BEN SENİ SEVMİŞTİM

|12| DAHA SERT

BÖLÜM-12 |DAHA SERT|
--------------
Efsun ela gözlerini kısmış yerde boylu boyunca uzanarak Kaya Kaplan 'ın ona nelere yapabileceğini düşünüyordu. Alnına düşen ince, uzun saç telini, korkarak da olsa önünden atıverdi. Derin bir nefes aldı.
'Her şey iyi olacak' dedi içinden. Defalarca kez bu dört kelimeyi tekrar etti. Ela gözlerini, yeşillerle buluşturdu. Kaya acımasızca bakıyordu. Yeşil gözleri koyulaşmış, çenesini seğirerek:

"Hazır mısın?" dedi.

Efsun'un ister istemez vücudu kasıldı. Deli gibi korkuyor, Kaya'nın ne yapacağını pek kestiremiyordu. Kuruyan boğazını bir kez daha es geçerek:

"Be-ben buraya isteyerek gelmedim."

Kaya,karşısında tir tir titreyen kıza bu sefer daha da yoğun baktı. Gür bir sesle:

"Ama geldin."

Diyerek bağırmaya başladı. Kendini kontrol edemiyordu. Bir adım daha yaklaştı Efsun'a. Ela gözlerinde ki korkuyu gördü. Bakışları daha da aşağıya indi, Efsun'un üzerinde şort ve ince bir tshirt vardı ve bu, Kaya'nın kaşlarının daha da çok çatılmasına vesile oldu. Yutkundu. Adem elması inanılmaz bir yavaşlıkla yükselip indi. Efsun Kaya nın tepkilerine artık alıştığını zannetse de içinde bir korku en başından filizlenmiş zaman geçtikçe büyümüş tüm kalbini sarmıştı. Korku dolu gözlerle Kaya ya baktı. Ona yine zarar verir miydi? İnsan değer verdiğine kıyabilir miydi? Normal bir insanla ilişkisi olsaydı bu korkunun kalbini sarması bir yana tohumları düşmezdi bile. Kaya odadaki bütün havayı içine çekercesine bir nefes aldı. Kovarcasına verdi havayı geri.

"Bazen beni hala tanımadığını düşünüyorum Efsun. Bu cesaretin sebebi beni tanımaman mı yoksa kendinden büyük aptallığın mı?"

cümleleri sıralarken yer yer ses tonu yükseliyor, Efsun yerinde büzülüp kaybolmak istiyordu.

" Cevap ver, dilini mi yuttun aptal!"

Efsun artık konuşması gerektiğini yükselen ses tonu ve küfürlerinden kestirmiş olacak ki çatlak bir ses ile konuşmaya başladı :

" Ben, ben senin bana değer verdiğini sanıyordum. Bana zarar versen bile, yıkıldığımı görüp kılını kıpırdatmasan bile yeşil gözlerinde sevgiyi gördüm. Aptalım, biliyorum ama hayatım doğrulardan çok yanlışlardan ibaret. Bir eksik bir fazla fark etmiyor artık "

Sesi sona doğru kısılmış, onu savunmasız küçük bir kız çocuğundan farksız kılmıştı. Efsun ilk defa Kaya ya bütün çıplaklığı ile kalbini açmıştı. Kaya nın ifadesiz yüzünde bir an şaşkınlık belirdi ama sanki yanılsama gibi birden kayboldu. Çenesinde seğiren kasları ve gerilmiş vücudu hiç de yardımcı olmuyordu Efsun a. Efsun birkaç saniye Kaya nın bir şeyler söylemesini en azından onu azarlayıp bu konuşmayı ve de geceyi sonlandırmasını istiyordu. Kaya ani bir hareketle arkasını döndü ve sol yumruğunu duvara indirdi. Güçlü yumruğu duvarda çöküntü ye sebep oldu, küçük parçacıklar süzülüp yeri boyladı. Efsun çığlık atmaktan kendini alamadı. Şaşkınlıkla yerinden fırladı. Kaya nın yumruğu hala duvarda, kumral saçları alnında duvara dayanmıştı. Heybetli bedeni soluk alıp vermesiyle yükseliyordu. Sakinleşmeye çalıştığı belliydi. Efsun küçük adımlarla kaya ya yaklaştı. Yumruk olmuş eline uzandı. Minik ellerinin adamın büyük yumruğu ile oluşturduğu tezatlık iğreti durmamakla birlikte onların durumunu özetliyordu. Efsun iki eli ile kaya nın yumruğunu sardı. Kaya başını duvardan yavaşça ayırdı. Gözleri Efsun ile buluştu. Genç kızın gözleri dolmuş, ağlamak için bekliyordu. Yüzü bembeyazdı, her zamanki pembelik yanaklarından silinmişti. Efsun, onayını almış gibi kaya nın elini duvardan ayırdı ve aralarında kendine doğru çevirdi. Parmak eklemleri örselenmiş yer yer kanıyordu. Efsun farkında olmadan alt dudağını ısırmış, endişe ile elini inceliyordu.