Switch

Hoofdstuk 2

Mijn kamer is op zolder, maar ik loop eerst nog even langs mijn moeders kamer om de föhn te pakken. Boven ga ik op mijn bed zitten en pak mijn Frans boek. Ik leg het boek op schoot en sla het open. Nee denk ik nee, nee. Alle letters en plaatjes zijn in elkaar overgelopen. Ik begin de eerste bladzijde te föhnen maar het helpt niet. Het blijft een grote kleurentroep. Hoe moet ik dit nu doen? Misschien is het beter als ik het gewoon tegen mijn moeder zeg. Als ik het nu doe dan wordt ze misschien niet boos aangezien die man er is. Ik huppel naar beneden. Ik doe de deur open en loop naar de woonkamer.
Ik zeg: "uhm mama".
"Ja" zegt mijn moeder.
"Er is water over mijn boeken gelopen. Nu zijn ze helemaal doorweekt en alle kleuren zijn door elkaar gelopen".
"Och maar dat is toch helemaal niet erg meisje" zegt mijn moeder.
Ik was helemaal verbaasd.
"Als Luuk zo weg is zal ik even de verzekering bellen".
"Dankjewel mamma".
En ik geef haar een knuffel.

Ik was gewoon geschrokken hoe aardig mijn moeder opeens deed. Nu kan ik toch geen huiswerk maken want al mijn boeken zijn doorweekt.
Dus zeg ik maar: "ik heb afgesproken met mijn vrienden. Ik ben om 7 uur weer thuis!"
Mijn moeder zeg: "is goed gezellig. Veel plezier!"
Ik pak mijn jas en sleutels en sluit de deur. Mijn moeder weet niet dat ik eigenlijk geen vrienden heb. Op dat moment begin ik te huilen. Ik pak snel mijn fiets en rij de straat uit. Daar ga ik op de stoep zitten. Ik heb geen vrienden, dat is wel het ergste dat je kan gebeuren. Iedereen heeft wel een beste vriend of vriendin, behalve ik. Soms dan droom ik dat ik heel veel vrienden en vriendinnen heb, dat ik me of mijn gemak ben en dat ik lol kan maken. Dat ik met ze kan praten als ik een probleem heb en voor mij het allerbelangrijkst dat ik niet meer bang ben, dat ik met plezier naar school ga. Maar dan word ik wakker en merk ik dat dit allemaal nep is, allemaal het tegenovergestelde. Weer moet ik huilen. Wat vind ik nu eigenlijk erger: thuis of op school? Ik denk toch op school. Daar waar je je realiseert dat je geen vrienden hebt. Dat doet toch wel het meeste pijn. Waarom, waarom ik. Waarom ben ik degene die gepest word? Soms kijk ik in de spiegel en denk ik ben ik echt zo lelijk? Dat valt toch wel mee? Ben ik echt zo onaardig? Stink ik echt? Of is het alleen om nog iets extra's te zeggen? Ohh waarom is dit zo moeilijk? Wat moet ik zeggen om dit allemaal te stoppen?

Ik begon weer wat rustiger te worden. Toen pakte ik mijn telefoon en toetste het nummer van mijn vader in.
De telefoon ging drie keer over.
Vader: Hallo met Huub
Marit: Papa!
V:hoe gaat het meisie?
M: goed
En ik begin te huilen.
V: wat is er?
M: ik wil naar je toe
V: ik wil jou ook graag weer zien
M: ik mis je zo papa
V: ik jou ook lieverd
M: hoe gaat het met jou?
V: goed, ik ben wel heel erg druk met mijn werk
M: oh
V: gaat het goed op school?
M: mijn cijfers zijn nog steeds wel hoog
V: mooi zo, ik ben trots op je als je dat maar weet
M: ik ben ook trots op jou pap
V: sorry, ik moet zo weer ophangen ik moet weer verder met werken. Bellen we over een week weer?
M: ja heel graag, ik vind het zo fijn om je stem weer even te horen!
V: ik ook
M: tot volgende week!
V: ja, tot volgende weer lieverd!
M: doei
V: dikke kus! Doe ook maar de groetjes van mij aan je moeder
M: zal ik doen!
V: daaag!

Waarom kan ik niet gewoon bij mijn vader wonen hij is altijd lief voor me. Ik wil heel graag naar Amerika, naar mijn vader. Mijn moeder wilt dat waarschijnlijk toch niet betalen. Ik ga gewoon sparen! Dan ga ik in de vakantie naar mijn vader!