Samen een - Flikken Maastricht

Hoofdstuk 17

Ik zie hem met een twijfel in zijn ogen naar me kijken. Ik ga wat dichter bij hem zitten en kijk hem recht in zijn ogen aan.
'Ik weet het niet Eef,' zucht hij. Aan zijn stem kan ik horen dat hij verward is. Ik snap hem ook wel eerst wijs ik hem af en nu zoek ik juist weer toenadering.
'Alsjeblieft Wolfs, ik smeek het je dat ik je niet kwijt wil als vriend. Toen we zoende genoot ik er ook echt van daar moet je niet aan twijfelen maar de situatie maakt het gewoon ingewikkeld en ik wil gewoon zo graag een goede vriend hebben naast Marion die naar me luistert en me écht kent. Die tijd voor me maakt en waar ik mee kan praten als ik hem nodig heb. En dat ben jij Wolfs want samen met Marion ben jij de enige die ik vertrouw. Laat me alsjeblieft weer een stukje toe in je leven want ik mis je als goede vriend. Hoe goed ons gesprek was toen je vertelde over je verleden in Amsterdam, dat wil ik terug dat moment. We hadden toen zo met elkaar te doen en luisterde echt naar wat we allebei te zeggen hadden en dat zou ik zo graag terug willen Wolfs,' probeer ik het een laatste keer. Nog nooit heb ik zo lang hoop gehouden en het lijkt allemaal voor niets te zijn geweest als ik de blik in zijn ogen niet zie veranderen. Ik verleg mijn blik van zijn gezicht naar mijn handen die trillen van de zenuwen. Ik zie hou er handen naar de mijne gaan en hoe Wolfs uiteindelijk mijn handen vastpakt. Verbaasd kijk ik omhoog en een glimlach doorbreekt mijn gezicht als ik zie hoe hij met een lach op zijn gezicht naar me kijkt.
'Ik wil niets liever dan weer normaal met elkaar om te gaan. Ik kan ook niet zonder jou Eef maar het voelde zo ongemakkelijk toen je me afwees en ik dacht dat ik niet leuk genoeg was. En daar heb ik de laatste dagen zo door lopen twijfelen, misschien bedoelde je het niet zo maar het zorgde voor een enorme twijfel vandaar dat ik zo afstandelijk deed. En ik wil je hiermee geen schuldgevoel aanpraten maar ik wil eerlijk tegen je zijn over hoe ik me de afgelopen paar dagen gevoeld heb dus het ligt echt niet aan jou maar het lag gewoon aan het ongemakkelijke moment dat na onze zoen heeft plaats gevonden waardoor ik begon te twijfelen aan mezelf. Neem jezelf echt niks kwalijk Eva want ik had niet zo moeten reageren en je keuze moeten accepteren toen dus daar spijt het me voor,' vertelt hij hoe hij zich voelde de afgelopen dagen. Ondanks dat hij zei dat ik me niet schuldig moest gaan voelen doe ik het toch. Doordat hij me nu vertelt hoe hij zich voelde krijg ik steeds meer het idee dat Marion gelijk had en dat Wolfs daadwerkelijk verliefd op me is. Met een grote glimlach kijk ik hem aan. Niet begrijpend kijkt hij terug.
'Binnenpretje, wil je iets drinken?' zeg ik snel waarna ik opsta en naar de keuken loop. Ik hoor nog net dat hij roept dat hij geen drinken hoeft een schenk voor mezelf chocomelk in. Nog voordat ik terug kan gaan zitten bij Wolfs hoor ik Frank inmiddels al weer roepen voor het eten. Ook voor het eerst dat we weer met zijn vieren eten, denk ik bij mezelf. Altijd moeten ze werken en nu ik denk een moment met Wolfs samen te hebben, hebben zij ineens wel tijd om met ons te kunnen eten. Ik zucht een keer en loop dan naar de tafel toe. Na Wolfs zijn bekentenis moet het wel zeker zijn dat wij zaterdag allebei uitspreken dat we van elkaar houden. Niets houdt mij meer tegen om eerlijk te zijn tegen Wolfs.