Verliefd (Completed)

1. Het begin

Ik ben Alex Vanderbilt en dit is het verhaal van hoe ik mijn grote liefde heb leren kennen.

'Hey,' zei Björn Pieters tegen me. Björn is nieuw op deze school, ik bedoel van dit jaar want we zijn ondertussen al halfweg dit schooljaar. Björn voelt zich al héél goed op deze school. Maar ik kan niet ontkennen dat hij erg knap is.
'Oh hé,' zei ik, ik was nogal verlegen maar nu niet, ik weet dat als hij zomaar tegen me begint te spreken hij iets nodig heeft. 'Is er iets?' ging ik verder.
'Neuh, waarom denk je dat er iets is?' vroeg Björn. Maar ik wist wel beter, zijn gezicht sprak boekdelen.
'Och, zomaar.' zei ik. Een minuut of twee later zei ik: 'Ga je nog zeggen wat er scheelt, ik wil graag naar mijn vriendinnen.'
'Ja, oké, dus...' begon hij, ik had het gevoel dat hij nu verlegen was. 'Ik vroeg me af of je misschien met mij dat groepswerk van Engels wil maken.'
Wel, dat kwam onverwachts. 'Oh, ja waarom niet. Komt er nog iemand in onze groep?' Stiekem hoopte ik van niet, ik bedoel hij is knap en kan best aardig zijn.
'Wil je dat?' vroeg hij.
'Nou, voor mij maakt het niet uit.' Ja wat moest ik anders zeggen?
'In dat geval denk ik dat we met twee een goed team zijn' zei Björn, voor hij wegging zei hij nog 'dag' en hij vertrok naar zijn vrienden.

'Hey, wat moest die Björn van je?' vroeg Alissa, zij is een van mijn best vriendinnen, je had ook nog Daniela, Amelie, An, Sophie. Ow Kimberlie is er ook nog maar eigenlijk vinden we haar niet zo tof. Ze kan wel leuk zijn maar soms overdrijft ze zo hard.
'Ach ... niks hoezo?' zei ik. Wow ik begon al te lijken op Björn.
'Euh, wel altijd als hij met je praat moet hij iets van je.' zei Amelie.
'Ja, dat is waar maar nu ...' Wat moest ik nu zeggen? Verzin iets, snel!
'We zijn niet dom hoor, wat wilde hij?' vroeg An nu.
'Hij vroeg gewoon of ik met hem een groepswerk van Engels wilde maken.' zei ik dan uiteindelijk maar, ik wist dat ik vroeg of laat de waarheid toch ging zeggen.
'En jij zei natuurlijk nee,' zei Alissa.
'Wel eigenlijk ... ' begon ik, maar Alissa onderbrak me al 'Zeg me niet dat je dat hebt geaccepteerd?!' Zei ze boos.
'Wat moest ik ander zeggen?' vroeg ik, ook boos. Dat is zo typisch, als iemand anders boos op mij wordt, word ik automatisch terug boos.
'Euh, ik weet niet, misschien dat je niets met hem te maken wil hebben. Hij gebruikt je alleen maar.' zei Alissa.
'Misschien wil ik wel iets met hem te maken hebben!' flapte ik eruit.
'Wat?! Zeg me nu niet dat je ... Verliefd op hem bent.' Nu begon ze zachter te praten, er keek nog niemand naar ons, maar ze wilde ook niet dat iemand dit zou horen. Ze klonk ook niet boos meer, nu ja ze had ook geen reden om boos te zijn.
'Nee natuurlijk niet, ik ken hem amper.' Dat was waar, we zaten wel in dezelfde klas, maar echt met elkaar praten deden we niet.

De bel ging, dus snelden we naar de les. Het vervelende was dat we allemaal in een verschillende klas zaten. Dat was moeilijk wennen.
Omdat het altijd een drukte is aan de deur om naar binnen te gaan, was ik laat in de les. Mevrouw Van Huffel was al met de les begonnen. Ze keek me boos aan waardoor ik bloosde en snel ging zitten.
Pff fijn wiskunde, daar heb ik echt geen zin in, dacht ik. Toen had ik door dat in Björn's naam schreef in plaats van de oplossing, ik deed het snel weg met mijn tip-ex en schreef de oplossing. Gelukkig had niemand het door, dacht ik, dat zou een ramp geweest zijn. Zeker omdat hij in mijn klas zit.
Wiskunde was gedaan dus nu nog Nederlands en het was al middag. Iedereen was al in de gang om hun jassen te pakken dus dacht ik dat ik maar beter eventjes wachtte. Toen ik mijn jas ging pakken stond alleen Björn nog aan de kapstokken.
Ik zei tegen mezelf dat hij niet op mij aan het wachten was want ik wilde niet dat ik dacht dat het misschien iets zou worden.
Ik pakte snel mijn jas en wilde ook zo snel terug doorgaan maar Björn hield me op.
'Hé, ik dacht dat je misschien niet in je eentje naar Nederlands wilde lopen, dus ik heb eventjes op je gewacht.' zei hij, die zag ik niet aankomen, vooral niet omdat ik mezelf had gezegd dat hij niet op me wachtte.
'Oh, bedank dat is erg aardig. Maar ik kan heus wel vijf minuutjes zonder gezelschap.' zei ik, ongewild zat ik te glimlachen.
'Ah oké, als je alleen wilt zijn' zei hij en hij wilde al sneller gaan lopen om van me weg te gaan maar ik stopte hem en ik zou zweren dat hij eventjes zat te grijnzen.
'Ik bedoelde niet dat je van me weg moest. Ik bedoel een babbeltje voor de les is altijd leuk.' zei ik en ik voelde me echt een debiel.
'Ha, ja dat is waar maar we zullen maar voortdoen, ik denk niet dat je nog eens te laat in de les wilt zijn,' zei hij 'Ik wil ook niet te laat zijn.'

Toen we aankwamen zagen we tot ons geluk dat Mevrouw Peterson er nog niet was. Een paar meisjes uit onze klas keken naar ons, ik kon wel raden waarom, ze dachten waarschijnlijk dat we iets hadden. Maar dat is niet zo.
Een vijftal minuten later kwam Mevrouw Peterson aan, ik bedacht me plots dat Peterson eerder een achternaam is voor een leerkracht Engels.