roommates

16 Familie

George P.O.V

ik leg Sam in haar bed. ze slaapt best wel schattig. soms hoor ik haar door de deuren iets mompelen. een keer was het echt bang makend wat ze zei. ik dacht dat het maar een droom van haar was maar mensen zeggen dat dromen herinneringen zijn en nooit iets anders. ik geef een kusje op het voor  hoofd van Sam en loop de kamer uit. ik kleed me om en ga in mijn eigen bed liggen. met een prettig gevoel val ik in slaap. ik word opeens wakker van Sam. ze staat huilend naast mijn bed. ik vraag niet eens wat er is maar trek haar meteen in een knuffel. "wat is er?" vraag ik meteen. ze haalt haar schouders op. "ik weet het niet precies." zegt ze. ik heb haar nog steeds in een knuffel en laat haar ook niet los. "wil je anders even bij mij slapen?" vraag ik. snikkend knikt ze en komt naast me  in het bed liggen. ik sla mijn armen om haar heen en ze legt haar hoofd op mijn borst. als snel slaapt ze weer en kan ik ook gaan slapen. ik word wakker  van Sam die bang  aan het praten is in haar slaap. ik schud haar wakker. ze schrikt op en begint bijna te gillen, maar ik zet snel mijn hand voor haar mond. ze kijkt me aan. "wat droomde je?" vraag ik. "mijn vader... h-hij...  hij sloeg me zoals vroeger elke dag." zegt ze. ik knuffel haar. mijn shirt word klets nat van haar tranen. "wil je het vertellen?" vraag ik zachtjes. "toen ik klein was... mijn  vader had toen een drank probleem. mijn moeder was er ook bang van en deed er  dus niet tegen en als ik even niet oplette met wat ik deed kreeg ik een slag tegen mijn wang... er waren dagen dat hij niet dronk en dan zei hij dat hij het nooit meer ging doen maar de volgende dag.." zegt ze.  "hoe is het goed gekomen?"  vraag ik. "we gingen weg een weekje toen we terug kwamen zat hij daar maar on geschoren. hij had die week pas echt door wat  hij deed hij maakte mensen bang, mensen waar hij van hield." zegt ze. ik knuffel haar nog steeds. dan moet ik denken aan hoe ik hier terecht kwam. "Sam?" zeg ik vragend. "ja, George?" vraagt zij weer. "wat ik nu ga vertellen  mag je echt aan niemand vertellen." zeg ik. ze knikt terwijl ze  uit mijn knuffel ontsnapt. "ik heb dit nog nooit iemand verteld maar ik heb geen familie. mijn moeder stierf een paar dagen na mijn geboorten en mijn vader was altijd zo dronken dat de politie na het overlijd van mijn moeder hem meteen in de bak hebben gegooid. ik heb geen idee wie hij is. de politie heeft me maar gewoon naar hier gebracht. ik ben hier al heel mijn leven lang." vertel ik haar. "je hebt wel familie." zegt ze dan. "luisterde je net niet."  zeg ik. ze schud haar hoofd met een kleine glimlach. "ik luisterde maar geloof me. ik weet hoe je bent met Reece en Blake. je behandeld ze als broers niet als vrienden. het is misschien niet via bloedband maar ze zijn aan je verbonden." zegt ze. ik zie haar even naar worden zoeken. "Familie zijn mensen die om je geven en ik weet zeker dat er mensen zijn die om je geven dus ik weet zeker dat je familie hebt." zegt ze.