iki üç paragraftan uzak bir hikaye

oyun parkı ve kaydırağın tepesinde bir hayalet

Komşuların eve gelip çıkmaya başladığı zamanlardı. Ben küçüktüm, kavrayamıyordum. Olay mahalli gibiydi evimiz. Ben odama saklanır, insanların gitmesini beklerdim.
Doğru ya, ben insanlardan korkardım. Çünkü küçükken, onların bakışları benim bir tavşan deliği yaratmama sebep olurdu beynimin içinde, o deliğe girer çıkamazdım daha sonra.
Büyük ihtimal bir çoğu benim  güzel kumral omuzlarıma dökülen saçlarımı görmek için gelmişti. Bir çoğu ise, uğraştığı büyüler için.
Büyü mü? Hah, hayatım işte tam olarak burada kararmaya başladı.
Her çocuk yatağının altında bir canavar besler. Ben de arkadaş olmayı denedim, cana yakın davranmadılar.
Ne yapmam gerekiyordu?
Ağlamadım, korkmadım.
Üstlerine gittim ancak, büyü bozulmadı hiç.
Ben bozuldum ama,
Her şeyimle.
Daha sonra, çok zaman sonra insanlar konuşurken seslerden rahatsız olmaya başladım.
Tablolar fazla çürümüş.
Çürüyorlar.
Kulaklarımı kapadım ve çığlık attım.
Neden ki?
Garip bir kaç olay, garip bir kaç mektup ve ağlamaktan burnumdan akan kanlar.
Dayak yemedim, ruhum beni dövdü ama.
Ağzımdan, burnumdan, ellerime bulaşan kanlar..
Görüntüler aklımdan çıkana kadar çığlık atmaya devam ettim. İnsanların gitmesini bekledim, gitmiyorlar. Hep çevremdeler.
Sandığa kilitlemek istiyorum kendimi, o anı dolu sandığa,
Hiçbir şeyden, haberimin olmadığı günlere dönüp, kilitlenmek sonsuza dek.
Kaçtım, bir çocuk nereye kaçabilir ki?
Oyun parkına.
Salıncağa oturdum, sallandım. Dünya daha çok çalkalandı ayaklarımın altında.
ah, düşüyorum.
Kanadığını görmemeliler,
Bacağımın. (hayır, kalbimin)
Kaydırağın en üst noktasına çıktım ve oturdum, bacaklarımı kendime çekme vaktimdi.
İki büklüm bir yaşam, iki büklüm bir dünya.
Diğer çocuklar hayaletimin etrafında koşturuyorlar,
Balonlar uçuşuyor,
Pamuk şekerler,
Gülüşmeler,
Beni farketmiyorlar.
İnsanlar evden hala gitmiyor.
Annem beni çağırmıyor.
Gün batana kadar, herkesin dağılmasını bekliyorum.
Ve daha sonra,
uğultucu bir ses.