ROOMSERVICE

H O O F D S T U K 7

'Ik ga je wel missen hoor, als ik dadelijk weer in Nederland ben,' grijnsde Nicolai terwijl hij zijn hand door zijn bezwete blond haar streek.

Lieke keek hem aan terwijl haar borstkas nog heftig op en neer ging door de inspanning die ze net had geleverd. Zijn woorden echoden nog even na in haar hoofd. Nog twee dagen en hij was weer weg. Nog twee dagen, en ze had hier niets meer. Ze kon niet uitkijken naar een mooie winter waarin ze eindeloos kon boarden en après skiën. Haar leven bestond van nu af aan, uit kamers schoonmaken. Het enige wat haar de afgelopen weken op de been hield was Nicolai's naam op de reserveringslijst. Die gedachten veroorzaakten tranen die vanuit haar ooghoek over haar jukbeenderen naar beneden liepen.

'Hey, wat is er?,' Nicolai keek haar bezorgd aan. Normaal was hij alleen stoer en cool bij haar, maar nu was hij gelijk een lieve, bezorgde jongen. Hij kwam van haar af en ging naast haar liggen.

Lieke draaide haar hoofd naar hem toe en veegde snel haar tranen weg. 'Niets, sorry.'

'Er is wel iets,' besloot Nicolai met een lichte glimlach op zijn gezicht.

'Niet,' zei Lieke kortaf terwijl ze naar hem toe draaide en haar arm om hem heen sloeg. Ze legde haar hoofd tegen zijn borst en genoot even intens van deze houding. Helemaal toen Nicolai zijn arm ook om haar heen legde en haar nog iets dichter naar zich toe trok.

Zo bleven ze liggen voor een paar minuten, waar Lieke heel blij om was.

'Wat is er met je regels gebeurd?,' vroeg Nicolai toen.

Lieke zuchtte. 'Zijn regels er niet om gebroken te worden?'

Nicolai liet haar los waardoor hij iets verder van haar af kon liggen en haar aan kon kijken. 'Lieke...als jij niets los gaat laten over wat je voelt dan doe ik het wel.'

Lieke keek hem aan en zag dat Nicolai het best eng vond om zich zo kwetsbaar op te stellen.

'Ik vind je echt heel leuk,' ging Nicolai verder. 'Al sinds vorige zomer. Toen ik doorhad dat je echt geen contact wilde verder probeerde ik over je heen te komen. Daarom heb ik mezelf gedwongen om van Jenny te houden.'

'Je kunt jezelf niet dwingen van iemand te houden,' zei Lieke zachtjes. 'En ook niet om niet van iemand te houden.'

Nicolai leek aangenaam verrast door haar openhartige woorden.

'Luister Nicolai...,' het moedigde Lieke aan om het hele verhaal te vertellen. Het verhaal wat ze nooit aan iemand had verteld. 'Ik ben vier jaar lang samen geweest met iemand waarvan ik dacht dat het de liefde van mijn leven was. Maar op een gegeven moment zag ik in dat ik hem niet meer gelukkig kon maken. Hij voelde niet meer hetzelfde als wat ik voor hem voelde. Toen ik uiteindelijk met hem durfde te praten hebben we besloten uit elkaar te gaan. Voor hem was ik meer een gewone vriendin geworden.'

Nicolai pakte haar hand toen hij zag dat Lieke het moeilijk had.

'Ik hield nog zo veel van hem dat ik hem niet uit mijn leven wilde hebben, dus bleven we vrienden,' vertelde Lieke verder. 'Toen hij een ander kreeg, en ik zag hoe gelukkig zij hem kon maken...ik brak gewoon. Ik werd helemaal gek. Daarom moest ik ergens heen waar niets of niemand zou zijn wat me aan hem zou doen denken.'

'Dus ben je naar Oostenrijk gekomen,' concludeerde Nicolai.

Lieke knikte. 'En ik heb besloten om nooit meer verliefd te worden. Want als je verliefd wordt, dan wordt uiteindelijk ook je hart gebroken. En dat wil ik nooit meer.'

Nicolai streek voorzichtig een pluk haar uit haar gezicht.

'Weet je, toen ik naar Nederland vertrok vanuit Denemarken heb ik ook mijn vriendin daar achtergelaten. Ik heb het net voor mijn afscheidsfeestje uitgemaakt,' vertelde hij nu. 'Het deed me super veel pijn, maar ik wist dat het beter was. En weetje? Alle mooie momenten, alle leuke dingen die we samen hadden gedaan en al die keren dat ze me vertelde dat ze van me hield, dat vond ik het allemaal waard.'