lose control

9 - "William potrzebuje pomocy"

Eva
Obudziłam się około dziewiątej nad ranem przez dzwoniący telefon. Przetarłam niedbale oczy i przeciągnęłam się. Ręką zaczęłam szukać komórki, lecz nie było jej na pościeli. Rozejrzałam się po pokoju i dostrzegłam ją na podłodze. Schyliłam się po nią i odblokowałam ekran, po czym szybko odebrałam połączenie od Noory.

- Halo? - wymamrotałam zachrypniętym głosem, mrużąc oczy.

- William próbował się zabić - usłyszałam głos Noory i gwałtownie wstałam z łóżka.

- Co? - rozszerzyłam usta w niemałym zaskoczeniu.

- To, co słyszysz - ciągnęła dalej. - Nie wiem o co w tym wszystkim chodzi, ale to nie jest do niego podobne.

- Przecież jutro jest rozprawa, co mu do cholery odbiło? - podniosłam ton, kręcąc z niedowierzaniem głową. Nigdy nie spodziewałabym się czegoś takiego po Williamie.

- Właśnie to Eva! Bo jutro jest rozprawa! - krzyknęła, a ja jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki nagle się rozbudziłam.

- Kurwa - wymknęło mi się. - Co mówił psychiatra? - zapytałam, przypominając sobie o ostatniej wizycie lekarza u Williama.

- Nic - westchnęła. - Twierdzi, że wszystko z nim w porządku, że to chwilowe, i że nie jest chory. Ale to nie jest możliwe by był zdrowy, no bo kto zabija własną żonę i dziecko po to, by później potrącić swoją byłą dziewczynę, jadąc bez prawa jazdy, potem trafić do więzienia i dzień przed rozprawą spróbować się powiesić, co? - wykrzyczała. - Udowodnię, że William jest niepoczytalny i nie był świadomy tego, co do tej pory zrobił. Nie wiem, co w tym wszystkim jest grane. Może to jakiś spisek - w jej głosie można było usłyszeć duże zdenerwowanie.

- A tak w ogóle, jesteś już gotowa? - rzuciłam, chcąc zmienić temat, bo czułam, że sytuacja robi się coraz bardziej napięta.

- Nie wiem Eva, jestem tak wkurzona, że szok - zrobiła przerwę. - Dzisiaj do Williama znowu ma przyjść psychiatra i jeśli nic nie stwierdzi, to wtedy ja stwierdzę, że się nie zna na swojej pracy i tylko kasę trzepie.

- Wygrasz to i błagam, nie denerwuj się, bo ci to nie pasuje - parsknęłam, chcąc rozluźnić Noorę.

- A co jeśli nie wygram? On może dostać nawet dożywocie i jeśli mu nie pomogę, to do końca życia będzie siedział w tym więzieniu i albo umrze ze starości, albo znowu coś sobie zrobi, tyle że wtedy będzie to już skuteczne.

- Wyrok na pewno nie będzie taki surowy - pokręciłam głową. - Po prostu się dobrze przygotuj i nie denerwuj się, a rano, przed rozprawą, zaparz sobie rumianek albo melisę i wszystko będzie tak jak trzeba - zaśmiałam się.

- Boję się Eva - powiedziała cicho. - Bo choć psychiatra mówi, że on jest zdrowy psychicznie, ja dobrze wiem, że to bzdura. William potrzebuje pomocy i jeśli ja mu nie pomogę, to on się zemści. I wiesz co? Nie będzie go wtedy obchodziło, że kiedyś byłam dziewczyną jego życia, że kochał mnie całym swoim sercem, i że to właśnie ja pokazałam mu, czym jest miłość - jej głos się łamał.

- Ile razy mam ci tłumaczyć, że on by cię nie skrzywdził! - podniosłam ton, nie mogąc słuchać już dłużej swojej przyjaciółki. - Jesteś zaślepiona jakąś zemstą, o co ci chodzi, co? Ubzdurałaś sobie coś, przecież William nic ci nie zrobi - wypowiedziałam ostatnie pięć słów powoli, głośno i wyraźnie.

- Nie znamy go Eva - westchnęła. - On sam siebie nawet nie zna. A my nie wiemy, co jeszcze może zrobić. To nie jest ten sam człowiek, z którym byłam, wiesz? - zrobiła przerwę. - To już nie jest William - wyszeptała, rozłączając się. Zmarszczyłam czoło, nie wiedząc dlaczego to zrobiła. Ale wiedziałam jedno. Że on nie potrafiłby się na niej zemścić. Bo przecież ją kochał.