roommates

8 verdriet en blijheid

George P.O.V

ik lig op mijn bed ik heb me na de gym les ziek gemeld want ik voelde me heel even echt super misselijk. ik denk al de hele tijd aan Sam met die jongen hand in hand. het ergste ze was gewond. ik kijk op de klok, ik lig hier gewoon al een paar uur. ik hoor de deur open gaan van onze kamer. "wil je morgen met mij op date?" hoor ik een jongens stem zeggen. "ja, heel graag." hoor ik Sam haar stemmetje zeggen. ze zeggen elkaar gedag en dan hoor ik de deur dicht gaan. ik loop mijn kamer uit en kijk naar Sam die dromend rond danst. ze ziet me staan en struikelt. normaal zou ik haar lachend om hoog helpen. "hoe lang sta je daar al, en je hebt toch nog les?" vraagt ze. "ik sta  hier pas net en ja eigenlijk wel maar ben ziek terug gegaan ik lig nu al een tijdje op bed." zeg ik. ze legt haar hand op mijn voor hoofd. "je voelt niet heel warm aan." zegt ze met een schuin hoofd. ik haal mijn schouders op. "ik was gewoon heel misselijk." zeg ik haar. "heb  je al een paracetamol genomen?" vraagt ze. ze is gewoon bezorgd op me op zou ze dit bij iedereen doen?? ik schud mijn hoofd. Sam loopt naar de keuken en komt terug met een glas water en een paracetamol. ze geeft het aan me. ik lach naar haar en neem het aan. ik zet het glas in de keuken en zie Sam dan lachend naar haar telefoon  op de bank. "wat doe je?" vraag ik. "o gewoon een beetje appen met iemand." zegt ze. tuurlijk met die jongen. ik wil het bijna gaan zeggen maar doe het maar niet. Blake komt opeens de kamer in stormen. ik ben er wel blij mee  een beetje afleiding. "wat is er?" vraag ik meteen. hijgend houd hij een blad omhoog. "net binnen." zegt hij hijgend. ik lees het briefje. "weet Reece het al?" vraag ik. hij schud zijn hoofd. samen  rennen we de gangen op naar de kamer van Reece. hijgend stormen we de kamer in Reece en zijn kamer genoot kijken ons raar aan. Blake houd het papiertje om hoog en Reece leest het aandachtig. zijn ogen worden groot. "niet waar." zegt hij. we knikken beide heel blij. "oké ik weet niet wat ik moet zeggen." zegt  Reece. we geven elkaar een onhandige high five met zijn drieën tegelijk die echt totaal verkeerd gaat. dan gaan we nog wat bespreken en ga ik terug naar mijn kamer. "wat was er zo dat je zo blij er van werd?" vraagt Sam aan mij als ik binnen kom lopen. "o niks hoor." zeg ik grijnzend. "ik wil het weten." zegt ze op een zeurende kleuter toon. "oké we hadden ons ergens voor in geschreven en maar een paar van de honderd mochten mee doen en wij zijn daar 1 van  want ja we hebben al een tijdje een band maar eigenlijk mocht ik dat  niet vertellen van Blake en Reece. plz zeg hun niet dat je het weet." zeg ik. ze knik en maakt een gebaar dat ze haar lippen dicht rits en met een sleutel op slot draait. ik moet er van lachen.