I want you back||Unagize fanfiction|| 2

Deel 22

2 weken later

Rayan pov

Het is vrijdagmiddag. Aurora en ik zitten in een cafeetje. Ik ben elke dag met haar. Haar ouders hebben maanden niks meer laten horen van zichzelf. Iedereen is bang dat ze er niet meer zijn. "Kunnen we weggaan?" Vraagt Aurora zacht. Ik kijk haar verbaasd aan. "Nu al?" Ze zucht. "Ik heb gewoon frisse lucht nodig denk ik.." Ik knik. We staan op en lopen het cafeetje uit. We lopen samen naar het park toe en gaan op het gras zitten. Aurora zet haar hoofd op mijn schouder. "Heb je nog wat gehoord over Nathan?" Vraag ik. Ze knikt. "De man die hem gedwongen heeft om te smokkelen is opgepakt. Al zijn slachtoffers inclusief Nathan zijn als onschuldig verklaard." Ik knik. Het begint een beetje te waaien. Aurora bibbert een beetje. Ik trek mijn jas uit en leg het over haar schouders heen. Ze glimlacht lief naar me. "Dankje Rayan..." Oke...Dit is het moment Rayan.. Je moet het nu doen... Ik haal diep adem. Daar gaan we. "Aurora... We houden al echt een enorme tijd van elkaar. We hebben goede en slechte tijden gehad. We hebben leuke en nare dingen meegemaakt samen. Maar samen komen we er ook weer doorheen. Zonder jouw in mijn leven, voel ik mij leeg. Zonder jou ben ik geen Rayan. Zonder jou is mijn leven niet compleet..." Aurora heeft tranen in haar ogen gekregen. Ik pak haar handen vast. "Aurora...Wil je weer mijn vriendin zijn?" Ze lacht en knikt blij. "Ja!" Ze springt zowat op mij en knuffelt mij stevig. Ik knuffel haar terug en geef een kus in haar nek. "Zullen we naar huis gaan?" Ze knikt. We staan op en lopen hand in hand naar huis.

-

Aurora pov

Rayan en ik zijn nu weer officieel een stel! Het maakt mij zo blij! Ik kan hem wel de hele dag knuffelen. Ik pak mijn sleutel en maak de deur open. "Wil je even bij mij blijven?" Vraag ik. Rayan glimlacht. "Tuurlijk." We lopen naar binnen. Ik loop de woonkamer in en kan mijn ogen niet geloven... "Aurora?" "Mam? Pap?" Ze kijken mij allebei met grote ogen aan. Ze rennen zowat naar mij toe en geven mij een knuffel. "We hebben je zo gemist..." snikt mijn vader. Ik glimlach. "Wat ben je toch groot geworden meisje.." Rayan komt ook binnen lopen. Hij glimlacht naar me. Ik glimlach terug. "En wie is dit?.." vraagt mijn moeder. Ik glimlach en loop naar Rayan. "Mam...Pap..Dit is Rayan. Mijn vriend." Mijn ouders knikken. Mijn moeder geeft hem een knuffel. "Welkom bij onze familie jongen." Mijn vader zet een hand op zijn schouder. "Zorg goed voor haar." Ik glimlach. Ik ben blij dat mijn ouders Rayan accepteert...

___________________________