Switch

Hoofdstuk 24 (POV Nina!!!)

Ik word wakker en zie Marit bij Eliza op de bedrand zitten. Er gaat een steek an jaloezie door me heen. Marit is toch mijn vriendin? Kom op Nina, mag ze niet met andere mensen praten ofzo?

Ik denk gelijk aan gisteravond, toen mijn haar eraf ging. Iedereen had ook al verwacht dat het zou gebeuren. Toen gisteren de eerste plukker uit mijn hoofd kwamen, wist iedereen al meteen dat al mijn haar zou gaan uitvallen. Dus had ik besloten om mijn lange blonde haren af te knippen en het te doneren aan stichting Haarwensen. Zij maken voor kinderen die geen haar meer hebben een pruik.

Daarna hebben ze het eraf geschoren. Omdat ze het erg goed vonden van mij, krijg ik nu ook een pruik. Daar ben ik echt blij mee! Ook ben ik weer blij dat ik mijn haar nog heb kunnen doneren. Misschien krijg ik wel mijn eigen haar terug ik een pruik. ik denk het niet maar dat zou wel erg grappig en toevalig zijn.
Marit komt naar mij toe. Gelukkig maar. Ze ziet er vrolijk uit. Begrijp ik als je net een leuke avond met je vriendje hebt gehad. Ik word weer boos. Marit moet echt even stoppen, dit gaat echt niet goed. Hij is een drugsdealer, dat is meestal niet echt goed ofzo. Misschien gebruikt ze zelf ook al wel. Ik weet het allemaal niet meer. Wel weet ik dat ze echt weg moet bij die verschrikkelijke Kyle. Toen ze gisteren kwam was ze erg boos. Alleen maar omdat ik vond dat ze niet moest gaan. Ik snap het wel, als Marit tegen mij zou zeggen dat ik iets niet moest doen, zou ik dat ook niet doen. Maar nu had ze echt moeten luisteren. Iets in mij zegt dat dit niet goed gaat komen als ze zo doorgaat.

"En hoe was het met Kyle gisteravond?" Zeg ik expres een beetje arrogant. "Verschrikkelijk! Ik ben weggegaan en ga nooit meer naar hem toe. Het spijt me zo erg Nina! Ik had naar je moeten luister!" Zegt ze overtuigend alsof ze bijna moet huilen. Wat is ze weggslopen? Zal ze nooit meer naar hem toe gaan? Kan ik haar vertrouwen? "Ben je weggelopen?" vraag ik voor de zekerheid. "Ja." Zegt ze. Ik ben zó blij! Het liefsg zou ik muziek opzetten en door de kamer dansen. Maar ik hou me ik. Het is even stil.

Ik moet huilen, om mijn haar. "Mijn haar!" Jammer ik, ik kan me niet inhouden. Ik vind het zo erg. Marit zegt niks. Zelf zou ik ook niet weten wat is moet zeggen. Toen kwam Marieke, de zuster binnen en zegt: "Hey Nina, je bent al weer wakker!" Daarna gaat ze verder met een heel verhaal over dat het goed is om te slapen en bla bla bla.

Ik luister niet echt en droom weg in mijn gedachtes. Ik zie Sam. Eigenlijk is hij nog nooit hier geweest, vindt hij mij toch niet leuk? Ik dacht dat hij mij toch wel leuk vond. Marit zei het ook.

Opeens hoor ik Eliza. Vast weer zo'n leuke opmerking van d'r. Ik hoor Marit lachen. Wat? Lacht Marit op die "leuke en grappige" opmerkingen? Die Eliza pakt nu ook nog Marit van mij af!

Na veel "gezelligheid" ging Marit weer naar huis. Met gezelligheid bedoel ik dus eigenlijk Marit en Eliza gesprekken.

Op dat moment komt Sam binnenlopen. Mijn hart maakt een sprongetje. Hij staat daar stoer ik de deur opening. Hij heeft een driekwartbroek aan die donkerblauw met witte strepen is en een wit V-hals T-shirt. Hij komt verlegen naar mij toelopen. Echt super cute! Hij houd zijn handen op zijn rug. Net voordat hij voor me staat, haalt hij een bosje rozen achter zijn rug vandaan en houdt ze vast. "Nina, ik vind je heel erg leuk." Zegt hij. Ik grinnenk: "Ook hallo Sam!" Hij moet ook lachen. Hij hinkelt zenuwachtig van zijn ene been op zijn andere been. "Ik zal eerlijk zeggen: ik vind jou ook heel erg leuk, al heel lang." Ik kijk naar de grond. Hij zegt niks en ik ook niet. Awkward, echt heel erg. "En nu?" Vraag ik. "Hebben we verkering?" Zegt hij zacht. Ik moet lachen. Ik zie dat hij alleen nog maar zenuwachtiger wordt. Ik sta op uit mijn bed en geeft hem een klein kusje op zijn wang.