικό μου είχε πάρει κάποια βιβλία που θα με βοηθούσαν στο σχολείο.Μέσα σε ένα μήνα είχα μάθει μαζί με την γιαγιά μου όλο το ελληνικό αλφάβητο.Η γιαγιά μου ήταν πολύ ευχαριστημένη για την προοδο μου επαινώντας τις ικανότητες μου.Έλεγε πως είμαι πολύ έξυπνη και ότι θα ανταμειφθώ μια μέρα για αυτό.
