Bütün gece hiç uyuyamamistim.Babamın gizlediği içkileri alıp odama görünmeyen bir yere koydum.Babamın bana tek faydası buydu sanırım.Evde içki bulundurmak.Evet yanılmadınız bütün gece içtim.Bu yanlış anlaşılma çok kötü olmuştu.Uraz'dan haber yoktu.
Gece mecburen teyzemin doğum günü partisinde kalmak zorunda kaldım.Eger gitseydim çok büyük ayıp olacaktı.Kerem'de bir saniye ayrılmadı yanımdan.Beni öptü diye hala aramızda bir şeyler olabileceğini düşünüyor.Bir şekilde Uraz'a ulaşmalıydım.Aramalarıma cevap vermiyordu.Onu kırmıştım.Bunu hak etmemişti.Kendimi toparlayıp hastaneye doğru yol aldım.Onu görmeliydim.Hem de çok acil.
"Doktor Uraz Yiğit hastane de mi? "
"Evet hastane de"
"Teşekkürler."
Ilk işim kafeteryaya gitmek oldu.Orada yoktu.Bildigim kadarıyla Uraz ve bir doktor aynı odada çalışıyordu.Tarif edilen yere gittiğimde kapının üstünde yazılan yazıyı okudum.
"Dr.Uraz & Dr. Levent"
Ve onun altında bir yazı daha bulunuyordu.
"Öğlen arası "12.00 - 14.00"
Saate baktığımda saatin 13.30 olduğunu gördüm.Dudaklarımı birbirine bastırdım.Beklemeli miydim?
O kadar bekleyemezdim.Kafeteryada da yoktu nerede ki bu çocuk?
Belki de odasında geciyordur öğle arasını diyerekten kapı kolunu kavradım.
"Hadi bismillah"
Diyerek mırıldandım.Kapıyı ittigimde açılınca şaşırmıştım.Oda kilitli olmadığına göre birileri vardi.Usulca kapıyı biraz daha ittirdim.
Karşımda gördüğüm manzara sok olmama sebebiyet vermişti.
Levent doktor ve yanında bir kız.. öpüşürken yakalamistim onları.
Ikisi de bir an da döndüler bana.
Dünkü olay geldi aklıma.Bizi böyle yakalayınca acaba ne hissetmişti Uraz ?
"Owww çok çok özür dilerim.Ben bir arkadaşa bakcaktim.Neyse boşverin beni-" diyerek tam çıkıyordum ki Levent doktor bana seslendi.
"Ayda"
Ismimi hatırlıyor.
"Efendim?" Dedim tekrardan ona dönerek.
"Uraz terasta."
Gözlerimi kırpıştırdım.Bir an da ne olduğunu anlamamıştım.
Hafif bir gülümseme yayıldı yüzüme.
"Teşekkür ederim."
Odadan çıkınca hızlı adımlarla asansöre doğru yürüdüm.Iki saattir basmama ragmen hala gelmemişti.
En sonunda geldigin de "şükür be kardeşim." Dedim,dedim ama yanlış zamanda sukretmis oldum.Asansör tıklım tıklım doluydu.Hepsi bana bakıyordu ben de onlara.
"E inmeyecek misiniz?"
Hepsi başını olumsuz sallayinca.
"Hay anasını " diyerek merdivenlere yöneldim.Arkamdan bir ses "Kız da ki azime bak be bizde böyle sıkışa sıkışa gidelim." Diye bagirdiginda Güldüm.
Hızlı adımlarla çıkıyordum.Fakat bir türlü bitmiyordu bu merdivenler.
"Hadi kızım Ayda yapabilirsin."
Bazen insana destek verecek biri olmadığı zaman o insan kendine destek vermeli.
Yani bana göre öyle.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Geçmişin İzleri ☇
Teen FictionGeçmişi karanlık bir kız. Her şeyden habersiz hayatı git gide kötüye giden bir erkek. Ölen sayısızca masum insanlar. Peki bu hikaye nasıl sonuçlanacak? Mutlu sonra erişebilecekler mi?
