Kalbimdeki Boşluk

1. BÖLÜM

Daha 7 yaşındaydım. İstanbul'a gitmiştik ailecek. 1 hafta bir otelde kalacaktık. İlk gün annem ve babam eşyaları yerleştirdiği için canım oldukça sıkılmıştı. Annemlere nolur parka gidelim diye yalvarıyordum artık. Onlarda işimiz bitsin çıkacağız diyorlardı. Bende tamam demek zorunda kaldım ve odama gittim. Odamda cam açıktı öyle güzel esiyodu ki hemen camın önüne gittim ve dışarıyı izlemeye başladım. Karşı caddede büyük bi park vardı herkes oynuyordu. Bende bi şekilde oraya gitmeliydim. Annemler işe o kadar dalmışlardı ki beni otelden çıkarken farketmediler bile. Üstümde de mavi üzerinde kırmızı çiçek deseni bulunan bir bluz ve kot pantolon vardı. Karşıdan karşıya geçmek için yeşil ışığın yanmasını bekledim. Yanar yanmaz koşturarak geçecektim ama ayağım takıldı ve yolun ortasında düştüm. Etrafıma hemen bir kaç kişi toplandı ve bana annen veya baban nerde diye sordular. Bende otelden kaçtım diyemedim eğer öyle deseydim beni geri götüreceklerdi otele. Hemen bir yalan uydurmalıydım.
-Lütfen beni parka bırakın. Annemler orda beni bekliyorlar,dedim.
Beni parka kadar bıraktılar. Ben parkta oynamak için birisini arıyordum. Ve çok yakışıklı bir çocuk elim sende oynarken bana çarptı.
-Yaa çok özür dilerim,dedi.
-Önemli değil ben de sizinle oynayabilir miyim?
-Tabi ki de adın ne?
-Sinem. Senin adın ne?
-Emir, dedi ve arkadaşları da geldi.
Emir;
-Arkadaşlar Sinemde bizimle oynamak istiyo, dedi.
Ben o sırada çok sevinçliydim 1 arkadaş ararken 7 tane arkadaşım olmuştu. Annemler bu sırada benim için çok endişelenmiş. Sokak sokak beni arıyorlarmış. Gördükleri kişiye benim fotoğrafımı gösteriyorlarmış. Ben yere düştüğümde bana yardım eden bir adam parka gitti demiş. Annemlere olanları anlatmış. Annemler geldiğinde bana çok kızdılar. Emir geldi biz sadece oyun oynuyorduk dedi. Annemler kıyamadı ve sarıldılar gülmeye başladılar ama bir daha kaçmayacağıma söz verdim. Sonra babam;
-Hadi başka yerleride gezelim güzel kızım, dedi.
Ben sevinçten havalara uçmuştum. Emir ve diğerlerine görüşürüz dedim ve sarılarak vedalaştım. Babam isterseniz hepinizin fotoğrafını çekicem dedi ve hepimiz el ele tutuşarak fotoğraf çekildik. Tabiki de ben Emir'in yanındaydım. Ordan ayrılınca dolma bahçe sarayına gittik. Ama hala aklım Emirdeydi. Ne güzel oyun oynuyorduk. 1 haftanın sonuna kadar emreyle bir daha hiç görüşemedik. Sonrasında da zaten izmir'e geri döndük.