Nazywam się Magda. Wszyscy pewnie mnie kojarzą. Jestem znaną osobistością. Nie każda szesnastolatka może się pochwalić, że jest córką Wielkiego Alfy, nieprawdaż? Ty na pewno nie. Dobra, dobra bez spin. Nie przechwalam się przecież! Jestem bardzo skr...
Chciałam Was przeprosić kotki moje za tak krótkie rozdziały, ale mam natłok pracy, mało co sypiam a nie chcę pisać byle czego. Miłego czytania :)
Michał zdążył zrobić unik, kula trafiła w ścianę. Odetchnęłam z ulgą i korzystając z chwilowej nieuwagi Filipa wyskoczyłam zza biurka i kopnęłam go w tył głowy. Mężczyzna zachwiał się i zaklął, jednak nie wypuścił broni z ręki. Odwrócił się w moją stronę i wystrzelił w moim kierunku. Odskoczyłam w bok jednak kula trafiła mnie w ramię. Ała! Srebrna... Wybornie. Teraz Michał zaatakował. Rzucił się na Filipa próbując mu wyrwać pistolet z dłoni. Wstałam z zamiarem pomocy bratu jednak jak znikąd dostałam cios w skroń. Odleciałam w bok i uderzyłam w ścianę. Kiedy otworzyłam oczy ujrzałam Marcelinę. Stała przede mną wyprostowana jak struna. Jej wzrok był pusty. Stanęłam na nogi.
- Przyrzekłam ojcu, że cię zabije - warknęła.
- Życzę powodzenia.
Dziewczyna nie czekała na zachętę. Skoczyła na mnie i obie wyleciałyśmy przez okno. Upadłam zgrabnie na palce, jednak od razu dostałam mocnego kopa w sam środek twarzy. Przemieniłam się w wilka, ona również. Musiało to wyglądać niesamowicie. Czarny i biały wilk na przeciw siebie gotując się do walki na śmierć i życie. Skoczyła pierwsza i zanurzyła kły w moim barku. Zawyłam bardziej ze złości niż bólu i spróbowałam się wyszarpać. Udało mi się to nad wyraz szybko. Zadałam jej kilka ostrych cięć kłami. Po chwili na jej białym futrze pojawiły się stożki krwi, które kapały na śnieg.
- Zdechniesz tutaj Magdo. Nie może być inaczej. - mruknęła.
Nie odpowiedziałam jej. Nadal bolało mnie ramię, w którym tkwiła srebrna kula. Poruszałam się przez to wolniej. Miała nade mną lekką przewagę.
Znowu zwarłyśmy się w walce. Nie mogłam ocenić, która zadaje drugiej gorsze obrażenia. W pewnym momencie poczułam ogromny ból. Dorwała mi się do gardła. Odskoczyłam i zaczęłam ciężko oddychać. Mało brakowało a rozerwałaby je na strzępy. Z oddali słyszałam odgłosy walk. Gdzieś tam byli moi przyjaciele. Musiałam do nich dołączyć.
Marcelina ponownie skoczyła w moim kierunku jednak byłam szybsza. Udało mi się złapać ją za szyje zębami. Warknęłam cicho i rzuciłam wilczycą. Upadła ciężko pozostawiając za sobą ślady krwi. Spróbowała się podnieść, jednak nie miała siły. Podeszłam do niej powoli.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
- No już. Zabij mnie - wycharczała.
- Nie zamierzam zniżyć się do twojego poziomu. Czeka cię sąd. - oznajmiłam chłodno.
Potem pobiegłam w stronę centrum osady. Próbowałam znaleźć Damiana, jednak nie było to takie proste. Przybrałam ludzką postać i wskoczyłam na dach jednego z wyższych budynków. Osada stała się polem bitwy. Czułam zapach krwi i potu. Zewsząd dochodziły odgłosy walki.
