<<Παρακαλώ ελάτε από εδώ!Δανάη;>>
<<Μάλιστα!>>ακόυστηκε μια νεανική φωνή.
<<Έλα εδώ κορίτσι μου.Περιμένετε μισό λεπτό.>>είπε ο διευθυντής του ορφανοτροφείου χαμογελώντας στο ζευγάρι που περίμενε με ανυπομονησία να γνωρίσει την Δανάη.
<<Με φωνάξατε;>>είπε η μικρή κοπέλα που εμφανίστηκε μπροστά τους.
<<Ναι.Αυτοί οι άνθρωποι που βρίσκονται εδώ μπροστά σου θέλουν να γίνουν οι θετοί σου γονείς.Είναι δυο άτομα πλούσια,με καλή καταγωγή και καλούς τρόπους συμπεριφοράς.Οπότε με χαρά σε παραδίδω στην νέα σου οικογένεια!>>είπε και την έσπρωξε προς αυτούς.
<<Δεν θέλω να πάω.>>είπε γκρινιάζοντας και παρατηρώντας τον άνδρα και μέλλοντα πατέρα της να την κοιτάει από πάνω μέχρι κάτω με εξεταστικό βλέμμα.
<<Δανάη είσαι μεγάλη κοπέλα πια.Σταμάτα να κάνεις σαν μωρό και χαιρέτησε τους νέους σου γονείς.>>είπε ο διευθυντής με έντονο τόνο στην φωνή του.
<<Γεια>>είπε η μικρή Δανάη χωρίς να τους κοιτάζει.
<<Γεια σου Δανάη.Πόσο χαίρομαι που σε βλέπω ξανά.Επιτέλους μπορούμε μετά από πολλές προσπάθειες να αποκτήσουμε ένα παιδάκι και μάλιστα ένα τόσο όμορφο κοριτσάκι όσο εσύ!Είμαι η Ελένη και από δω και πέρα μαμά σου και αυτός είναι ο μπαμπάς σου ο Πέτρος.>>είπε με ένα μεγάλο χαμόγελο.
Η Δανάη δεν είπε τίποτα.Το ίδιο και ο Πέτρος που δεν πήρε λεπτό τα μάτια του από πάνω της.Είχε θαμπωθεί με την ομορφιά της.Είχε ένα όμορφο στρογγυλό πρόσωπο με δύο λαμπερά γαλάζια μάτια που το χρώμα τους σου έφερνε στο μυαλό την θάλασσα.Τα μαλλιά της ήταν πολύ ξανθά και το σώμα της ήταν μικροκαμωμένο.Ήταν σίγουρος ότι θα έφερνε μπελάδες αυτό το κορίτσι στο σπίτι.
<<Πέτρο δεν θα πεις τίποτα;>>ακούστηκε η φωνή της γυναίκας του.
<<Τι να πω;Και εγώ χάρηκα για την γνωριμία Δανάη.>>
<<Τέλεια!Τότε δεν μενει τίποτα άλλο από το να πάτε σπίτι σας.Αντίο Δανάη,θα μας λείψεις.>>
<<Είμαι σίγουρη για αυτό.>>είπε έχοντας έναν ειρωνικό τόνο στην φωνή της.
<<Να ξέρετε ότι η μικρή από δω είναι πολύ ανήσυχη και γλωσσού.Μπορεί να μην φαίνεται αλλά είναι.Ελπίζω με εσάς να μην είναι έτσι.Γεια σας!Αν υπάρξει κάποιο πρόβλημα μπορείτε να απευθυνθείτε σε μένα.>>
