De Vijftien

Hoofdstuk II

Ik fiets door de straten van onze stad. Ik woon hier nu al weer twee jaar. We zijn verhuist omdat mijn moeder beter werk hier kon krijgen, en we wonen nu ook in een mooier, groter huis.
De huizen in deze straat zijn kleiner, en ook duidelijk minder goed onderhouden dan ons huis. Bij de brug aan het einde van de straat stop ik en kijk ik hoelaat het is op mijn horloge. Drie minuten te vroeg. Ik wacht hier elke ochtend op mijn vriendin Katie, voordat we naar school gaan. Meestal is ze twee minuten te laat. Vijf minuten wachten werd dat dus. Vijf minuten zonder afleiding tegen dat nare gevoel in mijn buik. Ik weet niet wat het is, en ik betwijfel dat het gewoon zenuwen zijn voor de toets van vandaag. Er is echt iets mis, iets met mijn ouders?

"BELLAAAAA!"

Ik kijk om en zie de warrige krullen van Katie. Ze heeft rode krullen en donkerbruine puppy ogen. Ze is echt tien keer knapper dan ik, maar ze beweert dat ik vier geheime aanbidders heb. Dat is een van de dingen die ik zo leuk aan haar vind, ze beurt me altijd op. Ze weet het altijd als ik me down voel en probeert me dan altijd weer op te vrolijken.

"KATJEEEE!"

Schreeuw ik terug met een big smile op mijn gezicht. Ze lijkt ook echt op een rossige kat, dus haar naam is heel toepasselijk.

"Heey meid, hoe gaat ie?"

Vraagt ze aan me als ze naast me voor de brug staat.

"Het gaat wel, zeker nu we te laat zijn voor Duits."

En ik wijs grijnzend naar de brug voor ons, die besloten heeft nu omhoog te gaan voor een plezierboot. Katie barst in lachen uit.

"DAT HEBBEN WIJ NOU WEER HÈ!"

Na onze giegelbui is de brug nog steeds omhoog.

"Waarschijnlijk moeten we nu nablijven."

En ik trek een pruillip terwijl ik het zeg.

"Ach, ik zou toch al na moeten blijven, ik heb mijn huiswerk niet gedaan."

Katie kijkt me trots aan,

"Want daardoor heb ik me heel goed voor kunnen bereiden op de aardrijkskunde toets!!"

Ik moet om haar lachen, ze heeft zich nog nooit echt goed voorbereid op een toets. Ik trouwens ook niet, behalve als ik daardoor in gevaar kom met mijn cijfers. We weten het allebei, en toch zeggen we niks. We wachten in stilte af, en langzaam aan gaat de brug weer naar beneden. We hebben de eerste helft van Duits nu al gemist, dus we fietsen rustig verder.

Als we na tien minuten aankomen op school zien we de conciërge al staan te wachten. Geen ontkomen aan dus. We kijken elkaar aan en in stilte spreken we af om de waarheid te vertellen. Liegen heeft geen zin, onze congiërge kan altijd aan je zien of je liegt of niet. Als we nou gewoon naar onze Duits docent mochten...

"En waar komen jullie vandaan dames?"

Zijn grote neus valt heel erg op. Op school staat hij ook wel bekend als Loopneus. Dat komt omdat toen hij net als congiërge hier begon te werken, hij onwijs verkouden was, en telkens zijn neus ophaalde. En natuurlijk omdat zijn neus gigantisch is.

Gniffelend antwoord ik dat we net over de brug wilden gaan toen er een polonaise van bootjes door moest. Hij kijkt me betwijfeld aan. Ik weet dat hij nu zijn lieg-check aan het doen moest zijn. Maar hij kijkt alleen mij aan, hij kijkt geen seconde naar Katie. Zijn hoofd draait schuiner, en in zijn ogen zie ik dat hij zich iets realiseert.

Verschrikt kijkt hij weg en zegt: "Ga maar dames, iedereen heeft weleens vertraging." Verrast lopen ik en Katie door. Ik kijk hem nog even onderzoekend aan, maar hij mijdt mijn blik. Katie heeft duidelijk niet gemerkt hoe Loopneus naar me keek. Weird. Dit zal ik toevoegen aan het lijstje met vreemde dingen van vandaag. Waarom liet hij ons zo makkelijk gaan? Meestal moet je een klein klusje doen als je voor de brug moest wachten. Waarom gebeuren er allemaal rare dingen vandaag?

"Ik ben zo blij! We missen heel Duits, en we hoeven niet eens na te blijven! Hoeveel geluk kan j-"

Katie breekt haar zin af als ze ziet hoe ik voor me uit staar. Maar ze ziet ook dat ik er niet over wil praten, nog niet. Ik moet er eerst zelf even over nadenken. Peinzend ga ik op een stoel in de aula zitten. Katie komt tegenover me zitten en pakt haar telefoon. Ik weet even niet wat ik moet doen, gezellig met haar praten of nadenken over alle vreemde dingen van vandaag. Ik besluit het voor nu even te laten, wat zou er nou voor raars kunnen gebeuren? Het is gewoon een dag als alle andere, en het nare gevoel zal wel buikpijn zijn. Ik pak ook mijn telefoon, en zoek de foto op internet op die ik aan het natekenen ben. Ik laat het aan Katie zien, en we beginnen te discussiëren over tekenen.

--

OMG -Komt er net achter dat ze A/N is vergeten...- MAAR HIER IS HET!!! Yay, nieuw hoofdstuk!! Hebben jullie al door wat ik wil?? Elke woensdag post ik een nieuw hoofdstuk❤ Ik hoop echt dat ik het volhoud💋

Nou, nu moeten jullie een week lang vol spanning wachten, wat jammer nou! Geen zorgen, ik heb een hele nieuwe caption voor mijn profiel gemaakt!! Lekker lezen😏

-xxx- your little Cupcake💋