De Vijftien

Hoofdstuk VI

{IN LOVE WITH DEZE SONG ^^}

--

Mijn vader blijft me achtervolgen. In zijn hand bungelt een prachtig versierd medaillon, die, ondanks dat hij al zo oud is, er nog goed uitziet. Ik ren snel verder, ook al weet ik niet waar ik ben. Ik mag niet stoppen, ik kan niet stoppen. Als ik stop is alles waar ik voor gewerkt heb verpest. Mijn vader heeft het medaillon, en nu ben ik in gevaar. Terwijl ik hijgend en puffend door ren, zie ik een hoog hek voor me opdoemen. Voorbij dit hek ben ik veilig. Althans, dat hoop ik dan maar. Het zweet loopt van mijn rug af, maar ik ren verder. Bijna, ik ben er bijna. Yes! Ik pak de hendel van het hek vast en-

"Potverdrie Bella! Slaap je nu alweer? Ga je maar melden." De geschiedenis leraar staat boos voor mijn tafel. Ik lag met mijn hoofd tussen mijn armen te slapen. Oeps... Dat is al de zoveelste keer dat ik in slaap val bij geschiedenis...

Terwijl ik door de gangen loop naar het schoolhoofd, denk ik na over de droom. Het leek wel een beetje op de droom van vannacht. Volgens mij was ik ook weer op dezelfde plek. Verder kan ik me niet veel meer herrineren. Net als vanochtend weet ik al meer dan de helft van de droom niet. Ach, het waren toch maar dromen. Ze kunnen absoluut niks te maken hebben met de absurde gebeurtenissen van vandaag.

Ondertussen ben ik al aangekomen bij het kantoortje van het schoolhoofd. Shit, hoe ga ik dit uitleggen? Zal ik gewoon zeggen dat ik in slaap ben gevallen omdat ik me niet lekker voel, en vannacht ook al niet goed geslapen heb daardoor? En dat ik gewoon heel moe was? Wie weet werkt deze smoes... Bovendien kan ik dan naar huis, om te vragen aan mijn moeder wat dat appje te betekenen had. En om de enveloppe van de congiërge te drogen en dan te openen. Ja, ik moet het proberen. Ik wil antwoorden, hoewel ik ook wel weet dat niet alles uitgelegd kan worden.

"Dus, je voelt je niet lekker en valt voor de-" Het schoolhoofd kijkt even naar zijn aantekeningen, "zesde keer dit jaar in slaap bij geschiedenis? Ik zie ook dat je vandaag al drie lessen hebt gemist. Weet je zeker dat het goed met je gaat? Zal ik je ouders even bellen?" Nee! Please, dat is wel het laatste wat ik wil... "Nee, dankuwel meneer. Ik red het wel naar huis." Hij kijkt me nog even vertwijfeld aan voordat hij zegt dat ik mag gaan.

Ik let niet goed op terwijl ik fiets, omdat ik me blijf afvragen wat er in hemelsnaam in de enveloppe kan zitten, of wat mijn moeder bedoelde in haar appje, of hoe het kan dat de congiërge een standbeeld is geworden, en alle andere dingen van vandaag. Deze dag voelt alsof het zo voorbij gevlogen is, en tegelijkertijd zo lang heeft geduurd. Ik ben onwijs in de war door alles wat er gebeurd is, en hoop antwoorden te krijgen, van mijn moeder en de enveloppe.

Bij mijn huis aangekomen gooi ik mijn fiets in de schuur, en met een kletterend geluid valt hij om en neemt een emmer vol zand met zich mee. Shit, dit kan er ook nog wel bij... Ik loop naar binnen, en gelijk zie ik dat ze er niet is. Mijn moeder is weg. Hmmm, ze zou vandaag toch thuis blijven? Zou ze boodschappen aan het doen zijn? "MAM?" Geen antwoord. Snel kijk ik op mijn telefoon. Nope, geen berichten. Ik stuur een appje naar haar:

Ik:
Mam? Waar ben je?

Hopelijk leest ze het snel. Mijn vader is nog op zijn werk, en is laat thuis vandaag. Phillip zit nog op school. Alleen thuis dus. Ik pak de föhn uit de douche en leg de enveloppe op de strijkplank op zolder neer. Als de enveloppe droog is, strijk ik hem nog even glad. Dan ga ik zitten, het papier in mijn hand. Ik staar ernaar. Zal deze enveloppe mij de antwoorden geven waar ik naar opzoek ben? Zal dit echt belangrijk zijn, of slechts een domme mededeling van school? Met trillende handen maak ik de enveloppe open. Ik ben opeens heel zenuwachtig, terwijl ik net nog alle zorgen van me af had weten te praten. Ik trek het kleine papiertje eruit, en schud de enveloppe ook nog even uit. Dit is het enige wat erin zit. Het is een half doorgescheurde foto, en er staat een tekst op de achterkant:

Degene met de kracht om Vijftien te verslaan nadert... Dertien wordt Vijftien als zij is geboren... Want-

--

I know right, echt cringy! Maar goed, we komen steeds verder in het verhaal. Ik wou dat ik super snel kon schrijven door alles wat ik in mijn hoofd bedenk gelijk te laten verschijnen, dan zou het zo veel sneller gaan! 

Oeeh, wat zou het einde nou te betekenen hebben?? Geen idee hoor *kijkt fluitend de andere kant op*, je hoort het volgende week ;)

-XxXxXxXxXxXxXxXxXxX-