Yanan evin karşısında, kaldırımın kenarına çökmüş içli içli ağlıyordu küçük çocuk. Etrafında ki insanların ne yaptığını ne dediklerini duymuyordu, algıları tamamen kapalıydı.
Gözlerinin önünde alevlerin içinde olan Annesini, Babasını ve Abisini düşündükçe ağlayışı katmerlenip artıyordu.
Vücudunda kalan son güçle ayağa kalktıktan sonra eve doğru yavaş adımlarla ilerleyip tüm gücüyle bağırmaya başladı.
"Anne, lütfen! Beni bırakmayın." Yüksek çıkan sesine rağmen çok güçsüzdü minik bedeni.
"Anne, Baba, Abi... Lütfen b-beni y-yalnız bırakmayın. Lütfen gitmeyin." Hıçkırıkları arasında çoktan nefesi kesilmiş üç bedene yalvarıyordu küçük çocuk.
Minik bedeni daha fazla dayanamadığında yere yığılıp kalmıştı.
Seungmin gördüğü rüya, ya da kabus mu demeli, yüzünden ter içinde aniden yatağından fırladı.
Bu rüyayı defalarca kez görmüştü ama anlamlandıramıyordu. Bu rüya; her gördüğünde, onu bir öncekinden daha fazla etkiliyordu. Her gece aynı kabusla, ter içinde titreyerek uyanmak artık onu yormaya başlamıştı. Elleri arasında sıktığı yorganını bırakıp yatağından yavaşça kalktı. Tir tir titriyordu ve başı dönüyordu. Rüyasında gördüğü küçük çocuğu bulup sarmalamak istiyordu ama nasıl bulabileceği hakkında en ufak bir fikri yoktu. Gerçi rüyasında ki çocuğun gerçekten var olduğundan bile emin değildi. Kendi geçmişine inmeyi defalarca denemişti ama hiçbir sonuca varamamıştı.
Bir psikologtu fakat kendi sorununa bir türlü çözüm bulamıyordu. Bu sorunu çözmeliydi. Eğer çözmesse bu sorun onu yiyip bitirecekti.
Saçlarını karıştırıp penceresine yürüdü. Bu rüyayı neden görüğü hakkında en ufak fikri yoktu fakat daha fazla devam etmesi halinde bu rüya onu delirtecekti.
Bir şekilde, nasıl olduğunu bilmiyordu fakat yüzünü tüm hatlarıyla gördüğü çocuğu uyandığında hatırlamıyordu. Her şeye o çocuğun yüzünü hatırlamakla başlamalıydı. Bunu içinde uyuması gerekiyordu ama artık uykuya dalmakta bile sorun yaşıyordu. Bunu kesinlikle çözmeliydi.
Kafasını iki eli arasına alıp "Hayır!" dedi. "Bu rüyayı daha fazla görmek istemiyorum."
Fakat görmeliydi, çünkü o küçük çocuk eğer gerçekten varsa onu sarmak istiyordu.
*
sizi seviyorum, kendinize cici bakın. 🧡
ŞİMDİ OKUDUĞUN
the little car ☘ hyunmin
Short Story"Seni unuttum, evet unuttum. Fakat ruhum hala o küçük seni hatırlıyordu. Çok iyi hatırlıyordu. Ve şu an, tam bu an. Kalbim bana sadece çocukluk arkadaşı olmadığımızı söylüyor." © yuu, 2019