Mijn gedichten

Tranen

Tranen van ongeluk,

Tranen van verdriet.

Tranen vallen op de grond stuk,

Maar niemand die het ziet.

Een steen in de grond,

Moet ons maar herinneren aan jou.

Met wat bloemen er rond,

Dat moet maar een afscheid zijn van jou.

Als ik je ooit al überhaupt zou kunnen missen,

Dan zeker nog niet zo snel.

Wanneer wel weet ik niet, dat zou ik alleen maar kunnen gissen,

Maar het liefst had ik je altijd bij me gehad, dat snapt iedereen wel.

Een geliefde ongewild moeten verlaten,

Is zo zwaar als de wereld op je rug te dragen.

Onverstelbaar dat het kan, zomaar iemand achterlaten,

Het is moeilijk te accepteren dat je diegene nooit meer iets zal kunnen vragen.

We weten wel: aan alles komt een eind,

Waar dat eind dan is, dat blijft altijd maar weer de vraag.

Is dat eind er voor of nadat je wegkwijnt?

Het echte einde blijft altijd een beetje vaag.

Tranen van ongeluk,

Tranen van verdriet.

Tranen vallen op de grond stuk,

Maar niemand die het ziet.

Door: Sophie E.M. Ellens

copyright 2014

P.S. heeft iemand nog onderwerpen om over te kunnen dichten? ik zou graag wat ideeën horen.

groetjes mij.