I know I'm not alone.

30

P.O.V. Jimin

Mijn ogen schieten open en mijn blik valt op een lege muur. Ik lig op mijn buik op de grond en kijk rond mij. Een bed, tafeltje, kast. Dit is een gewone slaapkamer. Met mijn ellebogen probeer ik mij recht te zetten op mijn knieën maar krijg een pijnscheut als resultaat. Ik grijp naar mijn hoofd en val weer op de grond. Een kreun verlaat mijn lippen en met wat moeite kan ik mij omdraaien op mijn rug. Een wit plafond met een lamp is het enige wat daarop te zien is. Bij de tweede poging lukt het mij om mij recht te zetten in een zit positie.

'Waar ben ik? Wat...?' Ik grabbel in mijn geheugen naar wat er gebeurde. Niks. Mijn blik valt op een wit papiertje dat verstrompeld naast mij op de grond ligt. Ik raap het op en alles komt weer terug. De slag die ik kreeg tegen mijn hoofd en die zak. Meteen kijk ik achter mij, waar die zak ligt.

*Bam*

Met een ruk kijk ik naar de enige deur in deze kamer, die zich naast mij bevindt.

Ik ben hier dus niet alleen...

Mijn hart begint automatisch sneller te gaan en ik grabbel recht. De pijnscheut is over gegaan in hoofdpijn nu. Ik zoek nog wat steun aan de houten kast naast mij en blijf naar de deur staren.

Een deur valt dicht en het is opeens muisstil. Ik hoor alleen mijn hart kloppen en mijn versnelde ademhaling. Ik kijk rond op de grond om te kijken of mijn gsm hier ergens ligt. Nergens op de grond, ook niet nog in mijn zak.

Grrrr!!! Tuurlijk heeft hij die afgepakt, dom is hij niet!

Na vijf minuten ofzo open ik traag de deur en steek mijn hoofd naar binnen. Als ik niemand zie open ik hem helemaal en loop de kamer in. Het is gewoon een hotelkamer zoals de onze. Alleen super veel rommel overal. Mijn blik gaat de kamer rond en valt op de deur die naar de gang leidt. Ik ren ernaartoe en probeer hem te openen. Geen resultaat. Een schop tegen de deur en mijn gegrom vult de kamer. Ik begin weer door de kamer te lopen, opzoek naar een manier om hier weg te komen. Als ik in de keuken loop blijf ik versteend staan en staar naar de keukentafel.

Heel de tafel ligt vol met foto's van ons. BTS samen met Kayla en Talita en allemaal op volgorde. Soms zijn personen met een rode stift omcirkelt.

'Welke creep...?' hoor ik mijzelf mompelen en ga alle foto's af. Kayla en Jungkook zijn de twee die het meest omcirkelt zijn.

Kayla had gelijk. Dylan is hier toch gebleven.

Ik ga door mijn haar terwijl ik één van de foto's vastpak en van dichterbij bekijken.

'Deze is zelfs nog van gisteren. Die gast is gestoord.' Ik leg de foto terug op zijn plaats en zoek verder naar iets om de deur mee open te krijgen.

'Ik wist niet eens dat je deze deuren zo op slot kan doen dat je van binnen niet meer naar buiten geraakt.' grom ik en open wat kasten in de keuken. Na vanalles opengedaan te hebben heb ik niet echt iets nuttig gevonden.

'En mijn hoofdpijn is er ook niet beter op geworden.' zucht ik zacht en kijk voor mij, waar een spiegel staat. Mijn haar staat warrig door die zak die over mijn hoofd was getrokken.

Zou de rest al weten dat er iets gebeurd is met mij? Wat zouden ze aan het doen zijn? Nog gewoon plezier maken of zouden ze nu ongerust aan het zoeken zijn? Waarom moet dit met ons gebeuren? Why?!

Ik word uit mijn gedachten getrokken door gepruts aan de deurklink. In paniek kijk ik rond mij in een poging iets te vinden wat mij kan helpen. De klink gaat naar beneden en de deur zwaait open...

P.O.V. Talita

Ik wacht nu op V in onze kamer. We zijn allemaal terug naar de kamers gegaan. Het is al super laat en iedereen is doodop. Morgen gaan we verder zoeken, nu heeft iedereen slaap nodig. Alleen ga ik echt niet kunnen slapen denk ik. En Kayla al helemaal niet. Ze blijft maar denken dat het haar schuld is. Als ze Jimin niet gestuurd had, had dit nooit gebeurd geweest. Dat blijft ze denken.

'Ik raak hier zo gefrustreerd van!' grom ik en stamp tegen het bed. Ik ga op mijn buik op het bed liggen met mijn hoofd in het kussen. De deur gaat open dus V is terug.

'Waarom kan Dylan ons niet met rust laten? Waarom doet hij dit nog?' vraag ik mompelend aan V.

'Ik wou dat ik het wist.' Ik schrik meteen recht bij de stem die lager is dan Taehyung's stem.

Dit is niet Taehyung!!