“Naulit na naman pala yang insidenteng yan. Sige po ma’am, marami naman pong security ang nagkalat na tutulong po sa paghahanap sa kaibigan nyo.”
Nagsimula na silang maghanap kay Charlotte sa buong lugar. Nagpunta rin ang security sa backstage ng grupong magkoconcert, nagbabakasakaling nag fangirling lang ako.
“Why are there lots of security here? Tanong ng manager ng grupo.”
“There is a lost girl around here. She’s lost for about 30 minutes already. Our head chief thinks that it might be because of some group of girl bashers that bully the fans here.” Sagot ng guard sa manager.
“Oh my gosh! The concert will about to start in less than 30 minutes then there’s an incident like this! What does the girl looks like?” tanong ng manager.
“Her friend describe her with short almost violet hair, 5’5 in height and slim.”
“Ok, ill call the security if we saw her here. What’s her name by the way?”
“Charlotte.”
“I’ll tell my staffs here about her. Thank you for informing me.”
At pumasok na sa loob ng dressing room ang manager.
“oh guys, let me know if you saw this young slim lady with short almost violet hair and 5’5 in height. She’s lost as of this moment because of some group of bullying bashers.” (sa wika nila) Sabi ni manager.
“Woah! That’s inexcusable!” sabi ni Gino.
“Manager! I really need to use the comfort room right now! It’ll gonna come out!!” sabi ni Chris na namimilipit na sa sakit ng tyan.
“There’s a CR here huh?”
“he don’t like to, you know, here manager.” Natatawang sabi ni Rafael.
“It’ll be very quick, I promise!!!” mabilis na sabi ni Chris habang sinusuot ang face mask at nagmamadaling tumakbo palabas. Di na sya nahabol pa ni manager, kaya pinatakbo na lang nito ang mga body guards nya.
Pagdating nya sa dulong CR, diredirecho sya sa pinakadulong cubicle.
“Very wrong timing for this thing! Ugh! I shouldn’t have ate that lots of rice this lunch.” Sabi ni Chris sa sarili habang nag aayos ng sarili. “Thank God there’s no one in here.”
Ng biglang makarinig sya ng boses mula sa CR ng babae. Natakot sya kasi akala nya may multo don. Pero ng lumapit sya sa pinto ng CR..
“Hello?? Is anybody here??” tanong nya habang kumakatok sa nakasaradong pintuan ng CR.
“Help!! Help me please im begging you!! Kinulong ako dito nung mga bashers! Pakiopen na yung pinto please..” sabi ko na naiiyak pa rin.
Pagbukas ni Chris ng pinto, “Hey where are you?”
“im here inside of the last cubicle.. help me please..” di ko rin alam kung bakit ba ako english speaking ng mga oras na yan, siguro kasi nag-eenglish yung tutulong sa akin.
“Ok, just don’t go near the door.”
At sinipa nya ng malakas ang pinto at nabuksan na. nakita nya ako sa sulok na nakaupo na umiiyak pa rin. Lusaw ang eye make up at basang basa na ang mukha ko kakaiyak.
Tumakbo ako sa kanya at niyakap ko sya ng mahigpit. “Thank you soooo much. Salamat!!” sabi ko sa kanya habang humihikbi pa.
“hey, stop crying. You’re safe now.” Pagkalma nya sakin.
At ng medyo natauhan ako. Parang si.. Oh my gosh! Napabitiw ako ng pagkakayakap sa kanya. At nagulat naman sya.
“CH…CHRISSSSSSSS??? CHRISSSSSSSS!!!!!!!!!!!!” gulat na gulat kong sabi. Pinunasan ko pa ng madali ung luha ko na naglalawa na sa mga pisngi ko.
Pero lalo pa akong naiyak dahil nga sa nakita ko sya. Kinuha nya ang panyo nya sa bulsa nya at pinunas sa mga pisngi ko. Nakangiti sya habang pinupunasan ako.
Nagugulat talaga ako sa nangyayari. Baka nagde-daydreaming lang ako kaya kinurot ko ng matindi ang pisngi ko habang sinasabing..
