De Vijftien

Proloog

Ik zie ze. Elke keer opnieuw. In mijn dromen, gedachtes, overal. En ik blijf me afvragen of ik ze had kunnen redden. Of ik genoeg geprobeerd had. Of ik genoeg om ze gegeven heb. Of ik nog steeds kans maakte om ze te redden.

In het midden van de woonkamer van mijn oma staat de foto. Hij heeft er altijd al gestaan, en is al lang geleden begonnen te vervagen. We zien er blij uit. We waren altijd gelukkig, ik en mijn vader, ik en mijn moeder, ik en mijn broertje. Ik mis ze. Maar ik ben ook boos op ze. Voor wat ze me nu aandoen, voor alles. Ik mis ze ontzettend, en toch ben ik zo boos op ze. Niet op mijn broertje, hij kon er niks aan doen. Ik ben alleen teleurgesteld in mezelf, dat ik hem niet kon redden. Hoe kon dit ook gebeuren?

Ik schud mezelf wakker, ik stond nu al weer te dagdromen! Ik moest opschieten, voordat ze me vonden. Ze mogen me niet vinden, niet voordat mijn taak voltooid is. Dit moet ik doen, alleen ik kan dit doen. Ik ben de enige die dit weet, en er is geen enkele mogelijkheid om het iemand te vertellen. Niet alleen omdat ze me niet zouden geloven, maar ook omdat zíj me zouden vinden voordat ik het verteld zou kunnen hebben.

Ik ren naar boven. Ik heb al teveel tijd verspilt met nadenken. Alweer. Telkens als ik aan mijn gezin denk, gaat de tijd zo snel voorbij. Te snel. Tijd verloren, tijd die ik me eigenlijk niet kan veroorloven. Ik trek lades open, gooi alles eruit wat erin zit, kijk onder het bed, in het matras, achter de spiegels en onder de vloerkleden. Ik kijk zelfs nog in de schuur. Na het hele huis van mijn oma overhoop te hebben gehaald, realiseer ik me dat het hier niet is. Gefrustreerd ren ik weg, via de geheime weggetjes, terug naar mijn schuilplaats. Ik moet dat medaillon vinden! Waar zou mijn oma het nou verstopt hebben? Ik moet haar medaillon vinden! Het is het enige dat iedereen kan redden...

Ik ben Bella Harrison. Mijn verhaal is een van de vele verschrikkelijke verhalen, iets wat niemand zou mogen overkomen. Mijn ouders werken voor De Vijftien. Ze hebben mijn broertje. Alles ging mis op die ene dag, wat een normale dag leek toen ik opstond, maar toen ik ging slapen de dag was die mijn leven misschien wel voorgoed veranderde...