I know I'm not alone.

22

P.O.V. Kayla

We zijn terug in het hotel en ik ben al veel beter. Mijn schouder doet soms nog pijn van opeens pijnscheuten die opdagen maar voor de rest is alles goed. Ik en Jungkook hebben nog niks vertelt over ons, alleen dat we geen ruzie meer hebben en ik hem moest haten van Dylan. Heel het verhaal dus eigenlijk.

Het is avond en gaan naar de kamer. Ik wil de kamer van Liv inlopen als Jungkook mij terugtrekt. Ik kijk hem vragend aan.

'Je slaapt weer bij mij op de kamer. Als je dat wil, hé.' Ik trek hem in een knuffel en hij beantwoord hem meteen.

'Ja, dat wil ik.' mompel ik tegen zijn oor aan en laat weer los. We gaan de kamer in en ik loop door naar het terras. Ik staar naar de zon die ondergaat terwijl ik nadenk over al het gebeuren de laatste tijd.

Ik word langs achter vastgenomen en kijk Jungkook aan. Hij glimlacht en legt zijn kin op mijn goede schouder.

'Hier had ik van gedroomd. Ik kan het nog steeds niet geloven. Eerst gewoon BTS tegenkomen in het zelfde hotel. Dan vrienden worden met ze en nu, ik die van Jungkook hou.' zeg ik met mijn blik op de ondergaande zon.

'En ik van jou, Kayla. Je hebt je eigen leven geriskeerd voor mij. Het deed mij echt pijn dat je verdriet had en dat je niks zei, waardoor ik niet kon helpen. Ik begon op de duur te denken dat je wat voor Suga voelden omdat je dan naar hem ging.' mompelt hij.

'Ik heb gevoelens gekregen voor je toen we kamergenoten werden, daarvoor ook al een beetje maar toen werd het echt erg. En dan kwam Dylan en in wilde niet dat je iets overkwam. Daarom begon ik meer naar Suga te gaan zodat het minder pijn deed als ik je moest haten. Maar het spijt me zo dat ik niks heb gezegd. Ik was bang dat hij ons afluisterde en dan...' Ik word stil en Jungkook laat los.

'Hey, alles is oké. Ik heb steeds van je gehouden, zelf toen je zei dat je me haten. Daarom scheurde ik helemaal vanbinnen. Maar nu weten we allebei hoe alles zit en alles is goed nu.' Ik kijk op en merk dat zijn gezicht maar een paar centimeters verwijdert is van mijn gezicht.

'Weet je.' Ik neem een hap adem en kijk hem in zijn ogen aan.

'Ik wist niet meer hoe het voelde om echt liefde te krijgen. De laatste tijd was het alleen maar pijn en verdriet. Maar dat veranderde toen ik jou leerde kennen, je gaf mij weer liefde. Ik ben je daar eeuwig dankbaar voor Jungkook.' Hij glimlacht en gaat over mijn wang.

'Ik wil je al mijn liefde geven die ik heb.' Hij drukt zijn lippen op de mijne en laat weer los na een tijd. We kijken allebei naar de zon die ondergaat terwijl ik mijn hoofd tegen Kooks schouder leg.

***

'Jungkook! Jungkook waar ben je?' Ik zie niks. Zwart. Alles is zwart. Ik kijk achter mij en zie een licht. Ik loop ernaartoe en zucht opgelucht als ik Jungkook zie staan. 'Jeon?' Ik loop naar hem maar zak opeens door mijn benen. Ik wil opstaan maar het lukt niet. Ik voel mijn benen niet meer. Wat gebeurt er? 'Junkook?!' roep ik en hij draait zich om. Hij heeft een emotieloze blik en staart mij aan. 'Jungkook? Wat gebeurt er?' vraag ik en probeer naar hem te kruipen, wat moeizaam een beetje lukt. 'Ik word elk moment neergeschoten.' zijn prachtige stem die ik kende is weg. Het is een kille, schrille, lege stem. 'Wat?' vraag ik en kan weer opstaan. Een koele wind waait opeens hard langs mij en ik hoor het laden van een geweer. 'En dat is jouw schuld. Door jou heeft die gast het op ons gemunt.' De kleur van zijn ogen is donker gekleurd, bijna zwart. Hij richt een geweer op mij. 'Ik haat je.' Hij trekt de trekker over en een schot weergalmt. Alles wordt zwart en ik kan alleen maar Jungkook schreeuwen. 'Jungkook! Nee!'

'Nee!!! Jungkook!!! Stop!!!' Ik schrik wakker en neem veel te snel adem. Plots word ik vastgenomen en rechtop getrokken. Ik begin te hyperventileren en raak helemaal in paniek.

'Hey, rustig Kayla. Neem rustig adem.' Hij tilt mijn hoofd op en kijkt mij bezorgd aan. Hij neemt mijn hand en legt het op zijn borstkas.

'Als mijn borstkas omhoog gaat, adem in. Als het naar beneden gaat, adem uit. Oké?' Ik knik en probeer het na te doen. Na een paar keer dat gedaan te hebben kan ik weer normaal ademen. Jungkook laat mijn hand los dat op zijn borstkas lag en kijkt mij aan.

'Gaat het? Had je een nachtmerrie? Over mij?' vraagt hij.

'Hoezo over jou?' vraag ik verward.

'Je riep mijn naam een paar keer.' Ik kijk weg en het verhaal speelt weer af in mijn hoofd. Ik sta op en loop de badkamer in.

'Hey, Kayla. Wat droomde je?'

'Laat het Jungkook, het is beter dat je dat niet weet.' zeg ik met een gebroken stem. Hij komt in de deuropening van de badkamer staan en kijkt mij met een iet wat gebroken blik aan.

'Praat tegen me. Ik wil niet dat je weer pijn leid en niks zegt. Ik kan dat geen twee keer aan.' zegt hij zacht en komt naar mij gewandeld. Hij reikt zijn hand uit en wrijft tranen weg van mijn wang.

Wacht. Ben ik aan het huilen?

Ik leg mijn droom uit tegen hem terwijl ik hem niet durf aankijken.

'Toen zei je, ik haat...' Mijn stem sterft af en mijn ogen worden waterig.

'Je weet dat ik dat nooit zou zeggen. Het was gewoon een nachtmerrie. Ik wil je nooit pijn doen. Kom hier.' Ik kijk op en Jungkook heeft zijn armen licht open geslagen. Ik slenter naar hem toe en leg mijn hoofd tegen zijn borstkas. Hij legt zijn armen rond mij en trekt mij tegen zich aan.

'Ik hou van je, Kayla. Ik zou je nooit iets aandoen. En als het moet dan zeg ik dat elke dag honderden keren, oké?' fluistert hij zacht.

'Ik hou van je Jeon.' glimlach ik. We gaan terug naar bed en ik ga liggen met mijn zicht naar de muur.

Ik ben nog niet in die tegen een jongen aankruipen modus. Ik denk dat het awkward is ofzo.

Ik word uit mijn gedachten gehaald door Kook's stem. 'Ben je... boos ofzo?' Ik draai me meteen om, waardoor ik hem nu aankijk.

'Nee, tuurlijk niet. Het is gewoon... ik ben nog niet in die tegen jongens aankruipen enzo.' mompel ik met een lichte blos op men wangen. Hij glimlacht en drukt een kus op mijn voorhoofd.

'Het is oké. Neem je tijd, ik wil je niet dwingen.' Ik glimlach terug en druk een kus op zijn wang waarna ik ga liggen op mijn zij en hem aankijk. Hij glimlacht zacht en het duurt niet lang voor ik in slaap val.