ROOMSERVICE

E P I L O O G

'Gaat het?,' vroeg Lieke voor de zekerheid nadat ze weer een doos had neergezet.

Haar moeder liep heel de dag al rond met natte ogen. Lieke had nog een paar maanden bij haar ouders gewoond, zodat haar moeder haar kon verzorgen tijdens de zware revalidatieperiode. Nu ze zes maanden verder waren en Lieke alweer mobiel genoeg was om zich te kunnen redden in het dagelijks leven was dan eindelijk het moment dat ze naar Amsterdam verhuisde.

'Ja hoor,' antwoordde haar moeder terwijl ze even haar leesbril afzette.

'Zo, de laatste.'

De dames keken op toen Nicolai binnen kwam met een doos in zijn handen. Hij zette die op een andere doos en kwam toen naast Lieke staan. Als bijna automatisch legde hij zijn arm om haar middel en gaf haar een kus op haar slaap.

'Nou, dan ga ik er maar vandoor,' glimlachte haar moeder. Ze gaf zowel haar dochter als haar schoonzoon een kus op de wang. 'Let maar goed op haar.'

'Komt goed, geen zorgen,' knikte Nicolai. Hij liep met haar mee naar de deur om haar uit te laten.

//

Lieke keek even de kamer rond. Het was voor haar gevoel nog steeds Nicolai's appartement, maar dat zou ongetwijfeld gaan veranderen als ze haar spullen had uitgepakt.

'Welkom thuis Liek,' werd er opeens in haar oor gefluisterd. Nicolai stond achter haar en legde zijn armen weer om haar heen. Hij zoende haar zachtjes in haar hals.

'Ga je me nog helpen uitpakken?,' gniffelde Lieke zachtjes.

'Moest jij vanmiddag niet eerst naar de fysio?'

'O ja...,' Lieke keek op haar horloge. Haar fysiotherapeut zag ze op Nicolai en haar ouders na het meeste.

'Ik breng je wel,' beloofde Nicolai. 'Kom, dan gaan we alvast.'

'Zo vroeg al?'

'Dan kunnen we eerst in de stad nog gezellig wat drinken,' Nicolai haalde zijn schouders op.

'Kunnen we niet beter eerst alles uitpakken?'

'Meekomen Mulders.'

Lieke keek hem grijnzend aan. Ze zag aan Nicolai dat hij erop stond, hij was iets van plan. Maar ze had geen idee wat.

'Oke,' knikte ze.

//

'Waar gaan we in hemelsnaam naartoe?,' vroeg Lieke zich hardop af toen Nicolai de snelweg op reed.

'Naar de fysio,' antwoordde Nicolai met een geheimzinnig glimlachje op zijn gezicht.

'Gek, ik heb de adreswijziging niet doorgekregen,' reageerde Lieke, waardoor Nicolai moest lachen.

'Waar gaan we naartoe Boilesen?,' lachte Lieke toen ook. Ze prikte met haar wijsvinger in zijn zij.

'Ik ben aan het rijden!,' giechelde Nicolai. Lieke wist dat hij er niet tegen kon.

'Waarnaartoe?,' vroeg Lieke.

'Zie je vanzelf.'

'Gemenerd.'

'Eigenwijzerd.'

'Eigenwijzerd? Dat is geen woord die in de Nederlandse taal voorkomt,' lachte Lieke. 'Deentje.'

'Kan mij niets schelen,' zei Nicolai stoer. Daarna stak hij zijn tong naar haar uit.

Lieke keek op toen hij een afslag nam.