I know I'm not alone.

19

P.O.V. Jungkook

We zijn terug aan het hotel aangekomen en stappen uit. Het stadje was gewoon gegaan. Alleen dat Kayla steeds naar Suga ging en bij hem in de buurt was.

Ik heb het idee dat Kayla me weer ontwijkt. Waarom? Het ging weer goed. Ze doet anders sinds op de kamer daarstraks. Ze liep meteen de badkamer in en ontliep me al. Wat is er met haar? Heeft ze gevoelens voor Suga ofzo?

Ik slik meteen de brok in mijn keel weg als ik daaraan denk.

Niet dat ik niet wil dat ze gelukkig is. Maar ik hoop degene te kunnen zijn die haar gelukkig maakt.

Ik loop de bus uit, richting de kamer zonder iets te zeggen. Ik open de deur en gooi hem weer dicht als ik binnen ben. Al grommend slaag ik tegen de muur, waar ik mijn hoofd tegen laat steunen. Er is geklop en de deur gaat langzaam open. Ik haal mijn hoofd van de muur en kijk Kayla aan, die de deur verder open duwt.

Ze kijkt me aan en ik kan een soort van verdriet en bezorgdheid aflezen in haar ogen. Het doet me echt pijn haar zo te zien. Praat toch tegen me...

'Kayla, wa-'

'Laat het Jungkook! We moeten gaan eten.' onderbreekt ze mij en verbreekt het oogcontact. Ze gaat de badkamer in en komt even later weer buiten met haar tas. Zonder een woord te zeggen lopen we naar de eetzaal en gaan zitten.

Nog nooit hebben we zover van elkaar gezeten aan tafel. Meestal zaten we naast elkaar of voor elkaar, maar nu van elkaar weg. Ze zit voor Liv en naast Suga.

Volgens mij heeft ze gewoon gevoelens voor Suga gekregen. Maar waarom zegt ze dat dan niet gewoon? En is er verdriet in haar ogen? Als zij er niks over wil zeggen, ik ga het niet blijven vragen als het alleen maar slechter wordt.

***

We lopen de eetzaal weer uit en lopen wat buiten rond. Heel de groep is in gesprek en Kayla staat er wat buiten, weer diep in gedachten verzonken.

Oké, Jungkook. We gaan nog één keer proberen.

Ik zucht en loop naar haar. Ze zit opeens geschrokken te kijken naar iets maar ik laat het vallen.

'Kayla. Alsjeblief zeg toch wat er is. Je hebt altijd alles gezegd tegen mij. Je kan mij vertrouwen.' Ze kijkt mij strak aan en schud haar hoofd.

'Jungkook, laat het alsjeblieft.' zegt ze zacht en probeert weg te lopen van mij.

'Nee, ik laat het niet!' verhef ik mijn stem opeens waardoor ze schrikt en stopt.

'Er is duidelijk iets gebeurd met je. Ik ben niet blind! Heb je gevoelens voor iemand ofzo in deze groep?' Ik voel opeens alle blikken van de jongens op mij branden.

'Nee en wat vraag je zelfs! Laat me met rust!' antwoordt ze kwaad en draait haar om.

'Word je bedreigd ofzo? Wat is er?! Ben ik het misschien? Zeg het gewoon!'

'IK HAAT JE JUNGKOOK!!!' schreeuwt ze opeens kwaad en draait zich om.

Die woorden waren als messteken in mij hart. Ik hoopte tranen te zien maar tot mijn grote teleurstelling zie ik die niet. Zelfs niet het begin ervan.

Meent ze dit nu echt...? Haat ze me echt?

'Wat brabbel je nu?' vraag ik gefrustreerd.