The Girl with the Saddest Smile

Prologue

Warning: Don't expect too much from this book as it is badly written. I'm simply keeping it here as a memory to look back if I am really growing as a writer. I hope to not read some rude comments if ever you read this because you have been warned. Thank you!

------------------

"To all of you graduates of the school year 2015-2016! I highly congratulate you all for a job well done! You have survive and is halfway through reaching your goals in life. Once again! Congratulations!"

Nagpalakpakan ang lahat matapos marinig ang closing remarks ng kanilang pinakamamahal na principal. Magkahalong lungkot at tuwa ang nararamdaman ng mga estudyante ngayong natapos na nila ang kanilang panghuling taon sa highschool.

Marami ang mga magkaklase at magkakabarkadang nagyayakapan habang pinapatugtog sa pangalawa at huling beses ang kantang 'Friends Forever'. May iba pa sa kanila na sumasabay sa lyrics ng kanta habang nag-iiyakan.

'And as our life change

Come whatever

We will still be

Friends forever'

Its been 10 years simula nang iwan ko ang paaralan na to at sampung taon na rin palang hindi ko ito nababalikan. Sa sampung taong iyon ay walang masyadong nagbago sa kabuuan ng paaralang minsan ay naging pangalawang tahanan ko rin.

Nandito pa rin ang cafetiria na laging nagugulo tuwing break time. Ang tahimik na library at ang mabangong amoy ng mga pahina ng mga librong nakapaloob dito. Wala ring masyadong nagbago sa mga classroom maliban sa mga kulay ng pintura nito.

Being in this place brought back a lot of happy and sad memories of the past. Being here again reminds me a lot of her.

"Kuya Jovan!"

Napalingon ako sa tumawag sakin at nakita ang aking half-sister na patakbong lumapit sakin. Agad ako nitong niyakap nang mahigpit na para bang ilang taon kaming hindi nagkita.

"Akala ko hindi ka dadating eh!" Naka pout nyang sabi sabay tampal sakin sa braso.

Napatawa na lamang ako sa inasta nya sabay gulo sa buhok nya na mas lalong nagpasimangot sa kanya.

"Of course I'd be here, I wouldn't miss your graduation for the world." Nakangiti kong sabi sa kanya.

"Aish ang hirap talaga magalit sa mga gwapo! Tara na nga." Parang bata nyang sabi at hinila ako papunta sa gawi ng mama nya at ng papa ko. Sinamaan pa nya ako ng tingin nang tinawanan ko ang sinabi nya.

Napawi naman ang ngiti ko nang mapatingin ako sa entrance ng convention hall. There I saw her, smilling proudly and contentedly at me.

I wanted to run to her, hug her and tell her how successful I am today because of her. I wanted to tell her, I miss her and how everything that I did was all for her. And most importantly, I want to tell her that I love her.

Pero alam kong hindi ko na yun maaring gawin. Because I know that she's not there anymore...

___________

Uweeeeh!! First story so please wag nyo ako isako pag maraming typo at grammatical errors hihihi.

And please tell me how do you like the story so far.

Thank you!!!