Bewaak mijn hart (bxb) ✅

3. Marwon

Sinds hun terugkeer uit Parijs merkte Tarek dat Nathan hem met regelmaat uitdaagde. De uitbrander die hij hem had gegeven na het akkefietje in de auto had niets gedaan om hem op zijn plaats te zetten. In tegendeel zelf. Nathan liet geen kans ongemoeid om hem te plagen.

Herhaalde verzoeken om hiermee te stoppen vielen op dovemans oren en Tarek was de wanhoop nabij.

Overal waar hij ging voelde hij de gretige blik van Nathan. Het verstoorde zijn eigen zorgvuldig opgebouwde dagindeling, waarvan een groot gedeelte werd besteed aan het van een afstandje bewonderen van Nathans gespierde lichaam.

Hoe kon je onopgemerkt zwijmelen over iemand die constant je aandacht opeiste en flauwe grappen uithaalde?

Zijn grootste uitdaging lag echter in de vele momenten waarin hij met Nathan trainde. Het fysieke contact vervulde een diepere behoefte om dichterbij hem te zijn en zijn groeiende vaardigheid dwong Nathan tot volle concentratie. Niet dat hij ooit van hem won, maar toch.

"Wat vind je van de nieuwe trainingspakken?" hijgde Nathan hem op de grond pinnend.

Tarek stak koppig zijn kin vooruit.

Net alsof hij dit al niet wist. Hij was er zeker van dat Nathan zijn reactie had bespeurt. Zijn mond was namelijk spontaan opengevallen toen Nathan zijn entree maakte. Met geen mogelijkheid was hij in staat geweest om zijn bewondering voor de strakke lijnen van Nathans gespierde lichaam te verbergen.

"Wellicht kun je van me afgaan?" antwoordde hij kortaf.

Nathan keek grijnzend op hem neer, verschoof zijn gewicht, maar deed geen poging om hem vrij te laten.

"Waarom? Ik lig hier prima", plaagde hij genietend van zijn overmacht.

Tarek sloot zijn ogen. De positie van Nathans lichaam liet hem alles behalve ongemoeid. Het koste hem moeite om de wervelwind aan emoties onder controle te krijgen. De situatie was te intiem en hij had geen ervaring om op terug te vallen. In een uiterste poging tot lijfsbehoud testte hij de grip van Nathan op zijn lichaam. Zoals verwacht vond hij geen zwakke plekken.

De rest van hun kleine trainingsgroep was allang vertrokken en dus waren ze hier alleen.

"Nathan!" riep hij gefrustreerd.

"Tarek!" bauwde Nathan hem na.

Zwarte ogen flitsten vuur.

"Waarom doe je dit?" spoog Tarek boos.

Nathan hief spottend zijn wenkbrauwen.

"Je bedoelt mijn werk?"

Blauwe ogen vol ondeugd keken glinsterend op hem neer. Het vulde hem met een maar al te bekende wanhoop.

Nathan genoot volop van de openlijke frustratie die Tarek hem toonde. Niet om het leedvermaak, maar vanwege het groeiende aantal deuken in zijn pantser. Het vulde hem met plezier dat Tarek niet langer in staat bleek om hem buiten te sluiten. Zijn aanwezigheid was soms al voldoende om een reactie uit te lokken.

Een geluidssignaal markeerde het einde van de trainingssessie en een eind aan hun patstelling.

"Gered door de bel", smaalde hij zijn greep verslappend.

Tarek kwam onmiddellijk in actie, worstelde zich los en verdween zonder een woord te zeggen.

Fronsend keek Nathan hem na.

'Oké. Dat was op zijn zachts gezegd ongewoon. Tarek liet hem nooit het laatste woord.'

Knabbelend op zijn onderlip scrolde hij door zijn dagschema. Na de lunch escorteerde hij de oude man naar een bijeenkomst. De pruil transformeerde tot een wolfachtige grijns. Het bood hem de perfecte gelegenheid om Tarek nog iets verder te pushen aangezien hij geen mogelijkheid had om te vluchten.