Ανοίγω την πόρτα του δωματίου μου και την κλείνω με δύναμη.Η κατάσταση στην οποία βρίσκομαι δεν με αφήνει να σκεφτώ λογικά.Πηγαίνω στο σαλόνι τρέχοντας και το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να ρωτήσω την Ελένη μήπως καταλάθος έβαλε την φωτογραφία σε κάποιο άλλο σημείο.Η απάντηση της όμως με κάνει χειρότερα μιας και είναι αρνητική.Φόβος,νεύρα και άγχος κυριεύουν το μυαλό μου.Η Ελένη προσπάθησε να με βοηθήσει να τη βρω ψάχνωντας ξανά σε όλο το δωμάτιο μου αλλά η φωτογραφία πουθενά.Ύστερα ρώτησε τον Πέτρο αν και λίγο αδύνατο να ανακατευτεί στα πράγματα μου αλλά έτσι όπως είμαστε τώρα ακόμη και οι τοίχοι ύποπτοι θεωρούνται.Ούτε αυτός πήρε την φωτογραφία.
*Δανάη*
Μα δεν είναι δυνατόν.Μισή ώρα ψάχνω σε όλο το σπίτι,έχω ρωτήσει όλους όσους ζουν εδώ μέσα και κανείς δεν έχει ιδέα για την φωτογραφία.Τι στο καλό,πόδια έβγαλε και έφυγε;Ξάπλωσα στο κρεβάτι μου και σκεφτόμουν ποιο σημείο μπορεί να μου διέφυγε και ύστερα κατάλαβα κάτι.Έψαξα παντού εκτός από το δωμάτιο του Μιχάλη.Λες να βρίσκεται εκεί;Όμως για ποιο λόγο;Εγώ την φωτογραφία την αφήνω πάντα κάτω από το μαξιλάρι μου.Τώρα να ήρθε και να την πήρε αυτός δεν νο..
Και τότε θυμήθηκα κάτι.Τότε που έκλαιγα κοιτώντας την φωτογραφία της γιαγιάς μου και αυτός μπήκε στο δωμάτιο μου ξαφνικά.Εγώ τότε είχα φοβηθεί και έκρυψα την φωτογραφία κάτω από το μαξιλάρι.Πρέπει να την είδε και να την πήρε όταν εγώ έλειπα από το δωμάτιο.Όμως για ποιο λόγο;
Χωρίς να χάνω άλλο χρόνο σηκώθηκα και μπήκα στο δωμάτιο του Μιχάλη χωρίς να χτυπήσω την πόρτα.Στο δωμάτιο είχε πολύ σκοτάδι και επικρατούσε ησυχία.Μάλλον δεν θα είναι εδώ.Άρχισα να ψάχνω τα συρτάρια και τα ντουλάπια που βρήκα μπροστά μου.Από την βιασύνη μου να βρω την φωτογραφία και να φύγω πριν έρθει και γίνει φασαρία πάλι έριξα κάποια πράγματα κάτω.Καθώς πήγαινα να τα σηκώσω και να τα βάλω στην θέση τους βλέπω την πόρτα να ανοίγει.Μπαίνω μέσα στην ντουλάπα και προσπαθώ να μην βγάλω άχνα για να μην με καταλάβει.Με έχει πιάσει μεγάλος φόβος.Ούτε σε ταινία τρόμου να έπαιζα δηλαδή.
Ενώ περίμενα την ώρα και τη στιγμή που θα φύγει από το δωμάτιο για να μπορέσω και εγώ να φύγω από δω μέσα πριν μείνω στον τόπο έτσι τρομοκρατημένη όπως ήμουν προσπαθούσα να ακούσω τι έλεγε και σε ποιον τόσο χαμηλόφωνα.
<<Σε λίγες μέρες θα στα φέρω.Τα εχω σχεδόν μαζέψει.>>
Μετά από αυτήν την φράση δεν μπορώ να ακούσω τίποτα άλλο.Για μια στιγμή νόμιζα ότι έφυγε όμως μετά από λίγο βήματα ακούω να με πλησιάζουν."Σε παρακαλώ θεέ μου,ας μην έρθει εδώ!"
