Verliefd (Completed)

7. Vrij

De rest van de twee weken in het ziekenhuis gingen vlugger voorbij, mijn vader kwam niet zo vaak meer maar gelukkig kwam mijn moeder wel, ik weet zeker dat mijn vader alles tegen haar heeft gezegd maar eerlijk gezegd kan me dat niets schelen. Björn kwam enkel nog in de weekends en op woensdag omdat hij natuurlijk moest leren en huiswerk maken.
Het enige wat echt vreselijk was aan de rest van mijn verblijf: verpleegster De Wrede werd zeg maar mijn hoofdverpleegster, ze moest mijn infusen verversen, ze kwam mijn eten elke dag brengen, ze deed alsof ze een aardige vrouw was maar als ik dan naar haar gezicht keek zag ik dat ze uit was op wraak. Maar als ze zich zou wreken was ik er op voorbereid.
Mijn klastitularis mevrouw Geerts - die me Nederlands en godsdienst geeft - kwam ook langs en gaf me wat werk voor school zodat ik niet te veel zou achterstaan. Maar ze gaf me vooral wiskunde, fysica en - uiterraard - Nederlands mee. Ik had gehoopt op chemi of geschiedenis dat zijn ook saaie vakken maar die zijn tenminste gemakkelijk, ik bedoel ik ben goed in Nederlands maar die stomme grammatica wilde maar niet lukken.

Het was zondag toen ik het ziekenhuis eindelijk mocht verlaten. Mijn pols zat nog in de gips, mijn ribben waren nog zeer gevoelig en ik stond nog vol met blauwe plekken maar voor de rest zag je niets meer. Mijn mama en - tot mijn grote verbazing - mijn papa kwamen me halen, onderweg naar huis zeiden we niet veel. Ik wist niet wat er me te wachten zou staan thuis, waarschijnlijk een preek van mijn vader die hij in het ziekenhuis niet had kunnen geven omdat ik - door mijn hersenschudding - te gevoelig was en zo'n preek of zoiets als mijn uitbarsting tegen mijn vader het erger zouden kunnen maken. Maar ik geloofde dat niet, nu ja ik geloof ook niet veel.

Thuis kreeg ik geen preek, wat echter verbaasde. Mijn irritante kleine broer deed nog steeds niet vriendelijk tegen me maar dat had ik ook niet verwacht en nu ik erover nadenk zou je helemaal niet zeggen dat we famillie zijn, laat staan broer en zus. Hij heeft lichtblond haar en blauwe ogen en ik heb donkerbruin haar en grijs groene ogen. Ik heb nooit begrepen waarom mijn broer blond haar heeft, mijn moeder heeft bruin haar en mijn vader had héél donkerbruin haar bijna zwart - maar nu is het grotendeels grijs. Geen van mijn ouders hebben licht haar. Maar daar gaat het nu niet om.
Ik ging naar mijn kamer en ondanks ik niet naar buiten mocht voelde ik me vrij. Ik lag eindelijk niet meer in die witte kamer met piepende apparatuur en infusen. Ik was thuis, tussen mijn - die ooit blauw waren - met posters bedekte muren. Misschien overdrijf ik een beetje, je ziet nog veel blauw maar mijn ene muur is appelblauwzeegroen, twee andere muren zijn heel lichtblauw bijna wit en dan de muur waar mijn dubbele raam in zit is donkergrijs. Op mijn bed liggen enorm veel knuffels. Ik kan het maar niet over mijn hart krijgen om ze weg te doen ookal is het veel werk om ze - als ik mijn bed opmaak - goed te zetten. Soms word ik wakker 's nachts als er een knuffel uit mijn bed valt en ik een bonk hoor van zijn harde neus maar dat neem ik er maar bij.
De rest van de dag genoot ik nog wat van de zon door me in de zon te zetten en een boek te lezen. 's Avonds ging ik vroeg naar bed zodat ik uitgerust zou zijn om de volgende dag terug naar school te gaan. Ik hoop dat niemand gaat vragen wat er precies gebeurt is, dacht ik bij mezelf. Ik wilde ze niet zeggen dat ik bij Björn was en dat hij ... dat hij wat? Ik wist dat ik sowieso moest gaan liegen, zelfs tegen mijn beste vrienden. Zou Björn tegen zijn vrienden zeggen dat hij en ik wat hebben? vroeg ik me af maar ik was te moe om er nog verder over na te denken. Ik fantaseerde nog wat over van alles en nog wat en viel toen als een blok in slaap.

Ik droomde dat ik een vogel was, een vrije vogel zonder zorgen. Het was een mooie droom totdat ik lande op het water, het was geen gewoon water. Het water had een helderrode kleur en was dik van structuur. Was het nu? Ja dat was het, het was bloed. Ik kon niet meer vliegen, ik was geen vogel meer, ik was weer mezelf. Ik zwom naar de oever en daar lagen allemaal bloedloze lijken van mijn vrienden, mijn familie en van ... Björn. Het bloed in de rivier was het bloed van mijn vrienden, mijn familie, zelfs van Björn. Waarom zou ik zoiets dromen? In mijn droom hoorde ik iemand wreed lachen, het was verpleegster De Wrede, dus dit was haar wraak? De mensen die ik liefheb vermòorden? Ze had een groot mes vast en uit een auto - waarschijnlijk haar eigen auto - sleurde ze nog een jongen met lichtblond haar en helderblauwe ogen die me paniekerig aanstaarden. Mijn broer. Hoe kan iemand zo gevoelloos zijn? Ik begon te huilen, keek naar beneden en zag dat ik een prachtige jurk aanhad, een avondjurk die tot aan mijn enkels kwam maar er klopte iets niet. Ik wist het, de jurk was ooit wit nu hangt hij vol met bloed zodat het lijkt dat het een prachtige rode jurk is, ik walgde van de mooie jurk. Ik hoorde een gil, keek op en zag mijn broer, mijn kleine broer dood neervallen op de grond.

Ik werd al schreeuwend wakker en was helemaal nat van het zweet. Ik besefte nog niet echt dat ik wakker was en rende eerst naar de kamer van mijn ouders en dan naar die van mijn broer. Ik voelde een grote opluchting toen ik zag dat ze er allemaal nog lagen. Ik nam een korte douche om me te ontspannen en keerde terug naar mijn kamer. Ik keek op de klok, het was al half zeven. Ik vond het niet meer de moeite om terug te gaan slapen. Dus ik kleedde me om, controleerde of al mijn boeken in mijn boekentas zaten en ging naar beneden om al te ontbijten.
Om acht uur bracht mijn moeder me naar school en ze wenste me veel sterkte. Ik kon niet wachten om Björn terug te zien.