Trouble Seeker [The Marauders] {Sirius Black}

26

- Aurora Seyfried -

Het grote huis voor me ziet er nog steeds bekend uit, hoewel ik er al meet dan tien jaar niet ben geweest. Ik klop aan, en ik hoor gemompel en voetstappen. De deur gaat open, en Gabriel verschijnt in de deuropening.

"Jij bent niks veranderd," zegt hij, waarna hij zijn armen even om me heen slaat. "Behalve dat je ouder bent geworden."

"Ha ha, ik heb nog steeds rood haar, ik kan van jou haar niet meer spreken dat het je normale kleur is," zeg ik, waarna hij grinnikt. "Maar ik ben hier niet om bij te praten over je thee-familie of jou koffie-verslaving."

"Weet ik, je bent hier om Rolf te helpen," zegt hij, waarna hij even naar boven gaat. Zijn vrouw, die ik ken als Mary MacDonald, komt de gang in.

"Aurora?" Vraagt ze, waarna ik glimlach. "Dat is ook een leven geleden." Ze geeft me een knuffel, en ik grinnik. "Is het echt zo lang geleden?"

"Het voelt als gisteren," zeg ik. Ze lacht even. Mary is familie van Dorcas Meadowes, en ik heb Mary leren kennen op haar begrafenis. Voor even verdwijnt mijn glimlach.

"Laten we ergens anders over praten. Ehm, hoe gaat het op school?" Vraagt ze, en ik lach.

"Het klinkt nu net alsof ik nog een schoolkind ben. Maar het gaat goed. Remus is nu ook leraar," zeg ik, en ze kijkt me met grote ogen aan.

"Remus? Als in Remus Lupin?" Vraagt ze, en ik knik. "Daarmee heb ik ook nog bij te praten."

"Ik ook nog wel, maar ik laat het liever achter me," zeg ik, en ze knikt, waarna Gabriel en Rolf naar beneden komen.

"Verstoor ik jullie theekransje?" Vraagt Gabriel, en ik rol mijn ogen. "Sorry, je bent een koffiemens."

"Ach, houd toch op," zeg ik, waarna ik me omdraai naar Rolf. "Welk vak?"

"Je komt hier om hem bijles te geven, maar weet niet welk vak?" Vraagt Mary, waarna ik mijn hoofd schud.

"Ik was niet voor niets de beste," zeg ik, waarna ze grinnikt.

*

"Mevrouw, we zijn moe! Kunt u niet gewoon deze les niet door laten gaan?" Vraagt Lee Jordan, waarna ik mijn hoofd schud.

"Natuurlijk-," "-gaat ze dat-," "-niet doen. Ze ziet-," "-dan haar twee-," "-favoriete leerlingen-," "-niet," zeggen Fred en George, waarna ik frons.

"Wie zegt dat jullie mijn favoriete leerlingen zijn?" Vraag ik, waarna ze elkaar even verbijsterd aankijken.

"Wij," zegt Fred dan, waarna ik grinnik.

"Ik heb geen favoriete leerlingen," zeg ik, waarna ik ga staan voor de leerlingen. "Wie weet toevallig waar we het over gaan hebben?"

Een hand schiet omhoog, waarna ik de jonge Ravenclaw aankijk. "Canis Minor."

Ik knik. "Inderdaad, tien punten voor Ravenclaw." Hij geeft zijn klasgenoot een high-five, en ik schud lichtjes mijn hoofd. "Canis Minor. Als het goed is hebben jullie daarover gelezen."

Ik hoor instemmende geluidjes, en ik grinnik. "Moesten we iets lezen?" Vraagt Lee, waarna Fred en George hem een duw geven.

"Ja, dat heeft ze heel goed uitgelegd," zegt George.

"Sinds wanneer letten jullie op?" Vraagt een Slytherin, die ze vragend aankijkt.

"We letten wel op-," "-alleen we doen er meestal niks mee," zeggen Fred en George, waarna ik mijn hoofd zuchtend schud.

*

"Aurora!" Roept Remus, die ik fronsend aankijk. "Klein probleem, Harry kan niet spelen, en ze willen jou voor deze keer in het team."

"Pardon?" Vraag ik, waarna ik me omdraai, en het Quidditch team van Gryffindor zie. "Hoezo kan hij niet meespelen?"

"Hij heeft straf van Snape. Maar het is geen wedstrijd, gewoon oefenen. Wilt u meedoen?" Vraagt Fred.

Remus duwt me zachtjes vooruit. "Natuurlijk doet ze dat." Het team loopt weg, en ik draai me om naar Remus, die grijnst.

"Moest dat? Harry heeft niet eens straf!" Roep ik, waarna Remus lacht. "En daarbij, ik heb geen uniform."

"Heb je wel, je hebt je oude uniform nog in je kast hangen," zegt hij, waarna ik mijn hoofd schud.

"Die is van James. Hij gaf hem aan mij toen ik jarig was. Ik heb die van Sirius ook, en die van mezelf, maar die hangen thuis," zeg ik.

"Doe hem dan aan," zegt Remus, die me naar voren duwt.

"Jij bent me zo veel schuldig, Lupin," mompel ik. Ik sluit mijn deur, en doe het uniform aan. Ik doe mijn haar in een hoge staart, en adem diep in. Ik pak mijn bezem, en loop naar het veld. Het team kijkt me met open mond aan, en Harry-- die aan de kant zit, grijnst.

Ik zet me af, en als ik bijna bij de wolken ben kijk ik naar beneden. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat er niet veel is veranderd. Alles is veranderd. Sirius is er niet meer om me op te vangen, en James is er niet meer om hem dan achterna te zitten, schreeuwend dat hij me niet mag laten vallen.

Ik neem een snoekduik op de Snitch, die ik vang, en ik laat los-- ongeveer drie meter boven de grond, waarna ik met een salto op de grond kom. "Je mag Harry wel wat bijleren," lacht George. Ik glimlach lichtjes, en stop de Snitch terug. "Maar wij gaan naar binnen, iedereen moet huiswerk maken omdat Snape weer eens ongesteld was."

Het team gaat naar binnen, en ik vlieg weer naar boven. Ik ga naar het bos, en zie de zwarte hond vanaf hier omhoog kijken. Hij veranderd naar zijn menselijke vorm, en ik laat me van mijn bezem vallen, waarna ik mijn ogen sluit.

Ik word opgevangen door twee armen, die heel vertrouwelijk aanvoelen. "Doe dat nooit meer, love," zegt Sirius, en ik open mijn ogen. Hij kijkt me aan met tranen in zijn ogen, en ik kijk in zijn grijze ogen.

"Je vangt me nog steeds op," fluister ik.

"Darling, ik zal je altijd opvangen," zegt hij, waarna hij me neerzet. Hij drukt een kus op mijn voorhoofd, en sluit me in zijn armen. "Ik heb je zo erg gemist."

"Ik jou ook," mompel ik. "Ik houd van je, Sirius."

"Ik houd ook van jou, Rora," zegt hij, waarna ik zijn lippen op mijn wang voel. "Weet je hoe ik al deze jaren een gezond verstand heb gehouden?"

Ik schud mijn hoofd, en neem wat afstand van hem, waardoor ik zijn ogen kan zien. "Hoe?"

"Door jou. Jij wist dat ik onschuldig was. Ik had alleen jou nodig om te overleven daar. Ze konden me zo lang in die cel houden als ze moesten, maar ik bleef gewoon ademen, door jou. Ze hadden bijna alle herinneringen weggenomen toen ik me bedacht dat jij nog hier was. Je zou wachten, en dat wist ik. Ik wist dat je niet op zou geven. En ik had gelijk," zegt hij, waarna ik hem aankijk met tranen in mijn ogen.

"Dat is dan ook de eerste keer," grinnik ik, waarna hij zijn lippen op de mijne drukt.

"Ik heb heel vaak gelijk, love," zegt hij, waarna ik mijn wenkbrauwen optrek. "Zoals dat ik jou zou krijgen. Dat Lily en James zouden trouwen. Dat jij nog steeds van me zou houden als ik na twaalf jaar terug zou komen. Dat ik jou zou vinden."

Hij drukt een kus op mijn voorhoofd, en zo blijven we even staan. Zijn lippen tegen mijn voorhoofd, met de lange schaduwen van het bos door de ondergaande zon die ons beschermen tegen alles om ons heen.

en het voelt als thuiskomen.

-------------------------

ik denk dat dit een van de beste eindes is dat ik ooit heb geschreven

Fijn kerstfeest, peeps💕 Ik dacht ik update wel even alle drie de kerstdagen — met kerstavond erbij dan

xX