Bewaak mijn hart (bxb) ✅

5. Een foto zegt meer dan duizend woorden.

De nachten die volgden waren een exacte kopie van de eerste.
Nathan had zelfs geprobeerd om een kussen tussen hen te plaatsen, maar was in de zelfde positie wakker geworden met het kussen op de vloer. Het was een klein wonder dat Tarek nog niet gemerkt dat hij zijn nachten voornamelijk onder hem bedolven doorbracht. Eigenlijk wist hij niet wat hem gekker maakte; hun lichamen verstrengeld of de kreuntjes van protest als hij zich van Tarek losmaakte?

De routine van het dagelijks leven was het enige dat hem op de been hield. Een week geleden nog had hij tegenover iedereen kunnen beweren dat hij geen enkele uitdaging schuwde. Nu was hij niet meer zo zeker van zijn zaak.

Hij weigerde te accepteren dat hij zich tot Tarek aangetrokken voelde. Dit is wat zijn wakende brein hem vertelde. Zijn onderbewustzijn kwam met een heel ander scenario.

"Hoe gaat het met Tarek?" vroeg Marwon belangstellend. "Maakt hij goede vorderingen?"

Nathan veegde zijn vochtige palmen over zijn knieën.

"Zijn progressie is indrukwekkend. Mijn interventieteam klaagt al over zijn winreeks."

Donkere ogen namen hem vorsend op.

"Denk je dat ik de juiste keus heb gemaakt?"

Nathan proefde geen twijfel in de stem van de oude man.

"Dat is niet aan mij om te bepalen, meneer."

Nathan hield zijn blik respectvol afgewend en miste zo de donkere ogen die hem constant peilden.

"Ik heb geen behoefte aan ja-knikkers, jongen", bromde hij met diepe stem. "Spreek vrijuit."

Nathan dacht na over zijn antwoord.

"Of uw keuze goed of fout is kan ik niet zeggen. Dat hangt van uw motieven af. U weigert gehoor te geven aan zijn verzoek en dwingt hem tot strijd. Als soldaat erken ik de noodzaak van gedwongen groei. Ik weet niet of Tarek het ook zodanig ervaart."

Marwon knikte.

"Ik stelde hem een onmogelijke taak omdat ik dacht zeker te weten dat hij terug zou krabbelen. Zijn vasthoudendheid vult me met trots, maar creëert tevens een dilemma."

Hij balde zijn vuist.

"Ik wil mijn PA terug. Daarom zet ik een termijn op dit uitstapje. Hij krijgt nog drie weken en daarna moet het klaar zijn met deze nonsens."

Nathan fronste.

"Denkt u werkelijk dat dit het beste is voor Tarek? Misschien als u meer wist over zijn originele motivatie?"

"Hm", knikte de man in gedachten. "Goed plan. Ik laat het aan jou over om erachter te komen wat zijn bedoeling is. Ik stuur jullie samen naar New York. Tarek is al op de hoogte gebracht. En Nathan? Doe de groeten aan je moeder."

Bij terugkeer op zijn kamer zag Nathan dat Tarek aan het pakken was.

"Wist jij hiervan?", vroeg hij tegen de deurpost leunend.

Tarek haalde zijn schouders op.

"De bijeenkomst staat al maanden op de kalender. Ik wist niet dat grootvader me nog steeds wilde sturen", antwoordde hij zonder van zijn werk op te kijken.

"Ga je met me mee?" vroeg hij oprecht verbaast toen Nathan langs hem heen liep en zijn koffer pakte. "Is dit de reden dat hij je wilde spreken?"

De eis in zijn stem was nog wat zwak, maar Nathan glimlachte in de wetenschap dat grootvader en kleinzoon zeer op elkaar leken.

"Het Hoofd van de Al-Din familie deelt zijn motieven niet met een ingehuurde kracht", smaalde hij, de kleine pang in zijn hart negerend. "Hij informeerde me wel dat hij een termijn aan je uitleen stelt. Je hebt nog drie weken."