I know I'm not alone.

Jin birthday

Hello everyone!!!! Sorry, mijn examens beginnen morgen dus ik heb het super druk nu en veel stress natuurlijk, dus sorry dat het zo laat is maar...

IT'S JINS BIRTHDAY TODAY! 🎉🌟🎶
HAPPY BIRTHDAY SEOKJIN!!!! 🎊🎂

Words alone are not enough to express how happy I am you are celebrating another year of your life! My wish for you on your birthday is that you are, and will always be, happy and healthy. Don't ever change! Happy birthday Seokjin! ❤🎤

*Jin*

Ik schrik schreeuwend wakker en schiet rechtop. Ik zit hevig te ademhalen terwijl ik panikerend om me heen kijk. Ik kijk naar mijn handen, waar niks aan te zien is.

'Are you okay?' Ik kijk met een ruk opzij en Jin kijkt mij bezorgd en verward aan. Ik kijk weg van hem en blijf zwijgend voor mij uit staren naar de muur. Ik zit hevig te rillen en voel Jin opstaan en zie hem rond het bed lopen.

'Wat is er?' Hij gaat zitten voor mij op het bed en kijkt mij nog bezorgder aan dan daarjuist.

Ik schud alleen mijn hoofd en kijk weer weg.

'Laat het maar... het gaat...' Ik sta op en loop naar de badkamer. Mijn spiegelbeeld laat een moe en bezweet hoofd zien met rode ogen. Met bijde handen draai ik de kraan open en laat het koele water erover stromen. Ik sta nog steeds te trillen en de beelden willen maar niet helemaal verdwijnen.

Ik ben bij mijn beste vriend blijven slapen. Jin kwam gisteren naar mij nadat ik hem een berichtje had gestuurd om te zeggen dat ik weer in zo'n een periode zat dat ik mij alleen voelde. Mijn ouders heb ik niet meer en op sommige momenten komt dat zwaar naar boven. Toen kwam hij mij troosten en stelde voor bij hem te blijven slapen vannacht. En hier ben ik dan weer, dezelfde nachtmerrie als altijd...

Wanneer ik iemand voel kijken naar mij, draai ik traag mijn hoofd naar de deur. Seokjin staat er met zijn blik op mij gericht.

'Je trilt helemaal. Het gaat niet goed j/n.' Mijn blik gaat naar mijn handen en inderdaad, die trillen nog steeds, net zoals de rest van mijn lichaam.

Wanneer ik terug naar de deur kijk is de opening leeg. Ik loop de badkamer uit op het moment Jin terug komt met een waterflesje in zijn hand. Hij neemt mijn hand en laat mij op bed zitten. Hij zet zich neer naast mij en opent het flesje.

'Ik zal het wel doen.' zegt hij als mijn trillende hand het flesje wil pakken. Hij zet de fles voorzichtig aan mijn lippen en laat mij drinken.

'Kan je me zeggen wat er is? Wat je droomde?' vraagt hij bezorgd en hoopvol. Ik schud mijn hoofd en kijk de andere kant op. Een stilte valt over ons en ik probeer mijn tranen te bedwingen.

Een paar seconde later glijden twee armen rond mijn middel en Jin trekt mij op zijn schoot. Hij legt één been aan de andere kant van zijn schoot waardoor ik naar hem zit gedraaid. Mijn handen rusten op zijn schouders en ik probeer geen oogcontact te maken. Hij ziet anders alles.

'Alsjeblief...' zijn stem is zo smekend en zacht dat ik automatisch opkijk in zijn bruine ogen. 'Praat met me... Ik wil je helpen, j/n.' Zijn ogen staan zo bezorgd en oprecht dat het mijn adem bijna wegneemt.

'Ik-ik ben bang.' breng ik onzeker uit.

'Bang? Bang voor wat?' Ik vertel hem heel het verhaal van hoe ik mijn ouders verloor in een auto-ongeluk.

'Ik werd uit de auto geslingerd. Een paar meter verder lag ik op de asfalt, helemaal bebloed. Ik had geluk. Ik kwam weg een paar breuken en schrammen. Alle hulp voor mijn ouders kwam te laat...' Ik sluit mijn ogen en laat mijn hoofd neer vallen.